Συνεχίζονται οι συγκλονιστικές καταθέσεις για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι.
Η Δήμητρα Γουναρίδη στην κατάθεσή της υπογράμμισε πως δεν θα ξεχάσει ποτέ τα ουρλιαχτά από τους καμένους ανθρώπους.
Για την τραγωδία στο Μάτι κατέθεσε σχετικά:
«Γύρω στις 17.30 με παίρνει η φίλη μου και μου λέει «βλέπω τη φωτιά έχει φουντώσει, ετοίμασε ένα σάκο με 2 αλλαξιές, πάρε τα χαρτιά σου και να τα έχετε έτοιμα σε περίπτωση ανάγκης».
Ο ουρανός σκοτείνιαζε και άρχισαν να φτάνουν αποκαΐδια.
Ήμουν σίγουρη ότι δεν έρχεται σε εμάς η φωτιά γιατί κανείς δεν μας είχε ειδοποιήσει.
Στα 200 μέτρα έχουν μποτιλιαριστεί όλα τα αυτοκίνητα. Εκεί έγινε χαμός.
Ερχόντουσαν αμάξια από όλες τις κατευθύνσεις. Τρέξαμε στη θάλασσα.
Το θερμικό κύμα εκείνη την ώρα με έκανε να νιώθω πως θα πεθάνω 40 μέτρα από τη θάλασσα.
Μπήκαμε στη θάλασσα. Γινόταν πόλεμος. Ακούγαμε αμάξια να σκάνε. Εκρήξεις.
Το μαγαζί στην Αργυρά Ακτή να έχει εκρήξεις, να πέφτουν στην θάλασσα ξύλα, τέντες μέσα στη θάλασσα κι εμείς να πηγαινοερχόμαστε να μη καούμε. Βγήκαμε νεκροί – ζωντανοί.
Βγάλαμε τις μπλούζες και τις κάναμε μάσκα. Τα ουρλιαχτά από τους καμένους ανθρώπους δε θα τα ξεχάσω ποτέ. Παιδάκια ούρλιαζαν, σκυλιά έκλαιγαν.
Δίπλα μου ήταν η Μαργαρίτα με το μωράκι της το νεογέννητο. Καμένη εκείνη, καμένο και το μωρό.
Το θήλαζε για να το έχει στη ζωή. Μια γυναίκα δεν είχε αντοχές να βγει από τη θάλασσα. Πήγαμε να τη βοηθήσουμε και μας έμεναν στα χέρια οι σάρκες της».
«Ζορίστηκα να την αναγνωρίσω, σα να βλέπω άλλον άνθρωπο»
Ο πυροσβέστης, Ανδρέας Δημητρίου, έχασε το 6 μηνών παιδί του και λίγες ημέρες αργότερα τη σύζυγό του λόγω εγκαυμάτων.
Στην κατάθεσή του, περιέγραψε τα όσα έγιναν εκείνη την ημέρα:
«Είμαι πυροσβέστης. Βρισκόμουν στο σπίτι μου.
Είχε γίνει γνωστό ότι υπήρχε φωτιά στην Κινέτα και ήμουν σε κατάσταση αναμονής.
Μου ήρθε μήνυμα από την υπηρεσία να πάω εκεί, όπως και έκανα.
Έπειτα από αρκετή ώρα που προσπαθήσαμε να μιλήσουμε, κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά. Δεν καταλάβαινα που βρισκόταν και τι μου έλεγε. Άκουγα τον αέρα. Δεν μπορούσε να μιλήσει σωστά, δεν είχε ειρμό.
Προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τη Μαργαρίτα. Βρισκόταν σε πανικό. Πίστευα ότι είχαν βρει ασφαλές καταφύγιο στην παραλία με το παιδί.
Δέχομαι κλήση από τον πεθερό μου να είμαι προετοιμασμένος ότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Έφτασα και είδα το μικρό σε έναν άγνωστο που προσπαθούσε να δώσει πρώτες βοήθειες.
Η συζυγος μου βρισκόταν καθισμένη στην παραλία.
Ήταν μετά μάτια κλειστά. Εκείνη τη στιγμή την πήρα αγκαλιά.
Εντόπισα ένα πυροσβεστικό όχημα και τους είπα να πάρουν το μικρό μαζί με τον κύριο που έκανε προσπάθειες ανάνηψης.
Μου είπαν στο Παίδων ότι δεν κατέστη δυνατόν να τον συνεφέρουν. Εκεί του είπα το τελευταίο αντίο.
Μετά έπρεπε να παω στη Μαργαρίτα που δεν ήξερα ότι ήταν τόσο σοβαρά.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο διαπιστώνω ότι έχει διασωληνωθεί και είναι σοβαρά.
Ζορίστηκα να την αναγνωρίσω. Όλο της πρόσωπο ήταν εγκαύματα.
Σαν να βλέπω άλλον άνθρωπο. Την έβλεπα πέντε λεπτά την ημέρα μέχρι να φύγει».
«Αν υπάρχει κόλαση, έτσι πρέπει να είναι»
Ο Ιωάννης Χαρδαλούπας έχασε τη μητέρα και την αδελφή του στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι.
Στην κατάθεσή του υπογράμμισε πως αν υπάρχει η κόλαση, πρέπει να είναι έτσι, σαν εκείνη την εφιαλτική ημέρα:
«Γυρίζοντας το απόγευμα σπίτι είδα την αδερφή μου στον κήπο να ρίχνει ήδη νερό στα δέντρα.
Κανένας δεν είχε καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Μου είπε εδώ είναι Ελλάδα πρέπει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας, δεν είναι Νέα Υόρκη.
Κάποια στιγμή είμαστε στη αυλή και πέρασε ένα περιπολικό και μας είπε για καλό και για κακό φύγετε.
Πήγαμε να πάρουμε τα αυτοκίνητα.
Η αδερφή μου μπήκε στο ίδιο με τη μητέρα μου και εγώ ακολουθούσα με το δεύτερο αυτοκίνητο.
Αν υπάρχει κόλαση έτσι πρέπει να είναι.
Το αυτοκίνητο, που επέβαιναν η αδερφή και η μητέρα μου ήταν φλεγόμενο.
Τις έβαλα στο δικό μου αυτοκίνητο ήταν καμένες.
Βγήκα στη Μαραθώνος και πήγα στο κέντρο υγείας στη Νέα Μάκρη.
Συνάντησα μπλόκο της αστυνομίας και μου είπαν ότι θα πας μέσα από το Μάτι. Νόμιζα ότι κάτι ήξεραν.
Μόλις μπήκα στο Μάτι κατάλαβα ότι αν δεν έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια μου θα καιγόμασταν όλοι.
Φτάσαμε στο Μαρούσι, όπου τις διασωλήνωσαν.
Τις έχασα ωστόσο και τις δύο».
«Η κόρη μου κάηκε σε σπίτι δίπλα στη θάλασσα»
Ο Αγγελος Σιαπκάρας έχασε την κόρη του η οποία βρέθηκε εκεί για μια ημέρα και κατάθεσε:
«Την ημέρα της φωτιάς η κόρη μου ξύπνησε το γαμπρό μου από τους καπνούς.
Αποφάσισαν να φύγουν. Ο γαμπρός μου πήρε το παιδί του και έφυγε προς τη θάλασσα. Η κόρη μου κάηκε…
Εκατόν σαράντα βήματα δικά μου ήταν η θάλασσα και μέχρι να φύγουν το σπίτι είχε πάρει φωτιά. Δεν μπορώ να διανοηθω πώς έγινε και κάηκε η κόρη μου σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα.
Αν κάποιος τους ειδοποιούσε πιο νωρίς ως όφειλε θα είχε σωθεί η κόρη μου και τόσοι άλλοι…Το παιδί αναπολεί τη μαμά του.
«Θα ήθελα να μην είχε πεθάνει» έγραψε σε μια εργασία του στο σχολείο για τη μαμά του.
Τώρα στις γιορτές μου είπε «παππού να πάμε να πούμε τα κάλαντα στη μαμά» και πήγαμε πάνω από τον τάφο της να πούμε τα κάλαντα. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με αυτό».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ