Ένα μεγάλο μέρος της ζωής του είναι αφιερωμένο στα ρινγκ, τους αγώνες, το ξύλο και κατ’ επέκταση τον πόνο. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί όμως με τον πόνο -ψυχικό στη δική του περίπτωση- που προκάλεσε η ιδέα του πόσο κοντά έφτασε στον θάνατο, ταξιδεύοντας στο 5ο βαγόνι του μοιραίου επιβατικού τρένου, που το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, στα Τέμπη, πήρε στον θάνατο 57 ψυχές. Ο Παύλος Κοχλιαρίδης, επιχειρηματίας και κικ μπόξερ, επιβίωσε του δυστυχήματος και μίλησε στο Mynews.gr για την εμπειρία του, πώς βίωσε τη στιγμή της σύγκρουσης και τι σκέφτεται να κάνει, από εδώ και στο εξής, για να βρει δικαιοσύνη -όχι τόσο ο ίδιος- όσο οι ψυχές των συνεπιβατών του.
Ο αθλητής πολεμικών τεχνών, μία μέρα πριν είχε κερδίσει στο τουρνουά «ONE Championship» στην Αρμενία και επέστρεφε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, έχοντας εισιτήριο, όπως αποδείχθηκε, για την ίδια τη ζωή.
Εκείνη, δηλαδή, που έχει αρχίσει ήδη να βλέπει με διαφορετικό μάτι, μετά τα όσα βίωσε μέσα στο τρένο:
«Ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν τη σύγκρουση, είχα σηκωθεί από τη θέση μου, για να ξεπιαστώ. Δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή τι είχα στο μυαλό μου. Για λίγο είχε περάσει η σκέψη να πάω προς το κυλικείο. Ακολούθησε δυνατή σύγκρουση και εκείνη τη στιγμή ήμουν όρθιος. Δεν είχα ιδέα τι είχε συμβεί μπροστά. Όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, αυξανόταν η ένταση της σύγκρουσης και παρακαλούσα από μέσα μου να σταματήσει. Σύρθηκα για μερικά μέτρα, αλλά δεν χτύπησα άσχημα. Μόνο μια αμυχή στην πλάτη…
Ακολούθως, έσβησαν τα φώτα, σταματάτησε το βαγόνι και πήρε ελαφρά κλίση. Εμείς βρισκόμασταν στην άκρη του, και δεν βλέπαμε τίποτα. Τα φώτα είχαν σβήσει και δεν ξέραμε πού βρισκόμαστε, αν υπάρχει γκρεμός ή αν αναποδογύριζε το βαγόνι. Παράλληλα, άρχισε να έρχεται έντονη θερμότητα και διάφορα αέρια… Πίστεψα πως, ή θα ανατιναχτούμε ή θα πέσουμε σε γκρεμό», λέει ο Παύλος Κοχλιαρίδης, περιγράφοντας τη στιγμή της σύγκρουσης και ό,τι έγινε στη συνέχεια:
«Επικράτησε πανικός, αλλά βγήκαμε σχετικά γρήγορα από το βαγόνι, σπάζοντας τα τζάμια. Ένας πιο ψύχραιμος πάτησε το κουμπί και άνοιξαν οι πόρτες, οπότε απομακρυνθήκαμε άμεσα, σε περίπου 3-4 λεπτά. Γρήγορα ήρθαν και τα σωστικά συνεργεία… Μέσα μου, ήμουν σίγουρος ότι θα πεθάνουμε, αλλά διατηρούσα και την ψυχραιμία μου, όσο γινόταν».
«Είπα ψέματα στους γονείς μου…»
Ο Παύλος Κοχλιαρίδης επέστρεψε με λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη, μαζί με αρκετούς ακόμη επιζώντες συνεπιβάτες του. Οι πρώτοι που επικοινώνησαν μαζί του, ήταν οι γονείς του, οι οποίοι δεν έμαθαν πού πραγματικά βρισκόταν ο γιος τους.
«Τους είπα ότι είχα επιβιβιβαστεί σε άλλο τρένο και όχι εκείνο που συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία. Προσπάθησα να τους κρατήσω ήρεμους, γιατί ήξερα τι θα ένιωθαν, αν μάθαιναν την αλήθεια. Νιώθω τυχερός που ζω, αλλά είναι άδικο για τόσες ψυχές, που πήραν το τρένο για να φύγουν από κάπου και τελικά έφυγαν από τη ζωή. Είναι απαράδεκτο, εν έτει 2023, να χάνονται τόσες ψυχές με τέτοιο τρόπο…»
Ο Έλληνας κικ μπόξερ θα χρειαστεί χρόνο, για να αφήσει πίσω του ό,τι έζησε, ωστόσο τονίζει πως θα κινηθεί νομικά κατά παντός υπευθύνου, προκειμένου να μην επαναληφθεί τέτοιο δυστύχημα στο μέλλον.
«Προσπαθώ να πάω παρακάτω, αν και ξέρω πως δεν είναι εύκολο, γιατί γύρω μου υπάρχει τόσος πόνος και θλίψη. Με βοήθησε ο Θεός, αλλά νομίζω και η τύχη. Θα μπορούσα, για παράδειγμα, να είμαι ή να έχω μετακινηθεί προς άλλο βαγόνι ή να έχω πάει στο κυλικείο για νερό. Σκοπεύω να κινηθώ νομικά κατά κάθε υπευθύνου. Θέλω να πληρώσουν όσοι έχουν μερίδιο στην τραγωδία και όχι μόνο ο σταθμάρχης, ο οποίος προφανώς κι έχει ευθύνη. Θα το κάνω, για να μην γίνει κάτι τέτοιο στο μέλλον. Ως έθνος είμαστε περήφανοι, αλλά ως κράτος είμαστε τριτοκοσμικοί», τονίζει ο Παύλος Κοχλιαρίδης.
Όσον αφορά πώς βλέπει τη ζωή (του) από εδώ και πέρα;
Οι μάχες στα ρινγκ δεν είναι τίποτα μπροστά σε ό,τι έζησε σε ένα βαγόνι τρένου.
«Καταλαβαίνω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή. Εννοείται πως αναθεωρείς πολλά, γιατί ό,τι έγινε στα Τέμπη δεν ξεχνιέται εύκολα. Πλέον, στο άθλημά μου, το κιξ μποξ δεν θα με αγχώνει τίποτα. Ξέρεις, πάντα υπάρχει πίεση πριν από έναν αγώνα, το άγχος της νίκης, γιατί δεν φοβάμαι ποτέ να χτυπηθώ. Κουράγιο στους οικείους των θυμάτων».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ