Ανατρεπτική, πολυπράγμων και γνωστή για τις τηλεοπτικές και θεατρικές της επιτυχίες, η Δήμητρα Παπαδοπούλου έχει μείνει γνωστή για το χιούμορ της και τις απίστευτες ατάκες της που εξακολουθούν να σκορπούν το γέλιο σε μικρούς και μεγάλους.
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και σπούδασε αγγλική φιλολογία. Ξεκίνησε της καριέρα της τη δεκαετία του 1980 και μέχρι σήμερα έχει γράψει πολλά θεατρικά έργα, στα περισσότερα από τα οποία πρωταγωνίστησε, ενώ στην τηλεόραση σημείωσε μεγάλη επιτυχία με τις κωμικές σειρές «Οι Απαράδεκτοι» και «Σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς».
Όπως έχει η ίδια πει, γράφει, παίζει, βιώνει τη ζωή μέχρι την πιο μικρή, απρόσμενη έκπληξή της και ποτέ δεν σταματά να εμπνέεται από τις ανθρώπινες σχέσεις.
Καλεσμένη στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού «Καλύτερα δε γίνεται» η ηθοποιός μίλησε για όλους και για όλα, για την καριέρα της, το νέο της βιβλίο, τα επόμενα σχέδια και τον έρωτα.
«Είναι διαφορετικό πράγμα η μοναξιά και η μοναχικότητα. Είναι βασικό ζητούμενο η συντροφικότητα, αλλά και η αυτοδιάθεση είναι επίσης. Και αν αυτά τα δυο πράγματα δεν μπορούν να πηγαίνουν παράλληλα, τότε θα την πληρώσει η εκάστοτε σχέση», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Παράλληλα, αποκάλυψε ότι το καλοκαίρι θα συνεργαστεί ξανά με τον Θοδωρή Αθερίδη, στην επιθεώρηση «Μαζί τον φάγαμε», τα κείμενα της οποίας επιμελείται η ίδια.
«Τα κείμενά μου έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα που είναι αδυσώπητη, αβυσσαλέα και αλλάζει λες και τρώει χαστούκια κάθε λεπτό. Προσπαθώ να την παρακολουθήσω και κυρίως τις ψυχικές αλλαγές μέσα μας», τόνισε.
Όσον αφορά το νέο της βιβλίο «Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα δήλωσε:
«Το γράψιμο προέκυψε όταν έγραφα την προπέρσινη επιθεώρηση και ήρθε ο κορωνοϊός. Και είπα “θα κάνω κάτι για τον εαυτό μου”. Είπα να τελειώσω κάτι που υπήρχε μέσα μου εδώ και χρόνια και εξαρτιόταν αποκλειστικά από εμένα. Είναι κόλαση να γράφεις ένα βιβλίο, γιατί έχεις τόση ελευθερία που μπορεί να σε τρελάνει. Μπορείς να κάνεις τα πάντα, σε όλους τους τόπους και τους χρόνου».
Λίγα λόγια για το βιβλίο…
Η ηρωίδα είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι δυνατόν, ο αρχηγός της.
Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου.
Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου:
τον χρόνο.
Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη.
Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης.
Και ένα βράδυ, ανακατωμένη με τη μυρωδιά του δακρυγόνου και του τσιγάρου, άκουγε απαντήσεις από μια ξέμπαρκη, που πριν γίνει αστρολόγος έκανε πιάτσα στη Σόλωνος. «Άκου! Εσείς σε προηγούμενη ζωή ήσασταν αντρόγυνο».
«Σ’ αυτήν μπορείς να μου πεις τι είμαστε;» «Κάτσε, βρε παιδάκι μου, εδώ μάλλον πληρώνεις όσα του ’κανες τότε. Αυτός σε άλλη ζωή ήτανε πολύ πιστός κι εσύ πήγαινες με άλλους και τώρα σε ξεπληρώνει». «Σε ποια ζωή ήμασταν αντρόγυνο;» τη ρώτησε. «Α, πολύ παλιά».
«Πόσο παλιά;» «Μπορεί και στην αρχαία Αίγυπτο».
Το ’κανε εικόνα αυτή στην αρχαία Αίγυπτο να κουβαλάει φαΐ και ο Βασίλης μέσα στον ήλιο να χτίζει πυραμίδες. «Μωρέ, ας είχα εγώ τον Βασίλη σύζυγο πιστό κι ας ήταν και στην αρχαία Αίγυπτο κι ας ήμουνα τώρα μούμια!»
Τόσο πολύ είχε καψουρευτεί.
Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων.
Κι ύστερα μεγάλωσε…
Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει…
Το βίωμα της ηρωίδας του βιβλίου δεν είναι αυτοβιογραφικό.
Περιλαμβάνεται μέσα η συνισταμένη του ψυχισμού πολλών ατόμων της εποχής εκείνης και περιοχής. Ίσως και πολλών πιτσιρικάδων σε διάφορες γωνιές του κόσμου και του χρόνου…
Σε αυτό το βιβλίο εντέλει εγώ δεν είμαι εγώ, αλλά όλα τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα μιας γενιάς σε αναζήτηση της προσωπικής υπαρξιακής ταυτότητας και στο χάσιμο του πιο μεγάλου αληθινού ψέματος.
Του Έρωτα. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ