Τροχαία δυστυχήματα που μεγαλώνουν καθημερινά μια μακάβρια λίστα, συμπεριφορές που στοιχίζουν και δεν διορθώνονται, άνθρωποι που ακόμη και το φλας το θεωρούν…πολυτέλεια και προσπαθείς να μαντέψεις αν θα στρίψουν και προς τα που θα στρίψουν.
Ταχύτητες ακόμη και σε πυκνοκατοικημένα μέρη ή και σε χωριά που τρομάζουν, μηχανάκια «φορτωμένα» με έναν ενήλικα και παιδί ή παιδιά πάνω τους, σηματοδότες που ανάβουν κόκκινο και λες και αποτελούν το έναυσμα να πατήσει το γκάζι κάποιος για να μη τον «πιάσει» το φανάρι.
Συνέντευξη στον Χρήστο Νάσκα
Αγένεια και βωμολοχίες αν κάτι νιώσει ο οδηγός πως δεν είναι της αρεσκείας του. Και, και , και…πολλά ακόμη που όλοι τα βιώνουμε καθημερινά, είτε σαν οδηγοί, είτε σαν πεζοί.
Γιατί όλα αυτά, τι δεν κάνουμε σωστά, τι μπορούμε να κάνουμε, τι πρέπει να αλλάξουμε; Οι απαντήσεις από τον κύριο Αναστάσιο Μαρκουΐζο ή όπως τον ξέρουν πολλοί Ιαβέρη, πρώην οδηγό αυτοκινήτων σε ράλι.
Μίλησε στο mynews.gr για όλα αυτά που συμβαίνουν στους δρόμους των Ελλήνων με απίστευτη ευθύτητα, χωρίς να θέλει να χαϊδέψει αυτιά, αλλά να καταδείξει σε όλο το μέγεθος του αυτό που συμβαίνει.
Έκανε λόγο για γενοκτονία, για εμφύλιο, για όπλο με ρόδες, για το άδικο και θλιβερό να χάνονται νέοι άνθρωποι. Είπε πολλά στο mynews.gr ο κύριος Αναστάσιος Μαρκουΐζος που αν μη τι άλλο αξίζουν μια ανάγνωση. Το γιατί θα το καταλάβετε κατά τη διάρκεια της.
– Ποια είναι η συμπεριφορά του Έλληνα στην οδήγηση σήμερα;
«Άθλια. Γιατί αυτό που λες ότι συμβαίνει στον δρόμο, η συμπεριφορά που οδηγεί σε έγκλημα και κακουργήματα, με πρόθεση και δόλο όταν έχουμε και εγκαταλείψεις, είναι μια παιδεία που την κουβαλάνε οι Έλληνες.
Έχουν μιμηθεί τους γονείς και τους παππούδες τους και βγαίνουν στον δρόμο. Δεν διορθώνονται, δεν έχουν υψηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης, δεν φοβούνται τον κίνδυνο.
Δεν ακούνε, δεν οσμίζονται, δεν αφουγκράζονται ότι κάθε μέρα χάνουν τη ζωή τους νέοι άνθρωποι, δηλαδή παιδιά.
Το σύστημα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης το έχει στο τελευταίο επίπεδο του ενδιαφέροντος του, η Πολιτεία το ίδιο.
Οι πολίτες δεν φοβούνται, όπως είπα προηγουμένως, οπότε η συμπεριφορά είναι απαράδεκτη. Άθλια δηλαδή».
– Τι πιστεύετε πως φταίει για αυτό;
«Είναι η παιδεία, δηλαδή όταν κάποιο παιδί γεννιέται σε μια οικογένεια και για χρόνια ολόκληρα είναι μαζί με τον μπαμπά του και τη μαμά του στο αυτοκίνητο, και περιγράφω τους γονείς σε όλη την επικράτεια, βλέπει λοιπόν τον πατέρα του να είναι προς τα πίσω, ψιλοχαλαροί τα αγόρια, άλλοι να φοράνε ζώνη, συνήθως ελάχιστοι και πίσω να μη φοράει κανένας.
Βλέπουν επίσης να μιλάνε στο κινητό, να επιταχύνουν στο κόκκινο, να μοιράζουν φάσκελα, να μη σταματάνε στο stop και το στόμα τους να λέει οποιαδήποτε βρισιά.
Το παιδί βλέπει τον μπαμπά του, που μεγαλώνοντας είναι το πρότυπό του και τον θαυμάζει. Όπως και τη μαμά του και τον παππού του. Και το παιδί αντιγράφει. Άρα λοιπόν αυτή τη στιγμή το πρόβλημα είναι η παιδεία και η κουλτούρα και ο πολιτισμός που δεν έχουμε. Των Ελλήνων στους δρόμους. Υπάρχει μια διαπίστωση που λέει, δείξε μου πως συμπεριφέρονται οι πολίτες μιας χώρας στους δρόμους για να σου πω τι πολιτισμό κουβαλάνε πάνω τους.
Είναι πολύ απλό».
-Άρα ξεκινάει από το σπίτι και συνεχίζεται στο αυτοκίνητο;
«Το σπίτι και το αυτοκίνητο είναι οικογένεια. Ακόμη και όταν περπατάνε στον δρόμο και ο πατέρας αποφασίσει να περάσει με κόκκινο ανθρωπάκι ή χώνετε στον κίνηση ή παρκάρει όπου βρίσκει. Ή κάνει ποδήλατο ή μηχανάκι και μπαίνει σε πεζόδρομους, όλα αυτά τα βλέπουν τα παιδιά, τα έχουν σαν πρότυπα.
Το βασικό ποσοστό της συμπεριφοράς είναι η παιδεία από το σπίτι, αλλά είναι και οι συναναστροφές της γειτονιάς, είναι και το σχολείο. Όλοι φροντίζουν κάθε μέρα και δίνουν στα παιδιά το χειρότερο παράδειγμα. Πήγαινε μέσα στην πόλη και κοίταξε ποιοι φοράνε ζώνη, σχεδόν ελάχιστοι είναι αυτοί που φοράνε για μικρές μετακινήσεις. Τη φοράνε στην εθνική οδό».
«Αυτό που συμβαίνει στους δρόμους είναι μια γενοκτονία»
– Μπορούμε να μιλάμε για άγνοια όταν υπάρχει τόση ενημέρωση και τόσες εικόνες. Ακόμη και σοκαριστικές εικόνες
«Πού την είδες την ενημέρωση, γιατί εγώ δεν τη βλέπω πουθενά. Πού είναι η ενημέρωση; Με τι συχνότητα τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις ασχολούνται με το κομμάτι του θανάτου των νέων ανθρώπων; Δηλαδή, δυο χρόνια όλα τα ΜΜΕ , είτε με εντολή του κράτους, είτε με δική τους πρωτοβουλία αναφέρονται στον κόβιντ. Ο κόβιντ αφαιρεί ζωές ανθρώπων πάνω από 70-75, 80, 85 ετών. Εγώ είμαι 75.
Όταν φεύγει ένας άνθρωπος 80-85 ετών, κάποια στιγμή, αυτό είναι αναμενόμενο, μπορείς να το αντέξεις. Για φαντάσου. Άλλο να πάει ο γιος του παππού και ο εγγονός στην κηδεία του υπερήλικα και άλλο να πάει ο παππούς και ο γιος του στην κηδεία του παιδιού-εγγονού. Άλλο θάβω τον 85χρονο και άλλο θάβω τον 15χρονο. Το ξαναλέω, τον 15χρονο ή τον 25χρονο.
Δεν έχει βγει προς τα έξω για να γίνει κατανοητό. Αλλά από ποιον; Από την Πολιτεία; Από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Ότι αυτό που συντηρείται στον δρόμο είναι μια γενοκτονία.
Όταν λοιπόν έχεις το μεγαλύτερο ποσοστό των θυμάτων από τα τροχαία να είναι από 7-8 ετών μέχρι 29 σημαίνει ότι ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία χάνει τη ζωή του ή την καταστρέφει μένοντας βαριά ανάπηρος.
Δεν έχει προλάβει να κάνει παιδί και αυτό σημαίνει ότι έχουμε γενοκτονία που οδηγεί σε ένα δημογραφικό γέρων που παίζουν τάβλι στα καφενεία. Με τρομακτικά οικονομικά και κοινωνικά κοστολόγια αν θέλεις».
«Βάζεις στο μυαλό σου πόσες αγκαλιές σε περιμένουν το απόγευμα στο σπίτι σου;»
– Γιατί δεν μας τρομάζουν όλα αυτά που γίνονται;
«Γιατί μεγάλωσες και ζεις σε κάτι που το θεωρείς σωστό. Και θεωρείς ότι αν είναι να σου έρθει θα σου έρθει, δηλαδή αναγκαίο κακό. Πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι να μη φοβούνται να τους συμβεί το χειρότερο πράγμα;
Να τα βάλουμε λίγο στη σειρά. Ποια είναι η απόλυτη ευτυχία; Η γέννηση παιδιού. Ποια είναι η απόλυτη δυστυχία; Το να θάβεις παιδί. Για να καταλάβεις και να νιώσεις την απόλυτη δυστυχία και απόγνωση πρέπει να έχεις ακούσει, να έχεις νιώσει τον πόνο του γείτονα σου, τον πόνο του γνωστού σου που έχασε άνθρωπο ή σακατεύτηκε το παιδί του σε ένα τροχαίο δυστύχημα.
Εδώ όλοι πιστεύουν πως το δυστύχημα στους δρόμους θα συμβεί σε κάποιον άλλον. Από την ώρα που δεν σου έχουν περάσει το μήνυμα ότι σε περιμένει κάθε μέρα έξω από την πόρτα σου, με το που την ανοίγεις και αρχίζεις να βηματίζεις στον δρόμο έχεις αρχίσει την ανάποδη μέτρηση.
Είτε ανεβαίνεις σε αυτοκίνητο, μοτοσικλέτα ή ποδήλατο για να πας στη δουλειά σου. Αν τυχόν την ώρα που βγαίνεις έξω και δεν φοβάσαι ότι χιλιάδες συμπολίτες σου σαν και εσένα είναι μάγκες και άφοβοι και δεν σέβεται ο ένας τον άλλον, δεν σέβεται καν τον εαυτό του.
Αν μιλάμε για έλλειψη σεβασμού του εαυτού σου, δηλαδή αυτοεκτίμηση, όταν φεύγεις από το σπίτι και δεν σε νοιάζει αν θα γυρίσεις το απόγευμα.
Αν φεύγεις θυμωμένος και τσαμπουκαλεμένος και με το μυαλό στα κάγκελα και τα προβλήματα που σε ταλανίζουν και όσο οδηγείς στον δρόμο και δεν βλέπει το μυαλό σου αυτό που κοιτάνε τα μάτια σου. Δηλαδή το μυαλό σου απασχολείται με αυτά που γουστάρεις ή αυτά που φοβάσαι, τότε εκείνη τη στιγμή με το που βγαίνεις η πιθανότητα εμπλοκής γιγαντώνεται.
Και αν εμπλακείς, τότε σημαίνει πως το μεσημέρι ή το απόγευμα δεν θα φτάσεις σπίτι σου. Άρα η πόρτα που ανοίγεις και πέφτουν τρέχοντας στην αγκαλιά σου οι φατσούλες σου, τα παιδάκια σου, η γυναίκα σου, η μαμά σου, αυτό θα τους το στερήσεις. Γιατί είσαι ένας βλάκας και μισός. Κατάλαβες;
Φεύγοντας το πρωί από το σπίτι η συνταγή είναι πολύ απλή. Δεν έχει να κάνει με επιδεξιότητα, σχολές οδηγών και διπλώματα. Έχει να κάνει με τον καλό άνθρωπο. Ανοίγεις να την πόρτα το πρωί να φύγεις από το σπίτι σου και κοντοστέκεσαι μερικά δευτερόλεπτα.
Σκέφτεσαι πόσες αγκαλιές σε περιμένουν το απόγευμα και βάζεις στο μυαλό σου ότι θα είσαι συγκεντρωμένος, δεν θα αποσπαστεί το μυαλό σου. Θα είσαι ταπεινός, θα αποφασίσεις να φύγεις ένα δεκάλεπτο πιο νωρίς, να φτάσεις στην ώρα σου στη δουλειάς σου, να μην εμπλακείς και να γυρίσεις το απόγευμα στη χαρά της οικογένειας. Όχι τον οδυρμό της οικογένειας.
Μόνο έτσι μπορείς να περάσεις μηνύματα σε λαό ο οποίος δεν χαμπαρίζει ότι έχει γενοκτονία. Δηλαδή, λαός που έχει γενοκτονία και θάβει τα παιδιά του και ξύνεται, ε, δεν είναι λαός, είναι όχλος».
«Να το λες, να το λες, να τρομάξω ρε φίλε με αυτό που βλέπω και γίνεται»
– Μια λύση θα ήταν η αυστηροποίηση των ποινών;
«Βεβαίως, αλλά θα μπορούσες να το ξεκινήσεις με κάποια σειρά. Όπως στο εξωτερικό, όλα τα ΜΜΕ να παίζουν μηνύματα. Όπως ήταν και με τον κόβιντ. Μηνύματα, σποτάκια, εικόνες από άδικο θάνατο, από κηδείες που υπάρχει ένα λευκό φέρετρο και από πίσω που περπατάει η οικογένεια. Μια αληθινή ιστορία δηλαδή. Να το λες, να το λες, να το λες και να τρομάξω τελικά ρε φίλε.
Σαν οικογένεια να τρομάξω, να καταλάβω ότι με περιμένει απ΄ έξω. Να τον ευαισθητοποιήσω δηλαδή τον κόσμο, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνω. Την επομένη, ακριβώς μετά από αυτό πρέπει να αυστηροποιηθούν οι ποινές, να πάψουν να θεωρούνται παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. εξ αμελείας.
Το πέρασμα του κόκκινου, η λωρίδα έκτακτης ανάγκης ή να παραβιάζω το stop για να περάσω και να πάω απέναντι ή να τρέχω μέσα στη γειτονιά που παίζουν τα παιδάκια. Ή μπροστά στα σχολεία με 60,70,80 χιλιόμετρα.
Να ξέρεις λοιπόν κάποια στιγμή και να έχει ανακοινωθεί πως δεν μιλάμε για παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας εξ αμελείας, αλλά για εγκλήματα με ενδεχόμενο δόλο και πρόθεση. Δεν μπορεί να βλέπεις το φανάρι πορτοκαλοκόκκινο και το μόνο το 3% και 4% να σταματάει και οι υπόλοιποι να πατάνε γκάζι και να φεύγουν.
Αυτό τι σημαίνει; Αυτό είναι εντολή εγκληματία.
Δεν είναι ότι φτάνω αφηρημένος ή προβληματισμένος με τα χίλια προβλήματα που δεν μπορώ να τα κοντρολάρω γιατί είμαι ανόητος και μπλέκομαι χωρίς να θέλω να σκοτώσω κάποιον. Με την έννοια να θέλω να εμπλακώ. Εδώ δίνεις εντολή να περάσεις το κόκκινο. Ή στην εθνική οδό, όταν έχεις εισόδους και εξόδους. Η Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ).
Ρε φίλε, είναι για νοσοκομειακό, πυροσβεστικό, απεγκλωβιστικό, για κάποιον που έχει την καρδιά του και βογκάει ο άνθρωπος ή για να σβήσει μια φωτιά. Και εσύ είσαι στη Λ.Ε.Α. για να κερδίσεις λίγο χρόνο θεωρώντας όλους τους άλλους ηλίθιους. Το αγενής είναι το τελευταίο, είσαι φονιάς, είσαι εγκληματίας δηλαδή.
Θα πρέπει λοιπόν να αυστηροποιηθεί το σύστημα, να ονομάζονται εγκλήματα με πρόθεση και κακουργήματα με δόλο όταν έχουμε εγκατάλειψη. Δηλαδή κοίταξε τι γίνεται. Δεν υπάρχει κάτι πιο απάνθρωπο. Χτυπάς κάποιον, που δεν ήθελες να τον χτυπήσεις και φεύγεις;
Και αυτοί που εγκαταλείπονται ή πεθαίνουν ή κινδυνεύουν να πεθάνουν.
Αυτό είναι κακούργημα, που έχει μέσα δόλο. Εμείς δεν θέλουμε να τον σκοτώσουμε, αλλά από την ώρα που τον εγκαταλείπουμε και δεν θέλουμε να καταλήξει αλλά… Ξέρουμε ότι το αυτοκίνητο είναι ανασφάλιστο, είμαστε μεθυσμένοι ή έχει λήξει το δίπλωμα ή άλλες δικαιολογίες.
Αλλά πάνω από όλα είσαι δειλός και αφήνεις τον άνθρωπο στον θάνατο χωρίς να σου φταίει σε τίποτα. Αυτό είναι κακούργημα λοιπόν».
«Το θέμα είναι να γλιτώσεις ζωές, να είσαι καλός άνθρωπος»
– Μιλάμε για τρελές ταχύτητες εκεί που δεν πρέπει, για οδήγηση στο αντίθετο ρεύμα, όπως συνέβη πρόσφατα, για οδηγούς που «ξεχνάνε» να βγάλουν φλας και προσπαθείς να μαντέψεις που θα στρίψουν
«Για το αντίθετο ρεύμα που λέτε. Κοιτάξτε, ή δεν είναι στα καλά τους ή έχουν κάποια ασθένεια, είναι γέροντες και δεν μπορεί το μυαλό τους να διαβάσει το μήνυμα και βγαίνει και πάει ανάποδα. Όπως αυτό που συνέβη πρόσφατα, δεν νομίζω πως η κυρία που πήγε ανάποδα βγήκε στον δρόμο να κάνει μαγκιά.
Δεν κατάλαβε τι έγινε. Εκεί ξέρετε ποιος έχει κάνει το έγκλημα; Αυτός ου της έδωσε το «οκ» ότι είναι ικανή, δηλαδή ότι βλέπει, ακούει και δουλεύει το μυαλό της, αναπνέει, δουλεύει η καρδιά της. Αυτό είναι θέμα γιατρών.
Και βεβαίως ηθικά, υπεύθυνα είναι τα παιδιά της, διότι όταν έχεις έναν πατέρα γέροντα, 70-90 ετών, με όχι καλή φυσική κατάσταση ή μια γυναίκα, δεν αφήνουν τα παιδιά τον παππού να βγει στον δρόμο και να βγει ο χάρος παγανιά. Γιατί κάθεται στο διπλανό αυτοκίνητο από τον 90χρονο ο χάρος.
Πρέπει να ελέγχουν οι οικογένειες τους παππούδες και να τους κατεβάζουν διακριτικά και ευγενικά από το αυτοκίνητο. Αυτή είναι η πρώτη προστασία και μετά οι γιατροί. Είναι επίορκος και εγκληματίας όποιος το κάνει αυτό. Και τελευταία η αστυνομία, που δεν μπορεί να καταλάβει ποια είναι η ηλικία αυτουνού που είναι μέσα στο αυτοκίνητο και να σταματάει όποιον βρει.
Το θέμα είναι να θέλεις να γλιτώσεις ανθρώπινες ζωές, το θέμα είναι να μη θέλεις η οικογένειά σου να γίνει δυστυχισμένη, το θέμα είναι να είσαι καλός άνθρωπος. Λέμε για Ελλάδα και Τουρκία.
Τα τελευταία 50 χρόνια, αν εξαιρέσω τα Ίμια, πόσα θύματα έχουμε τα τελευταία 60-70 χρόνια από την κόντρα μας με τους Τούρκους; Όταν μετατραπεί το Έλληνες εναντίον Ελλήνων με όπλο το αυτοκίνητο, τι έχουμε κάθε μέρα;».
Σοκάρουν τα στοιχεία, καταστροφικά αποτελέσματα από το «όπλο με ρόδες»
– Τα στοιχεία που υπάρχουν τι δείχνουν;
«Ο μέσος όρος που κινείται δεν είναι κάτω από τρεις νεκρούς την ημέρα (ηλικίας 10 μέχρι 30) και άλλους τρεις ζωντανούς-νεκρούς την ημέρα, που είναι οι πολύ βαριά ανάπηροι, που μένουν σε χώρους αποκατάστασης. Κάθε μέρα έχεις έξι ανθρώπους να εκλείπουν από την καθημερινότητα.
Και να σκεφτείς πως αυτοί οι έξι που σου λέω τώρα, δεν γεννάνε και έξι παιδιά. Άρα η ημερήσια απώλεια είναι πάνω από δέκα. Με τρομερό κοινωνικό, ηθικό και οικονομικό κόστος.
Όταν σκοτώνεται ένα νέο παιδί δεν έχει προλάβει να κάνει παιδάκι, που σημαίνει ο πατέρας του δεν θα δει εγγόνια, δεν θα δει δισέγγονα. Αυτό έχει κόστος για τη χώρα. Δεν θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μεγαλώνουν, που θα παράγουν και δεν θα πληρώνουν, κύκλο εργασιών, φόρο εισοδήματος και τα λοιπά.
Και μια που πήγαμε στο θέμα των χρημάτων υπάρχει μια μελέτη που λέει για τα 600.000 Ελληνόπουλα που έχουν πάει στο εξωτερικό για εξεύρεση δουλειάς, κοστίζουν στην Ελλάδα 13 δισ. εκατομμύρια τον χρόνο. Αυτά τα Ελληνόπουλα αποδίδουν αυτό το ποσό στις χώρες που είναι με φόρο εισοδήματος και φόρο κύκλου εργασιών.
Εμείς έχουμε τουλάχιστον 600.000 αγέννητους. Λέμε για Τουρκία, Ρωσία, αλλά για τον θάνατο νέων ανθρώπων δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποια πληροφόρηση και κάποιος σχολιασμός πάνω σε αυτό;
Με αφορμή τον θάνατο του 15χρονου, τι απόγνωση βιώνει τώρα η οικογένεια; Έχουμε πόλεμο στην άσφαλτο ρε παιδιά, πώς το λένε; Έχουμε έναν εμφύλιο πόλεμο, Έλληνες εναντίον Ελλήνων και έχουμε τουλάχιστον δέκα απώλειες την ημέρα.
Γιατί δεν μας νοιάζει ο θάνατος όταν προέρχεται από όπλο με ρόδες; Εμφύλιος πόλεμος είναι. Όταν φεύγεις από το σπίτι σου και δεν σκέφτεσαι πόσες αγκαλιές σε περιμένουν δεν εκτιμάς κανενός τη ζωή, ούτε τη δική σου και δεν σε νοιάζει αν σε στερηθεί η οικογένειά σου».
– Κάποτε λέγαμε για την κατάσταση των δρόμων
«Βεβαίως, αλλά ένας κακός δρόμος δεν σκοτώνει. Ένας άνθρωπος με νου και συνείδηση προσαρμόζεται, δεν είμαστε βόδια. Υποτίθεται ότι μπορείς και αντιλαμβάνεσαι, προσαρμόζεις την ταχύτητά σου ανάλογα με το πως είναι ο δρόμος. Ο δρόμος δεν είναι κάτι που φυτρώνει μόνος του, πάλι είναι ο άνθρωπος που φταίει, είναι ο άνθρωπος που οδηγεί, ο άνθρωπος που επιβαίνει, ο άνθρωπος που περπατάει, που φτιάχνει δρόμους, που συντηρεί τα αυτοκίνητα.
Και να ξέρει να συντηρεί το αυτοκίνητο του. Τι είναι το αυτοκίνητο του; Ένα χρηματοκιβώτιο στο οποίο βάζει μέσα ότι πιο πολύτιμο έχει, δηλαδή την οικογένειά του. Μα αν αυτό δεν του αλλάξεις λάστιχα, δεν κοιτάξεις τα φρένα και τα αμορτισέρ και το αυτοκίνητο αλλού πάει και αλλού στρίβει και σκοτώσεις και τους επιβάτες και επιβάτες άλλου αυτοκινήτου τότε μιλάμε για την πλήρη ασυνειδησία ενός μάγκα λαού».
– Εσείς έχετε εικόνες και παραστάσεις. Σε σύγκριση με το εξωτερικό;
«Δεν συγκρινόμαστε. Παίζουν σποτάκια συνεχώς, κρατάνε υψηλό επίπεδο ευαισθητοποίησης, υπάρχουν φωτοκάμερες, δεν περνάει ούτε μύγα που να μην καταγραφεί, η αστυνομία παρούσα. Υπάρχει ενημέρωση μέσα από τα ΜΜΕ, στα σχολεία υπάρχουν προγράμματα.
Καμία σχέση, εμείς δεν έχουμε καν πρόγραμμα. Αλλά πρώτα από όλα πρέπει οι γονείς να γίνουν καλοί γονείς. Πρέπει να ενημερωθούν οι γονείς και μετά να ενημερώσουν και τα παιδιά. Δεν μπορεί να μπαίνει το παιδί στο αυτοκίνητο και να βλέπει να μη φοράει η μητέρα του ή ο πατέρας του ζώνη».
– Μια που είπατε για σχολεία. Από τι ηλικίες θα μπορούσε να γίνει αυτό; Η ενημέρωση των παιδιών
«Κατευθείαν, από τους παιδικούς σταθμούς. Να ενημερωθούν τα παιδιά, υπάρχουν προγράμματα για να βοηθούν τα παιδιά. Ή σε πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής, με κάποια διόρθωση που χρειάζονται. Δεν είναι επανδρωμένα σωστά για αυτό τα περισσότερα έχουν χορταριάσει. Γιατί δεν το θεωρούν σημαντικό».
– Μιλάμε για μια χώρα με «μπουκωμένες» πόλεις , με συγκεκριμένο οδικό δίκτυο, εθνικές οδοί γίνονται τα τελευταία χρόνια, με συνεχή μποτιλιαρίσματα, αλλά και για μια χώρα που με αυτά τα δεδομένα δέχεται εκατομμύρια τουριστών το καλοκαίρι
«Να μάθουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας και αν μπορεί το κράτος να τους υποστηρίξει με μέσα μαζικής μεταφοράς για να μη χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο. Ας υπάρξει πίεση να γίνουν λωρίδες για να κυκλοφορούν μόνο δίκυκλα και να απαλλαχθούμε από τον όγκο των μεγάλων.
Αν δεν μπορεί να γίνει αυτό όταν μπαίνουν στο αυτοκίνητο να μην είναι θυμωμένοι. Δεν μπορεί το πρωί να ξεκινάς από το σπίτι σου και επειδή είναι ακινητοποιημένα να βγάζεις δόντια και να φρικάρεις.
Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει ότι η ζωή των παιδιών μας είναι πιο σημαντική από κάθε άλλο πράγμα, τότε σημαίνει πως είμαστε ανόητοι μάγκες. Δεν είμαστε λαός δημοκρατίας.
Υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το παιδί σου; Θέλω να πω και το εξής. Τα παιδιά κινδυνεύουν γιατί μαθαίνουν τους άθλιους τρόπους οδήγησης και κάποια στιγμή θα ζήσουν τη δυστυχία. Χρόνια ενημερώνω τους συμπολίτες μου και θέλω να μη θάβουν άδικα τα παιδιά τους».
Ποιος είναι ο Τάσος -Ιαβέρης- Μαρκουΐζος
«Ο Τάσος -Ιαβέρης- Μαρκουΐζος είναι ο πρώτος που διοργάνωσε τις κοινωνικές-φιλανθρωπικές εκδηλώσεις «Γίνε Συνοδηγός» ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου, με τα έσοδα να πηγαίνουν στην Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών, στα Special Olympics, στα παιδιά της Ελπίδας, στις Ανάδοχες Οικογένειες και σε άλλα ιδρύματα (Αλεξανδρούπολη, Σπάρτη, Γιάννενα κλπ.).
Τα τελευταία 32 χρόνια, από την ημέρα που διοργάνωσε το πρώτο Σεμινάριο Οδικής Συμπεριφοράς (22 Ιανουαρίου 1984) και όντας για ακόμη μια φορά πρώτος σε επίπεδο κοινωνικής δράσης, ευαισθητοποιεί και ενημερώνει με διαλέξεις και ομιλίες αφιλοκερδώς και ανιδιοτελώς σε όλη την Ελλάδα, χιλιάδες συνανθρώπους μας σε Στρατό, Αεροπορία, Ναυτικό, Γυμνάσια, Λύκεια, ΤΕΙ, ΑΕΙ, Σχολές Ικάρων, Ν. Δοκίμων, Ευελπίδων, Υπαξιωματικών.
Η κοινωνική του δράση δε σταματάει εκεί, αφού έχει δώσει και συνεχίζει να δίνει διαλέξεις με αντικείμενο την Οδική Συμπεριφορά και Ασφάλεια σε Δήμους, Κοινότητες, Νομαρχίες, Ιδρύματα αιμοδοσίας, σε νέους οδηγούς αγώνων και στο σύνολο των νεαρών παιδιών γενικότερα και υπολογίζεται, πως κάθε χρόνο ευαισθητοποιεί και ενημερώνει 40.000-50.000 μαθητές!
Τα βιβλία που έχει συγγράψει με αντικείμενο την Οδική Συμπεριφορά και Ασφάλεια (Εθνικό Θέμα, Εθνικό Πένθος, Άγνοια Άγνοιας) έχουν διανεμηθεί δωρεάν σε τουλάχιστον 1.000.000 αντίτυπα, ενώ με διαρκή αφιλοκερδή παρουσία και συνεντεύξεις σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά Μέσα, συνεχίζει τη διαδικασία ευαισθητοποίησης όλων μας.
Με λόγο-μαστίγιο κατά της Οδικής Ασυνειδησίας και Εγκληματικότητας, ο «Ιαβέρης» όπως έγινε ευρύτερα γνωστός ο συγκεκριμένος κορυφαίος οδηγός αγώνων αυτοκινήτου, που κατάφερε κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 να ξεπεράσει σε ειδικές διαδρομές του Παγκοσμίου φήμης Ράλι Ακρόπολις, τους κορυφαίους οδηγούς του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλι για τουλάχιστον 20 φορές, έδωσε και συνεχίζει να προσφέρει την ψυχή του, για την προστασία των συνανθρώπων μας από τους φρικαλέους κινδύνους που καραδοκούν στους φονικά εχθρικούς δρόμους.
Έτσι, με αναγνωρισμένη κοινωνική χρησιμότητα από εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες (της σκληρής και απάνθρωπης εποχής μας) πολεμάει ακατάπαυστα, ακούραστα και ασταμάτητα, κάθε μέρα, σε όλη την χώρα, κατά της Ανοησίας και Εθνικής ασυνειδησίας των, σε εμφύλιο επί τροχών πόλεμο ευρισκόμενων, Ελλήνων.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Ο πρώτος επίσημος αγώνας ήταν στο 5ο Ράλι Αττικοβοιωτίας (24 – 25 Οκτωβρίου του 1970) με NSU TT . Από τότε μέχρι το 1975, συμμετείχε σε αγώνες κάθε μορφής (ράλι, σιρκουί, αναβάσεις) με το θρυλικό NSU TT και με Alfa Romeo.
Οι πιο σημαντικές σελίδες της αγωνιστικής του ιστορίας όμως, γράφτηκαν στο Ράλι Ακρόπολις, τον παγκοσμίως φημισμένο ελληνικό αγώνα, στο πλαίσιο διεξαγωγής του οποίου αντιμετώπισε ως ίσος προς ίσον, τους κορυφαίους οδηγούς του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι, που συμμετείχαν επίσημοι οδηγοί των εργοστασίων. Οι θεατές τον θυμούνται ακόμα να “σταματά” τα χρονόμετρα μπροστά από τους Walter Rohrl, Markku Alen το 1978 ή από τους Bjorn Waldegaard, Hannu Mikkola το 1979.
Η περίοδος αυτή (1978-1980) είναι η πιο σημαντική για την αγωνιστική καριέρα του “Ιαβέρη” που έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής σε όλους τους Έλληνες για το θεαματικό και ιδιαίτερα γρήγορο αγωνιστικό στυλ, το πάθος και την αυταπάρνηση με την οποίο οδηγούσε τα αγωνιστικά του αυτοκίνητα.
Η κορυφαία του στιγμή, που τον έκανε “μύθο” στο χώρο του ελληνικού μηχανοκίνητου αθλητισμού θεωρείται το 27ο Ράλι Ακρόπολις (1980), όταν οδηγώντας ένα Ford Escort Group 2 , σημείωσε τον 1ο χρόνο της Γενικής Κατάταξης στην Ειδική Διαδρομή της Πάρνηθας, έχοντας αφήσει πίσω του όλους τους οδηγούς του παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Ο επίλογος της πλούσιας αγωνιστικής του καριέρας γράφτηκε το 1998, ενώ οδήγησε πολλά αυτοκίνητα όπως Toyota Celica, Denim-Ford Escort, Fiat 131 Abarth, Renault 5 Turbo, Audi Quattro, Lancia Delta Integrale, Audi S2, Subaru Legacy και Lancia Delta HF Integrale Deltona».
• Το στοιχεία για το ποιος είναι ο Ιαβέρης τα πήραμε από τον ιστότοπο iaveris.gr.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ