«Δημήτρη, καλησπέρα… Τι θα έλεγες να κάνουμε μία συνέντευξη…»;
«Μάνο, ψήνομαι φουλ. Το κανονίζουμε…». Αυτή ήταν η στιχομυθία, κάπου στα μέσα Ιανουαρίου, με τον άνθρωπο, ο οποίος έκανε γνωστό το παρκούρ στην Ελλάδα, τον Δημήτρη Κυρσανίδη.
Μην τα πολυλογούμε, πιάσαμε… Μάιο, μέχρι να τα καταφέρουμε.
ΣYNENTEΥΞΗ:
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΑΚΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:
ΚΩΣΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Το ραντεβού δόθηκε στα Κάστρα, για να υπάρχει… άπλα. Περίπου 90 λεπτά καθαρού χρόνου μόνο για τη φωτογράφιση και ο 4άκις Παγκόσμιος Πρωταθλητής έκανε μίνι… προετοιμασία, για να έχουμε τα φωτογραφικά πλάνα, που ήθελε ο Κώστας Μιχαλόπουλος.
Και μιας που είπαμε για πλάνα… Ο Δημήτρης Κυρσανίδης άνοιξε τελείως καινούριο στην ήδη ξεχωριστή πορεία του στο παρκούρ και είναι… χολιγουντιανό, αλλά συμβατό με τον πρότερο έντιμο βίο του. Κασκαντέρ στην ταινία «Bricklayer».
Ο ίδιος χρειάστηκε αρκετά… side flips, για να πατήσει γερά, αλλά ποτέ δεν λέει «όχι» σε κάτι καινούριο και διαφορετικό.
Ο DK στο πλάνο σας, λοιπόν, μέσω του Mynews.gr
Η ζακέτα είχε τη δική της ιστορία
«Η ομορφιά είναι στους δρόμους», φωνάζουν εκατοντάδες τοίχοι στην Ελλάδα. Για τον Δημήτρη Κυρσανίδη η ιστορία ξεκίνησε να γράφεται στα πάρκα, κι αυτά μέρος των δρόμων δεν είναι; Περίπου 15 χρόνια πριν, όταν ήταν 12 ετών.
«Είναι αστείο, πώς ξεκίνησα το παρκούρ. Εκείνη την περίοδο είχα παθιαστεί με το ποδόσφαιρο. Μία μέρα, έπαιζα μπάλα σε ένα σχολείο και έψαχνα ένα παιδί, που έκανε παρκούρ, τον Γιάννη Γιαννακίδη, ο οποίος είχε χάσει μία ζακέτα.
Έτυχε να τη βρω και, ως παιδάκι του είπα… ”Τώρα μου χρωστάς. Μάθε μου αυτό που κάνεις κι εσύ”. Το είπα βέβαια για πλάκα».
Η εξέλιξη των πραγμάτων είχε τελείως σοβαρό χαρακτήρα, αν και όλα ξεκίνησαν από μία παιδική ατάκα. Ο Δημήτρης μόλις είχε βρει τη δική του τέχνη έκφρασης και όχι διαφυγής, όπως πολλοί νομίζουν ότι είναι η ετυμολογία του παρκούρ.
«Δεν ξέρω γιατί χρησιμοποιούν τον όρο ”φυγή”. Το παρκούρ είναι η τέχνη της κίνησης. Δεν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από κάτι ή κάποιον.
Στις ταινίες μπορεί, αλλά στην πραγματικότητα είναι τελείως αλλιώς. Προσωπικά, ναι, ένιωθα ότι έκανα κάτι το διαφορετικό, όπως ισχύει μέχρι και σήμερα, γιατί το παρκούρ δεν είναι κάτι που το βλέπεις ούτε πολύ, ούτε και συχνά. Αν και, μέσω του YouTube με το οποίο ασχολούμαι δυνατά, έχει γίνει πιο γνωστό.
Στον δρόμο με σταματούν περισσότερο για τα βιντεάκια που είδαν, παρά το ότι έχω κερδίσει τόσους αγώνες. Κι όμως το Μέσο αυτό είναι η δύναμη.
Και, όπως λέει ένας φίλος μου ράπερ, ο 12ος Πίθηκος, μόρφωση είναι πλέον το YouTube όχι τα βιβλία. Κι αυτό σχετίζεται και σε μεγάλο βαθμό με μένα, γιατί σε ό,τι κάνω, θέλω να είμαι καλός. Ψάχνω υλικό δηλαδή στο YouTube και βλέπω πώς γίνεται σε πρακτικό βαθμό».
«Χάνεται το νόημα, όταν απειλείται το σώμα σου»
Το παρκούρ παραμένει -για τους περισσότερους από εμάς- άγνωστη δραστηριότητα. Δεν είναι καν στη λογική του σπορ, δηλαδή, αν και απαιτεί χρόνια προπόνησης και διαφορετικές μίξεις αθλημάτων έως και χορού ή πολεμικών τεχνών.
Μετά από τόσα χρόνια στα… βαριά, ο DK έχει την ψυχραιμία να βάζει όρια στην τέχνη.
«Η φάση ήταν διαφορετική πριν 15 χρόνια. Μου κάνει εντύπωση, γιατί πολλά πράγματα έχω δει να αλλάζουν στη ζωή μου. Τι να σου πρωτοπώ… Μικρότερος δεν είχα μέσα μου τον φόβο, όπως τώρα. Δεν φοβάμαι πολύ, όπως θα νομίζει κάποιος, βλέποντας τι κάνω. Βλέπω πράγματα με το σώμα μου, έχοντας εικόνες από άλλες χώρες, όπως το Ιράν.
Εκεί είναι οι πιο τρελοί αθλητές παρκούρ στον κόσμο. Οι τύποι κάνουν πράγματα, που δεν θα ήθελα να μπω ποτέ στη διαδικασία να τα κάνω.
Δεν ξέρω τι σκέφτονται, όπως θα σκέφτονταν αντίστοιχα παλιότερα κάποιοι και για μένα. Τώρα είμαι εγώ σε αυτή τη θέση. Κάποια πράγματα δεν έχουν νόημα, γιατί απειλείται το σώμα σου.
Οι κινήσεις που έκανα κάποτε, δεν ήταν τέτοιες που θα μου προκαλούσαν πρόβλημα, όσο κι αν δεν το πιστεύουν πολλοί. Στο Ιράν παίζουν στο όριο της ζωής τους. Κι εμείς ξεπεράσαμε τα όρια μας, αλλά όχι στον βαθμό που γίνεται σήμερα».
Το παρκούρ, στα… παλιά τα χρόνια, είχε άτυπο dress code, όπως και φράσεις που συνόδευαν τους «αλήτες», που χορογραφούν στα πάρκα, στέγες και… ταράτσες. Μέχρι οι «αλήτες» να γίνουν «φιλαράκια», συγγενείς και άλλα τέτοια, μετά την πρώτη επιτυχία του Κυρσανίδη.
«Στα πάρκα της Ηλιούπολης μάς έβλεπε ο κόσμος περίεργα… Ειδικά άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, γιατί κάναμε κάτι που δεν ήταν σύνηθες. Θυμάμαι όμως τον κ. Γιώργο, ο οποίος, όχι μόνο δεν μας παρατηρούσε περίεργα, αλλά ερχόταν να μας δει, κάνοντας μαζί μας γυμναστική.
Ήταν κάτι συγκλονιστικό. Τον ξαναβρήκα πριν λίγα χρόνια. Το παράξενο όμως ήταν αλλού. Έρχονταν τότε συμμαθητές και μου έλεγαν… ”Ακόμη πηδάς σαν μαϊμού; Άντε πάμε για κάνα καφέ”.
Μόλις κέρδισα το πρώτο παγκόσμιο, όλοι αυτοί με είδαν αλλιώς. ”Αυτόν τον ξέρω από μικρό, ίδια ηλικία έχουμε, ήμασταν συμμαθητές, κολλητοί, ξαδέρφια… Είχα πολλά τέτοια».
Πρώτα η εντύπωση, μετά η εκτόξευση στη Σαντορίνη
Η Σαντορίνη είναι παγκοσμίως γνωστή για το ηλιοβασίλεμα, τους γάμους σε ειδυλλιακό φόντο και τα απίθανα τοπία. Από εκεί, όμως, ξεκίνησε η καταξίωση για τον DK, εν έτει 2014. Παγκόσμιος τίτλος και αλλαγή του κόσμου του. Πώς το βλέπει ο ίδιος, οχτώ χρόνια μετά;
«Όλα ξεκίνησαν λίγο πιο πίσω, το 2011, όταν ήθελα να πάω στον διαγωνισμό Red Bull Art of Motion που έβλεπα και ένιωθα ότι πρέπει να πάω, γιατί ήταν το μεγάλο μου όνειρο.
Οι γονείς μου είπαν… αφού δεν θα διαγωνιστείς, γιατί να πας; Πολύ λάθος νοοτροπία. Δεν πας μόνο, για να διαγωνιστείς. Μετάνιωσα τη ζωή μου που δεν παραβρέθηκα τότε στη Σαντορίνη. Το 2012, στα 17 μου, τούς είπα ότι θα πάω, ό,τι και να γίνει. Δεν μου επιτράπηκε να διαγωνιστώ γιατί ήμουν ανήλικος. Έκανα όμως εντύπωση σε χορηγούς, σε αθλητές παρκούρ μεγάλου βεληνεκούς και κάπως έτσι ήρθε ο πρώτος χορηγός.
Η πρώτη χορηγία ήταν τρεις μπλούζες, μετά οι μπλούζες έγιναν ”διάλεξε ό,τι θέλεις” και μετά ”πήγαινε, όπου θέλεις να ταξιδέψεις”. Στη συνέχεια πήγα στην Ιταλία το 2014, όπου βγήκα 3ος και άρχισα να κάνω λίγο χαμό, ακολούθησε η Γερμανία, όπου βγήκα 2ος και μετά πήγα Σαντορίνη το 2014 και βγήκα πρώτος. Εκεί άλλαξαν όλα, από τη στιγμή που ήρθε και η πρώτη μεγάλη χορηγία. Ήταν όνειρο. Κέρδισα τον διαγωνισμό και είδα την τρομερή αλλαγή.
Έμπαινα στα λεωφορεία και με χειροκροτούσαν. Είδα και αλλαγές στον κόσμο που υποτιμούσε αυτό που έκανα. Ε, μετά πάλι έγινα… ξάδερφος, φίλος αδερφός. Την ”’άκουσα” λίγο, αλλά με… προσγείωσαν οι γονείς μου και μετά σώθηκα. Το χάσιμο του μυαλού κράτησε δύο εβδομάδες».
Παρκούρ το επίκεντρο, αλλά το YouTube κάνει τη διαφορά
Κάποια στιγμή, ο 27χρονος Παγκόσμιος Πρωταθλητής, αντιλήφθηκε ότι τα πάντα δεν μπορεί να είναι μόνο προπόνηση, από τη στιγμή που δεν θα του δώσει το κάτι παραπάνω, όπως λέει ο ίδιος.
«Τότε ήρθαν τα σόσιαλ μίντια. Πρώτα, έκανα Instagram, το οποίο ανέβηκε γρήγορα. Δούλευα συνεχώς με αυτό. Πλέον έχει πέσει πολύ, αλλά δόξα τω Θεώ υπάρχει το Tik Tok.
Το Insta γίνεται σαν το Facebook, απλώς… υπάρχει. Χωρίς τα κοινωνικά δίκτυα, δεν θα έρχονταν χορηγοί, εταιρείες, χρήματα.
Η βάση είναι η προώθηση της δουλειάς και του εαυτού σου. Αν δεν ξέρεις να προωθείς τον εαυτό σου, πρέπει να το κάνει άλλος για σένα. Όμως, για να βρεις τον άλλον, πρέπει να κάνεις κάτι ξεχωριστό».
Ο DK όμως έχει και τη δική του σχολή, με την οποία σκοπεύει να ασχοληθεί ακόμη πιο ενεργά στο μέλλον.
«Αυτή τη στιγμή, έχουμε 60-70 παιδάκια στη σχολή, που βρίσκεται στο Ωραιόκαστρο, σε συνεργασία με τον Ολυμπιονίκη της Ενόργανης Γυμναστικής, Βασίλη Τσολακίδη.
Κάποια στιγμή θα γίνει (και) μόνιμη εργασία, όμως η εικόνα είναι στο ίντερνετ. Εκεί δείχνουμε ότι το παρκούρ είναι υπερπήδηση εμποδίων, πηδώντας από το σημείο Α στο σημείο Β, χρησιμοποιώντας το σώμα».
Ο Τζέιμς Καφετζής και το κασκαντεριλίκι στο Bricklayer
Η… φάση του Χόλυγουντ είναι καινούρια. Αν και πριν λίγα χρόνια, ο ίδιος είχε κλείσει την πόρτα σε αμερικανική εταιρεία που του πρότεινε μετακόμιση στο Λος Άντζελες, στα 27 του, μία δεύτερη πόρτα άνοιξε πάλι κι αυτή τη φορά σκοπεύει να βάλει… αντίσταση, για να την αφήσει ανοιχτή. Η πρώτη εμπειρία έχει βάση την πόλη του και -προ ημερών μόλις- ολοκλήρωσε τα γυρίσματα στην ταινία Bricklayer. Όσο για το πώς έγινε το κονέ; Ας είναι καλά το… Survivor.
«Το όλο θέμα ξεκίνησε από… μένα. Ο Τζέιμς Καφετζής, τον οποίο ακολουθούσα στα Social, από τη στιγμή που βγήκε από το περσινό Survivor, μου έστειλε μήνυμα και μου γνώρισε άτομο-κλειδί και με βοήθησε πολύ, για να μπω σε όσα έκανε το ”Χόλυγουντ” στη Θεσσαλονίκη.
Δε θα ήθελα όμως να αναφέρω ονόματα, γιατί δε γνωρίζω αν είναι οκ και οι ίδιοι. Είμαι όμως πολύ ευγνώμων! Στο Bricklayer κάναμε μετρημένα γυρίσματα και λίγες σκηνές. Είναι περίεργη η αίσθηση ότι έρχεσαι σε επαφή με το Χόλυγουντ. Προσωπικά, έκανα τον Κασκαντέρ. Σε κάποια κομμάτια φαίνομαι κανονικά, αλλά δεν ξέρω αν τα βάλουν στην ταινία».
Η επαφή με τον αμερικανικό κινηματογράφο ήταν κάτι σαν πεπρωμένο, που ο ίδιος δεν πίστευε ότι θα βρεθεί ξανά στον δρόμο του.
«Παλιότερα, εταιρεία παρκούρ, που είχε action και stunt teams μου ζήτησε να εγκατασταθώ στο Λος Άντζελες, ώστε να γίνω κασκαντέρ, ωστόσο αρνήθηκα και έκλεισα μόνιμα την πόρτα. Έτσι νόμιζα… Πού να φανταστώ ότι το Χόλυγουντ θα έρθει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη;
Γενικά, είμαι θετικός με όλο αυτό, αλλά… δεν θα βρεθώ σε ακραίες καταστάσεις, όπως κάνουν οι φίλοι μου. Έχω κάνει ακραία κασκαντερικά και στο παρκούρ, αλλά, αν ξεφύγει η κατάσταση, θα το σκεφτώ διπλά. Προς το παρόν, βλέπω κάποια βασικά γύρω από το θέμα του κινηματογράφου και δεν ξέρω πού θα φτάσει στο μέλλον.
Με ενδιαφέρουν οι ταινίες, το κομμάτι του κασκαντέρ επίσης, αλλά είμαι επιφυλακτικός. Προς το παρόν, δεν αφήνω το παρκούρ για να μπω εκεί, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να έρθει η ευκαιρία που θα… τρελαθώ. Τώρα, πήραμε απλώς μία εμπειρία, για να δούμε πώς δουλεύει το όλο σενάριο. Αν είχε και περισσότερο παρκούρ η ταινία, θα ήταν ακόμη καλύτερα».
Και ταινία μικρού… μήκους
Στο κομμάτι, που αφορά στο παρκούρ, ο Κυρσανίδης πέρασε πάνω από όποιο εμπόδιο ήθελε, άρα το κίνητρο επεκτείνεται πλέον περισσότερο στην εικόνα, είτε τη δική του, είτε του αθλήματος που εκπροσωπεί. Το YouTube είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.
«Πέτυχα όσα ήθελα στο παρκούρ. Τα έχω κάνει όλα. Έγινα αθλητής μεγάλων εταιρειών, κατέκτησα σημαντικούς παγκόσμιους τίτλους, ταξίδεψα πολύ…
Το βάρος πέφτει στο YouTube, σε συνεργασία με τον Νίκο Καραπέτσα, που είναι το αδελφάκι μου και θα είναι κουμπάρος στον γάμο μου. Πιστέψαμε στο πρότζεκτ και το τρέξαμε.
Το θέμα είναι πώς θα δείξεις το ο,τιδήποτε κάνεις. Βάλαμε στόχο τις 100.000 εγγραφές σε έναν χρόνο και το πετύχαμε. Θα αλλάξουμε τελείως τη φάση του You Tube, επειδή έχουμε πάθος με διάφορες δραστηριότητες, όπως π.χ. Parkour Freerunning, Tricking, Μπάσκετ, Street Workout .
Ό,τι κάνουμε, το εντάσσουμε εκεί. Δεν υπάρχει τελεία, υπάρχουν πολλά κόμματα. Έχουμε σταθερό αντικείμενο και παράλληλα δημιουργούμε καινούρια.
Δεν ξέρουμε τι να πρωτοανεβάσουμε. Βρισκόμαστε σε διαδικασία ετοιμασίας του νέου βίντεο, που θα είναι κάτι σαν ταινία μικρού μήκους. Θα σχετίζεται με το όνειρο των 100.000 συνδρομητών και ό,τι συνέβη μέχρι να το υλοποιήσουμε».
Όταν οι άλλοι τον έβλεπαν με μισό μάτι, ο Δημήτρης Κυρσανίδης έκανε αυτό που ήθελε. Λίγοι τον πίστεψαν, ίσως γιατί η επιλογή του παρκούρ ήταν εκτός των «καθημερινών» θεμάτων, που μπορεί να επεξεργαστεί ένας μέσος εγκέφαλος.
«Στη ζωή μου, παρατήρησα κάτι που το έβλεπαν ελάχιστοι. Πίστεψα σε αυτό που ήθελα και είχα σκοπό να κάνω. Όταν άλλοι έβλεπαν ένα παιδί να πηδάει στα πάρκα, εγώ έβλεπα ότι θα το κάνω για πάντα. Μα, πώς να με πιστέψουν ότι θα είναι για πάντα;
Αφού δεν ήξεραν καν τον έναν στους τόσους, που θα το έκανε με επιτυχία. Το καταλαβαίνω. Ο στόχος ήταν να ζω από το παρκούρ, χωρίς να το κάνω επειδή πρέπει.
Είχα το θέλω, όχι το πρέπει. Κάποια στιγμή, είπα στον πατέρα μου: ”Τώρα, έχεις μπροστά σου τον έναν στους τόσους”. Και επειδή δεν το κάνουν οι… τόσοι, πρέπει να μην το κάνεις κι εσύ; Αν δίνεις το 100%, μπορείς να το κάνεις».
Το παρκούρ αποκτά το… πάρκο του
Οι χώροι στη Θεσσαλονίκη είναι πονεμένη ιστορία. Τόσο πονεμένη, που δεν υπάρχει πλέον κανένας, τουλάχιστον οργανωμένος. Η πρώην αντιδήμαρχος Νεότητας, Αθλητισμού και Εθελοντών, Μαρία Πασχαλίδου, είχε συνεισφέρει στη δημιουργία του πρώτου παρκούρ πάρκου στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του προγράμματος «Θεσσαλονίκη-Πρωτεύουσα Νεολαίας», αλλά εκ τότε δεν παρατηρήθηκε οποιαδήποτε άλλη πρόοδος.
Την τελευταία 3ετία, ο Δημήτρης Κυρσανίδης, έχει ενεργό ρόλο στην προώθηση της ιδέας για δημιουργία γυμναστηρίου, στο υπό ανάπλαση πάρκο του δήμου Παύλου Μελά, όπου και διαμένει ο 4 φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Όσον αφορά το αποτύπωμα που θα ήθελε να αφήσει ο ίδιος ο DK;
«Εκείνο που θέλω να περάσω είναι πως το κάθε παιδί, ο κάθε νέος να ψάξει τι πραγματικά μπορεί και του αρέσει να κάνει, να έχει όνειρα, στόχους και να τα ”κυνηγά”, προκειμένου να τα πραγματοποιήσει. Δεν υπάρχει μία οδός, υπάρχουν πολλές. Τον δρόμο τον χαράζεις εσύ με τις πράξεις σου. Ακολούθησε αυτό που θέλεις, όχι αυτό που σου είπαν ότι πρέπει να κάνεις. ΟΚ, είναι δύσκολο. Το έψαξες; Έδωσες το 100%’».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ