Έκδηλη είναι η οργή στο Ιράν, μετά το θάνατο της 22χρονης Μαχσά Αμινί, στην Τεχεράνη, καθώς υπάρχουν αναταραχές, τα τελευταία εικοσιτετράωρα.
Υπενθυμίζεται ότι η κοπέλα είχε συλληφθεί από την Αστυνομία Ηθών, καθώς δεν φορούσε «σωστά» το χιτζάμπ της στο κεφάλι.
Αυτό ήταν αφορμή για μία σειρά διαδηλώσεων σε ιρανικές πόλεις, με επεισόδια βίας και θανάτους.
Ως επί των πλείστων οι διαδηλωτές είναι γυναίκες, οι οποίες διεκδικούν περισσότερα δικαιώματα και ισότητα, καθώς είναι καταπιεσμένες από ένα θεοκρατικό καθεστώς.
Μάλιστα, την δύσκολη και καταπιεστική ζωή των γυναικών έχει θίξει μέσα από το βιβλίο της, η Μαργιάν Σατραπί, «Περσέπολις» (Persepolis), το οποίο κυκλοφόρησε το 2000 και επτά χρόνια αργότερα έγινε ταινία.
Πρόκειται για μία ασπρόμαυρη κατά βάση ταινία κινουμένων σχεδίων, που έχει βραβευτεί με Σεζάρ, σε σκηνοθεσία Βίνσεντ Παρονό και Μαρτζιάν Σατραπί, με ισχυρές πολιτικές και ιστορικές προεκτάσεις.
Το «Περσέπολις»
Το «Περσέπολις» βασίζεται στη ζωή της ιρανικής καταγωγής Γαλλίδας συγγραφέως και εκτός από ένα ιστορικό-πολιτικό δράμα, περιλαμβάνει και στοιχεία μαύρης κωμωδίας.
Στην ουσία πρόκειται για ένα αφήγημα με φόντο την ιρανική επανάσταση που έλαβε χώρα το 1979. Η ιστορία θίγει θέματα όπως την καταπίεση των γυναικών, την αντίθεση ιδιωτικού και δημόσιου βίου αλλά πάνω από όλα την έντονη επιθυμία για ελευθερία, δημοκρατία και ειρήνη.
Η Σατραπί παρουσιάζει τα παιδικά της χρόνια, την καθημερινότητα της οικογένειάς της και παράλληλα την ταραγμένη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της χώρας της.
Η εννιάχρονη Μάρτζι μεγαλώνει στην Τεχεράνη, υπό μιας αυστηρά ορθόδοξης κυβέρνησης. Ωστόσο, οι γονείς της συμμετέχουν τακτικά σε συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες κατά της κυβέρνησης, γεγονός που θα διαμορφώσει περαιτέρω την ιδεολογία της ηρωίδας.
Αργότερα, ακούγοντας τη γιαγιά της, συνεχίζει να αψηφά το αυστηρό καθεστώς του Ιράν και πολλές φορές αντιμετωπίζει προβλήματα. Μέχρι που τελικά οι γονείς της τη στέλνουν σε σχολείο στη Βιέννη. Αλλά και εκεί, η Μάρτζι δεν επιθυμεί την καταπίεση των κρατικών αρχών και συνεχίζει να επαναστατεί.
Φοράει τζιν, ακούει μουσική χέβι μέταλ και έχει πολλές ερωτικές απογοητεύσεις μέσα σε όλη αυτή την πολιτική αναταραχή.
Η Μάρτζι σκέφτεται να δώσει τέλος στη ζωή της, αφού πάλεψε και απέτυχε να αντιμετωπίσει τα εμπόδια. Το φιλμ έτσι αποκτά πιο προσωπικό χαρακτήρα.
Σε μια μοναδική σεκάνς που απεικονίζει τη Μάρτζι να υποφέρει από κατάθλιψη, οι σκηνοθέτες δίνουν στην επόμενη σκηνή μια αίσθηση αισιοδοξίας καθώς βλέπουμε την ηρωίδα να σηκώνεται και να πολεμά την ψυχική διαταραχή χορεύοντας το τραγούδι «Eye of the Tiger» του συγκροτήματος Survivor.
Η χρήση αυτού του τραγουδιού από συγκρότημα με τόσο αποκαλυπτικό όνομα σε αυτή τη συγκυρία της ταινίας, δεν περνά απαρατήρητη.
Στο φιλμ συμμετέχουν σημαντικές προσωπικότητες του κινηματογράφου, όπως οι Κατρίν Ντενέβ, Κιάρα Μαστρογιάννι και Σον Πεν.
Αμφιλεγόμενη η ταινία στο Ιράν
Η ταινία πέρα από εισπρακτική επιτυχία, σημείωσε και επιτυχία διεθνώς, καθώς διακρίθηκε, συμπεριλαμβανομένων των βραβείων Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών, την υποψηφιότητας για Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων και υποψηφιότητας για Χρυσή Σφαίρα.
Ωστόσο, στο Ιράν το έργο αποδείχθηκε αμφιλεγόμενο. Η ιρανική κυβέρνηση κατήγγειλε την ταινία ως μία ασεβή απεικόνιση της ισλαμικής επανάστασης.
Σύμφωνα με τον ιστότοπος France24, το «Persepolis» απαγορεύθηκε και στον Λίβανο, αλλά στη συνέχεια υπήρξε άρση της απαγόρευσης λόγω καταγγελιών από πολιτικά κόμματα.
Πηγή: kathimerini.gr
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ