Ο Γιώργος Περρής είναι ο κεντρικός καλεσμένος της εκπομπής «Ό,τι αγαπώ» με τον Γιάννη Μπέζο στο Open.
Ο Ελληνογάλλος τραγουδιστής έχει συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες, μεταξύ αυτών ο Μίμης Πλέσσας, η Λάρα Φαμπιάν, ο Μισέλ Λεγκράντ, ο Μάριος Φραγκούλης, η Ευανθία Ρεμπούτσικα, η Λίνα Νικολακοπούλου και άλλοι.
Τον περασμένο Μάρτιο ο καλλιτέχνης ήταν καλεσμένος στο The 2night Show με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου και μίλησε ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά του, δηλώνοντας πως είναι γκέι.
«Δεν ένιωσα ότι έκανα coming out γιατί δεν έκανα ποτέ coming in και δεν μπήκα σε καμια ντουλάπα. Θα ζήσω τη ζωή μου, όπως και πριν. Ούτε θεωρώ ότι μίλησα για τη σεξουαλικότητά μου αλλά ανοιχτά για τη ζωή μου. Για εμένα είναι θέμα πολιτικής στάσης στη ζωή κι η ευθύνη που αισθάνεται μέσα στην κοινωνία.
Ο λόγος που επέλεξα να πω ότι είμαι ένας ομοφυλόφιλος άντρας είναι γιατί έχω δει ιστορίες κι έχω λάβει πάρα πολλά μηνύματα από παιδιά. Οι ιστορίες που υπάρχουν είναι απίστευτες. Θεωρώ ότι έχω ένα κομμάτι ευθύνης με τη μουσική αλλά και ποιος είναι ο τρόπος που τοποθετούμαι σε κάποια ζητήματα. Εάν με το να μιλήσω ανοιχτά για τη ζωή μου, μπορώ να βοηθήσω κάποιον όπου και να είναι, έχω εκπληρώσει ένα μέρος της κοινωνικής μου ευθύνης. Το αίτημα της κοινωνίας είναι διαφορετικό. Δεν μας καλύπτει το κάνε ότι θέλεις αλλά κάνε το σπίτι σου. όχι. Πρέπει όλοι να ζούμε την ιδιωτική μας ζωή στο φως» σημείωσε ο Περρής.
Τον περασμένο Ιούλιο, ο Γιώργος Περρής μία από τις πιο προσωπικές συνεντεύξεις της ζωής του στην εφημερίδα της Κύπρου «Ελεύθερα».
Διαβάστε την:
– Πόσο καθοριστικό ήταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσες, στο να ασχοληθείς τελικά με αυτό που αγαπούσες – τη μουσική;
Όπως σε όλους μας, το περιβάλλον μου καθόρισε την μετέπειτα διαδρομή μου και έβαλε τις ρίζες για αυτό που θα επέλεγα να γίνω. Καταρχάς, μεγάλωσα σε ένα δίγλωσσο σπίτι, καθώς η μητέρα μου είναι Γαλλίδα και ο πατέρας μου Έλληνας. Από πολύ μικρός, ασυναίσθητα, επέλεγα τα στοιχεία του κάθε πολιτισμού που μου ταίριαζαν, έμαθα να βλέπω τη διαφορετικότητα στους ανθρώπους αλλά και το πόσο απέραντη και διαφορετική είναι η Τέχνη και ειδικά η μουσική. Από την άλλη, επειδή βρέθηκα στη μέση ενός βίαιου και κακοποιητικού διαζυγίου απέναντι σε εμένα και στον αδελφό μου, από τα τέσσερά μου χρόνια αναγκάστηκα να ωριμάσω απότομα αλλά και ταυτόχρονα να αισθανθώ τελείως απροστάτευτος. Η συνθήκη αυτή «γέννησε» την ανάγκη μέσα μου να εκφραστώ μέσα από το τραγούδι, για να προσπαθήσω να καταλάβω το μέσα μου αλλά και να αγαπηθώ. Με τα χρόνια, συνειδητοποιώ ότι παρά το γεγονός πως οι γονείς μου άκουγαν πολλή και καλή μουσική, αυτό που με ώθησε να ταυτιστώ με εκείνη ήταν αυτή η τεράστια ανάγκη μέσα μου να δώσω και να πάρω αγάπη.
– Δεν ήταν, ωστόσο, και λίγο «περίεργο» για τους συμμαθητές σου, που ένας συνομήλικός τους άκουγε Μαρία Κάλλας, Νάνα Μούσχουρη και Μάνο Χατζιδάκι; Πώς σε αντιμετώπιζαν; Σαν «εξωγήινο»;
Ήμουν, ούτως ή άλλως, πολύ απόμακρο παιδί μεγαλώνοντας. Δεν είχα παρέες και φίλους. Απέφευγα να συνδεθώ με τον κόσμο γύρω μου, μην τυχόν και καταλάβει κανείς τη «φουρτούνα» που με έτρωγε μέσα μου. Με θυμάμαι π.χ. να παρατηρώ τα υπόλοιπα παιδιά στο διάλειμμα και να αναρωτιέμαι αν μπορούν να μαντέψουν στο βλέμμα μου την ανασφάλεια μου… Αργότερα, στην εφηβεία, απέκτησα κάποιους ελάχιστους φίλους που φυσικά δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα ακούσματά μου και τους φαινόμουν όντως σαν «εξωγήινος» – ωστόσο, με κάποιο τρόπο το σέβονταν κιόλας. Αυτές οι φιλίες -που είναι μονάχα τρεις- με κρατάνε όρθιο μέχρι και σήμερα και είμαστε ακόμα πολύ δεμένοι.
– Είχες σκεφτεί, στο μεταξύ, να κάνεις κάτι άλλο στη ζωή σου πέρα από τη μουσική, Γιώργο; Ή αυτή ήταν ο μονόδρομος για σένα;
Ήταν ο απόλυτος μονόδρομος από τα τέσσερά μου χρόνια, όταν το ανακοίνωσα στη μητέρα μου. Βεβαίως, πέρασα στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών έπειτα από την πίεση τού «να έχω ένα πτυχίο», αλλά από την πρώτη μέρα κιόλας που πάτησα το πόδι μου στο Πανεπιστήμιο, ήξερα ότι δεν ανήκα εκεί. Η μουσική και το τραγούδι κατέκλυσαν όλη μου την προσοχή από πάρα πολύ νωρίς. Εναπόθεσα όλη μου την ελπίδα και τη λύτρωση πάνω στη μουσική, γι’ αυτό και της είμαι τόσο ευγνώμων. Το τραγούδι μού έδωσε ελευθερία, τη δύναμη να πατάω γερά στα πόδια μου, να γυρίσω τον κόσμο και το θάρρος να κυνηγήσω τα όνειρά μου.
– Έχεις συνεργαστεί μέχρι σήμερα με σπουδαίους δημιουργούς και καλλιτέχνες, Γιώργο -Μίμης Πλέσσας, Lara Fabian, Michel Legrand, Μάριος Φραγκούλης, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Λίνα Νικολακοπούλου, Άρης Δαβαράκης, για να αναφέρω μόνο μερικούς από αυτούς-, ενώ τώρα μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη περιοδεύετε στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Τι σημαντικό κράτησες από όλους αυτούς, σε σχέση με την Τέχνη σου;
Έμαθα από όλους, ουδενός εξαιρουμένου, και εξακολουθώ να μαθαίνω. Ξέρετε, από παιδί μού άρεσε να «εξετάζω» τους καλλιτέχνες που θαύμαζα με χειρουργική ακρίβεια: Μελετούσα πρώτα τον τρόπο που τραγουδούν και εκφράζονται και έπειτα τα βήματά τους, τις επιλογές τους, τι επέλεξαν να κάνουν και πότε. Σαν «σφουγγάρι», προσπαθούσα να ρουφήξω όσα περισσότερα γινόταν από κάθε έναν από όλους αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκα. Αυτό που κατάλαβα από νωρίς είναι ότι οι πραγματικά σπουδαίοι καλλιτέχνες αντιμετωπίζουν τον νεότερο ως ισάξιο, με σεβασμό. Ξέρουν πολύ καλά τη θέση τους, αλλά και το γεγονός ότι απλά κρατάνε μία σκυτάλη την οποία πρέπει να παραδώσουν όταν έρθει η ώρα, γι’ αυτό και μπορούν αμέσως να αναγνωρίσουν αυτή τη σπίθα στο βλέμμα του νέου καλλιτέχνη που πραγματικά αγαπά και σέβεται την Τέχνη του. Από τον καθένα «έκλεψα» στοιχεία. Κρατάω τη σημασία της γενναιοδωρίας και το κυνήγι της τελειότητας -κι ας μην την πετύχουμε ποτέ- ως τα πιο σημαντικά μαθήματα.
– Δεν είναι πάντως υπέροχο που με ινδάλματά σου-καλλιτέχνες, όπως τη Νάνα Μούσχουρη, έχετε τόσο ωραία σχέση και μιλάτε πολύ συχνά μαζί, χωρίς να τους έχεις ποτέ απομυθοποιήσει;
Ειδικά για την Νάνα Μούσχουρη είναι απίστευτα σημαντικό για μένα. Η Νάνα ήταν πάντα το πρότυπό μου, ήταν ο άνθρωπος που είχα ως παράδειγμα. Όχι μόνο για αυτή την ασύγκριτη φωνή, αλλά για τη στάση της ζωής της και αυτή τη δίψα και πειθαρχία για τη μουσική. Είμαι πολύ ευγνώμων στην ζωή που όχι μόνο δεν την έχω απομυθοποιήσει, αλλά οι συχνές κουβέντες μας στο τηλέφωνο είναι κάθε φορά μάθημα για το ότι κανείς δεν είναι τυχαία αυτό που είναι. Ξέρετε, το παιδάκι μέσα μου αισθάνεται μεγάλη δικαίωση: Ενώ έχω απομυθοποιήσει πάρα πολλούς ανθρώπους που θαύμασα, το ίνδαλμά μου δεν με πρόδωσε ποτέ. Η χαρά και η τιμή που έζησα πριν μερικές μέρες όταν εκείνη με έχρισε Πρεσβευτή Καλής Θελήσεως της UNICEF ήταν αξεπέραστη. Της χρωστώ πολλά για αυτό που είμαι σήμερα.
– Σε ποιους άλλους αισθάνεσαι πως «χρωστάς» στην πορεία σου ως τώρα;
Εκτός από την Νάνα Μούσχουρη, έμαθα πολλά ως έφηβος από την Μαρία Κάλλας και τον Μάνο Χατζιδάκι. Μελέτησα αυτές τις δύο μορφές της μουσικής εξονυχιστικά – ξέρω όλο τους το έργο απ’ έξω κι ανακατωτά. Χρωστάω πολλά στην Lara Fabian, το εφηβικό μου πρότυπο, αλλά και στην Λίνα Νικολακοπούλου και στην Ευανθία Ρεμπούτσικα, που με τα τραγούδια που μου έγραψαν, άνοιξαν στο στόμα και στην ψυχή μου μεγάλους ορίζοντες. Χρωστώ επίσης στον Μάριο Φραγκούλη τόσα πολλά: Τον γνώρισα όταν ήμουν πολύ νέος και εκείνος με περίσσια γενναιοδωρία με πίστεψε και με βοήθησε να δω τις δυνατότητες μου. Χρωστάω, όμως, πολλά και σε εκείνο το μικρό παιδάκι που ήθελε να τραγουδήσει πάση θυσία. Με ένα μαγικό τρόπο ήξερε να προστατευτεί από αυτά που δεν ήθελε να κάνει κι ας άργησε να βρει τον πραγματικό του δρόμο.
– Έχασες ποτέ την πίστη σου στο μεγάλο αυτό «δώρο» της φωνής σου;
Καταρχάς, μού πήρε πολλά χρόνια για να αντιληφθώ ότι η φωνή μου είναι όντως ένα «δώρο». Πίσω από αυτά τα δύο εκατοστά που λέγονται «φωνητικές χορδές», κρύβεται όλη η περιουσία της ζωής μου. Είναι το «κλειδί» σε έναν κόσμο απέραντο. Ωστόσο, βεβαίως και υπήρξαν περίοδοι που έχασα την πίστη μου – «έβλεπα» ένα σπίτι μπροστά μου αλλά δεν μπορούσα να ανοίξω την πόρτα του. Νομίζω πως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους κάποια στιγμή να χάσουμε λίγο το μονοπάτι μας. Δεν πειράζει, μαθαίνουμε κι απ’ αυτό. Και θα τον ξαναχάσουμε το δρόμο – μέσα στην ζωή είναι. Σημασία έχει να κάνουμε καθημερινά τη «δουλειά» που χρειάζεται ώστε να επανερχόμαστε στον πυρήνα μας.
– Επιτυχία τι είναι για σένα, Γιώργο; Κι αντίστοιχα, αποτυχία;
Επιτυχία είναι για μένα η αγάπη του κόσμου. Το κάθε μήνυμα που λαμβάνω, κάθε φορά που με σταματάει κάποιος στο δρόμο για να μου πει πως η μουσική μου του στάθηκε σε μία δύσκολη ή χαρούμενη στιγμή της ζωής του. Επιτυχία -όσο κι αν θεωρείται ταμπού να το λέμε- είναι κάποια απτά πράγματα, που δεν τα θεωρώ καθόλου αμελητέα: Τα νούμερα, οι πωλήσεις, κάποιοι στόχοι που γίνονται πραγματικότητα. Είναι μονάδες μέτρησης του σφυγμού του ονείρου σου. Επιτυχία, πάνω από όλα, είναι η δική μου ελευθερία. Το να επιτρέψω, δηλαδή, στον εαυτό μου να δει όλα του τα στοιχεία, είτε είναι καλά είτε κακά, και να τα αποδεχτώ άφοβα. Αποτυχία, από την άλλη, είναι κάθε φορά που δεν προστατεύω τα δικαιώματά μου επειδή φοβάμαι τη σύγκρουση. Αποτυχία όλων μας είναι το κάθε παιδί που είναι μόνο του, που πεινάει ή που είναι απροστάτευτο.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ