«Το 1816 ο Ναπολέων Βοναπάρτης είχε πει: «Αφήστε την Κίνα να κοιμάται, γιατί όταν ξυπνήσει θα σειστεί ο κόσμος»!
Έτσι η Κίνα, αυτός ο «κοιμώμενος γίγαντας», «ξύπνησε», εδώ και κάποιες δεκαετίες και κάνει αγώνα δρόμου, με αλματώδη μάλιστα βήματα, ώστε η οικονομία της, όπως πιστεύουν αρκετοί οικονομολόγοι, να γίνει μέχρι το 2030 η πρώτη παγκόσμια οικονομική δύναμη, από δεύτερη, μετά τις ΗΠΑ, που είναι σήμερα!
Η Κίνα, μέσα απ’ αυτήν την αλματώδη ανάπτυξη, έχει δρομολογήσει με πολλή σοβαρότητα και σχεδιασμό και την ταχύτατη ανάπτυξη της πολεμικής της βιομηχανίας, ώστε να είναι σε θέση ν’ αντιμετωπίσει στο πεδίο τις άλλες πολεμικές υπερδυνάμεις, και κυρίως τις ΗΠΑ.
Του Παναγιώτη Κοκκόρη*
Ολοι οι σύγχρονοι μεγάλοι οικονομολόγοι, αναρωτιούνται πώς η Κίνα κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να έχει τέτοια αλματώδη οικονομική ανάπτυξη, της οποίας το αυτονόητο συνεπακόλουθο είναι η ανάπτυξη ενός παγκόσμιου οικονομικού ανταγωνισμού, χωρίς όρους και όρια.
Και πώς αναγκάστηκαν οι ΗΠΑ να προσπαθεί να φέρει και τους δορυφόρους της ακόμη και την Ε.Ε. στην ίδια επιθετική τακτική, κατά της Κίνας.
Να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Για το 2021 η οικονομική ανάπτυξη της Κίνας ήταν στο 8%, για δε το 2022, αν και είχε προϋπολογιστεί στο 5,5 %,τελικά έκλεισε στο 3%, ενώ το πρώτο τρίμηνο 2023 έκλεισε στο 4,5%!
Προφανώς η πανδημία του κορωνοϊού έπαιξε σημαντικότατο ρόλο σ’ αυτήν την κάμψη.
Η «κοινή ευημερία», σύμφωνα με «τη σκέψη του Σι Τζινπίγκ», που είναι αδιαπραγμάτευτη και συνακόλουθα και με τη σύμφωνη θέση της κομματικής νομενκλατούρας, η οποία κατά κανόνα ξεπερνάει την πολιτική ισχύ, μια ισχύ, που υποτίθεται στηρίζεται στη λαϊκή εντολή και που στο δια ταύτα αποσκοπεί στη δικαιότερη οικονομική ανάπτυξη και που οφείλει να πείθει την κοινωνία πως όλα γίνονται για το καλό της και γι’ αυτό δεν επιτρέπονται και σχετικές αντιρρήσεις, και στο ερώτημα «ισότητα ή ελευθερία», η απάντηση είναι αφοπλιστική και απόλυτη, ισότητα εις βάρος των ατομικών ελευθεριών!
Η πολιτική «των ίσων ευκαιριών» για τους Κινέζους, για να εφαρμοστεί στην πράξη ο ακρογωνιαίος λίθος της «σκέψης του Σι Τζινπίγκ», εξικνείται στην υποχρέωση των
μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων να συνεισφέρουν «οικεία βουλήσει» στους φτωχότερους πολίτες, μέσα από κρατικά κοινωνικά προγράμματα, δίκην κρατικής ελεημοσύνης!
Θεωρητικά οι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα να κάνουν απεργία, αλλά στην πράξη εμμέσως πλην σαφώς τα πάντα ελέγχονται από το κράτος, που επιτρέπει την ύπαρξη μιας μόνο συνδικαλιστικής οργάνωσης, που είναι και το alter ego του κομμουνιστικού κόμματος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μεγάλη απεργία, που έγινε στο εργοστάσιο κατασκευής παπουτσιών, της Γιουέ Γιουέν, ταϊλανδέζικων κεφαλαίων, που κράτησε δύο περίπου εβδομάδες, κατά την οποία, με την απειλή μαζικών απολύσεων και χωρίς καμιά αποζημίωση αλλά και με τη φανερή και κρυφή καταπίεση των συνδικαλιστών από την αστυνομία και την τοπική κυβέρνηση, αναγκάστηκαν οι εργαζόμενοι να επιστρέψουν στην εργασία τους.
Όταν λοιπόν στην Κίνα οι συντελεστές της παραγωγής, η γη και η εργασία, ελέγχονται απόλυτα από την κομματική νομενκλατούρα και τα κεφάλαια που προέρχονται από το εξωτερικό «μπαίνουν» κι αυτά σ’ ένα ευρύτερο οικονομικό πρόγραμμα και ελεγχόμενο συστηματικά στην πορεία του και η επιχειρηματικότητα προσαρμόζεται για ίδιον, βέβαια, όφελος σε κρατικές νόρμες και σε χορήγηση οικονομικής βοήθειας μιας «βαπτισμένης» σαν κρατική ελεημοσύνη προς τους εργαζόμενους, τότε όλο το φάσμα των όποιων επενδύσεων βρίσκεται κάτω από τον άμεσο, σε συνεννόηση με την κεντρική εξουσία, έλεγχο, και προφανώς καθίσταται πολύ απλή η εξήγηση της αλματώδους ανάπτυξης της κομμουνιστικής Κίνας.
Στους τρεις συντελεστές της παραγωγής, γη, εργασία, κεφάλαιο, – τελευταία έχει προστεθεί και η επιχειρηματικότητα -, εγώ θα πρόσθετα και έναν «πέμπτο» συντελεστή παραγωγής, που αναφέρεται στη συμφωνηθείσα ημερομηνία παράδοσης των όποιων παραγγελθέντων αγαθών, τουτέστιν στην έγκαιρη παράδοσή τους.
Σε μια αλληλοεξαρτώμενη σήμερα παγκόσμια οικονομία η έγκαιρη παράδοση των αγαθών, τα οποία συμμετέχουν σε μια αλυσίδα παραγωγής της επιχείρησης που τα έχει παραγγείλει, είναι μια προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για την ομαλή και αποδοτική λειτουργία της και συνακόλουθα συνήθως στις καπιταλιστικές οικονομίες οι επιχειρήσεις δεν μπορoύν να εξασφαλίσουν την έγκαιρη παράδοση των παραγγελθέντων από άλλες επιχειρήσεις αγαθών, γιατί ακριβώς πάντοτε επικρέμαται η δαμόκλειος σπάθη των απεργιών, γεγονός που συμβάλλει αδιαμφισβήτητα στην απώλεια πελατών.
Κοντολογίς, όταν στην Κίνα έχουμε εργαζόμενους με γλίσχρους μισθούς αλλά και χιλιάδες ανήλικους εργάτες, χωρίς κανέναν έλεγχο για τις συνθήκες εργασίας, αλλά και για τη διασφάλιση των αμοιβών τους, όταν οι υπόλοιποι συντελεστές της παραγωγής ελέγχονται απόλυτα από τους επενδυτές, με τη συνεργασία και τις πλάτες των τοπικών κυβερνήσεων, τότε δεν είναι καθόλου δύσκολο για τον όποιο οικονομικό αναλυτή να εξηγήσει το απότομο και θορυβώδες «ξύπνημα» του «κοιμώμενου γίγαντα», που όντως στην παγκόσμια αρένα της οικονομίας «έχει σειστεί ο κόσμος», όπως με περισσή διορατικότητα είχε προβλέψει από το 1816 ο Ναπολέων Βοναπάρτης και ο παγκόσμιος πλέον αδυσώπητος οικονομικός ανταγωνισμός έχει εξελιχθεί σ’ ένα πολύ ενδιαφέρον παίγνιο!».
*** Ο Παναγιώτης Κοκκόρης υπήρξε Οικονομικός Επιθεωρητής του Υπουργείου Οικονομικών και Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και στις εκλογές της 21 ης Μαΐου είναι υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α’ Εκλογική Περιφέρεια Θεσσαλονίκης.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ