Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης συγκλόνισε με το μήνυμά του «φεύγοντας» στα 42 του χρόνια.
Η τελευταία του επιθυμία και το μεγαλειώδες μήνυμά του για τα παιδιά, ήταν ένα μόνο μέρος από το έντονο αποτύπωμα που αφήνει σε κάθε επίπεδο.
Στη συγκλονιστική τελευταία του τοποθέτηση ο δις αργυρός Ολυμπιονίκης, αναφέρθηκε στο χρυσό μετάλλιο της παράτασης ζωής που του χάρισε η τεράστια προσπάθεια των γιατρών και η αγάπη που εισέπραττε.
Ήταν αυτά που τον κράτησαν περισσότερο στη ζωή, που χάρισαν στιγμές για «να με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα» όπως σημείωσε για την 5,5 ετών κόρη του Ελεάνα.
Στην τελευταία του επιθυμία υπογράμμισε την απόφασή του να βγουν σε δημοπρασία τα δύο αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια που κατέκτησε σε Αθήνα και Πεκίνο, ώστε το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά του.
Είχε αποφασίσει, όπως τόνισε, τον σκοπό για τον οποίο ήρθε στη ζωή.
Να προσφέρει ελπίδα. Το έπραξε με όσα κατάφερε στη ζωή του, συνεχίζει να το πράττει και μετά το τέλος της:
«Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός.
Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα.
Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες.
Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ