Ο καθένας με τις δικές του εμπειρίες και αναμνήσεις, ορισμένες εξ αυτών μάλιστα συνταρακτικές…
Έτσι και η ηθοποιός Δήμητρα Παπαδήμα που, κατά τη διάρκεια συνέντευξής της στην εφημερίδα On Time, αποκάλυψε πως «θυμάμαι τον πατέρα μου να με σημαδεύει με την καραμπίνα».
Περιέγραψε τις τραυματικές εμπειρίες που τη στιγμάτισαν ξεκινώντας ήδη από τη γέννησή της καθώς «γεννήθηκα ανάποδα, με τα πόδια, από δύο καταθλιπτικούς γονείς, οπότε τους μεγάλωσα.
Δεν με μεγάλωσαν. Με εξάντλησε η ανωριμότητά τους.
Έζησα από πολύ μικρή με το «βουητό» ενός οικογενειακού μυστικού στα αυτιά μου, πως είμαι από άλλον πατέρα, ο οποίος ήταν τραγουδιστής στα πανηγύρια.
Έμεινε αδιευκρίνιστο. Δεν έμαθα ποτέ την αλήθεια από τους γονείς μου».
Ακόμα πρόσθεσε πως έπρεπε να δουλεύει για να προσφέρει στην οικογένεια διότι οι γονείς της «δεν με στήριξαν σε τίποτα και για τίποτα.
Νόμιζα πως αυτό έπρεπε να κάνω. Βίωσα φόβο που μου έμεινε για πολλά χρόνια κι ύστερα μετατράπηκε σε οργή.
Ειδικά προς τη μητέρα. Πέθανε πριν από 7 μήνες. Μου φίλησε το χέρι, ευχαριστώντας με για όσα έκανα για την οικογένεια».
Στη συνέχεια παραδέχτηκε πως έχει πληγωθεί πολύ και για αυτόν τον λόγο ήταν κι μοναχικό παιδί.
«Μου απαγόρευσαν ακόμα και να σπουδάσω, αν και πέρασα στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, γιατί έπρεπε να δουλέψω για να φροντίσω τα δίδυμα μικρότερα αδέλφια μου.
Ήμουν 18 χρονών και πήγαινα κρυφά στη Σχολή Κλασικού Χορού της Ραλλούς Μάνου, γιατί από παιδί λάτρευα τον χορό, κι αργότερα στη Δραματική Σχολή Βεάκη…
Όταν το έμαθε ο πατέρας μου, θυμάμαι να με σημαδεύει με την καραμπίνα!
Τότε σκέφτηκα ότι η σφαίρα θα βγει από την πλάτη στο στήθος μου και δεν θα πάθω τίποτα, γιατί ένιωθα πολύ δυνατή!
Αυτή τη σκηνή την έχω γράψει έτσι ακριβώς, και δεν είναι μυθοπλασία, στο μυθιστόρημά μου με τίτλο «Όλα Μαύρα».
Τελικά, ευτυχώς, ο πατέρας μου δεν το έκανε. Η μητέρα μου, δυστυχώς, ήταν αμέτοχη σε όλα.
Ακόμα και σήμερα έχω οργή μέσα μου, παρόλο που τη φρόντισα μέχρι την τελευταία της στιγμή. Με πόνεσε πολύ, είναι πληγή αγιάτρευτη» .
Τέλος αναφέρθηκε στην τύχη που είχε καθώς, ενώ δούλευε από 17 ετών ως υπάλληλος σε ασφαλιστική εταιρεία και «περνούσα τα χίλια μύρια, γιατί ήμουν και ωραία…
Δεν με άγγιξε ποτέ άνθρωπος που δεν ήθελα.
Έχουν φάει κάποιοι κάτι σφαλιάρες που «κόλλαγαν» στον τοίχο και μετά μου ζητούσαν συγγνώμη».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ