Πέθανε σε ηλικία 84 ετών σήμερα (10/6) το απόγευμα ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος.
Η υγεία του είχε κλονιστεί το τελευταίο διάστημα, ενώ στις 5 Μαΐου είχε μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο Αθηνών «Αλεξάνδρα», καθώς έδινε μάχη με τον καρκίνο. Η σύζυγός του Βασιλική Λαβίνα και η κόρη τους ήταν όλο αυτό το διάστημα στο πλευρό του.
Η τελευταία του εμφάνιση ήταν τον περασμένο Οκτώβρη σε συναυλία που διοργανώθηκε προς τιμήν του.
Κατά τη διάρκεια της πορείας του στο χώρο της μουσικής συνεργάστηκε με τα πιο γνωστά ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, ενώ έγραψε μουσική και για πάρα πολλές κινηματογραφικές ταινίες.
Τραγούδια του ερμήνευσαν μεταξύ άλλων οι Νίκος Ξυλούρης, Λάκης Χαλκιάς, Βίκυ Μοσχολιού, Γιάννης Πουλόπουλος, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, ενώ κοντά στον συνθέτη έκανε τα πρώτα του βήματα και ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Η συνεργασία τους μάλιστα επαναλήφθηκε το 1987.
Είχε γράψει και τη μουσική γνωστών ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου, όπως «Το πιο λαμπρό αστέρι» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και «Επιχείρηση Απόλλων» με την Έλενα Ναθαναήλ και το «Εκείνος και Εκείνη» με την Τζένη Καρέζη.
Τραγούδια του έμειναν στην ιστορία, όπως «Η Λένγκω», «Η φάμπρικα», «Μιλώ για τα παιδιά μου», «Μαλαματένια Λόγια».
Μελοποίησε σπουδαίους ποιητές, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Γιώργος Σεφέρης, ενώ συνεργάστηκε εκτενώς και με τον Μάνο Ελευθερίου.
Γνωστοί του δίσκοι οι «Θεσσαλικός Κύκλος», «Μετανάστες», «Ήλιος ο Πρώτος» και πολλοί ακόμη.
Ήταν παντρεμένος με την τραγουδίστρια Βασιλική Λαβίνα, η οποία και ερμήνευσε πολλά από τα τραγούδια του.
Ποιος ήταν ο Γιάννης Μαρκόπουλος
Γεννήθηκε το 1939 στο Ηράκλειο Κρήτης. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Μαρκόπουλος, πρώην νομάρχης Λασιθίου και μητέρα του η Ειρήνη Αεράκη από τη Σητεία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ιεράπετρα, τόπο καταγωγής του πατέρα του, στο ωδείο της οποίας παίρνει τα πρώτα του μουσικά μαθήματα στη θεωρία και στο βιολί.
Οι πρώτες του επιδράσεις προέρχονται από την τοπική μουσική με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα τους, από την κλασική μουσική, καθώς και από τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου – και ιδιαίτερα της κοντινής Αιγύπτου.
Το 1956 συνεχίζει τις μουσικές σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών, με τον συνθέτη Γεώργιο Σκλάβο και τον καθηγητή του βιολιού Joseph Bustidui. Την ίδια εποχή εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές ενώ παράλληλα συνθέτει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και το χορό.
Το 1959 συνθέτει τα Τρία σκίτσα για χορό που ηχογραφούνται και μεταδίδονται από την τότε συμφωνική ορχήστρα της ΕΙΡ. Το 1963 βραβεύεται για τη μουσική του στις Μικρές Αφροδίτες του Νίκου Κούνδουρου, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τον ίδιο χρόνο ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα τα μουσικά του έργα Θησέας (χορόδραμα), Χιροσίμα (σουίτα μπαλέτου) και τα Τρία σκίτσα για χορό.
Το 1967 επιβάλλεται στην Ελλάδα η δικτατορία και ο Γιάννης Μαρκόπουλος αναχωρεί στο Λονδίνο. Εκεί εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις με την Αγγλίδα συνθέτρια Elisabeth Lutyens.
Επίσης, συνθέτει την κοσμική καντάτα «Ήλιος ο πρώτος», σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (που τιμάται με το βραβείο Νόμπελ το 1979), και τη μουσική για τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (για το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν), ολοκληρώνει το Χρονικό και τη μουσική τελετή Ιδού ο Νυμφίος, έργο ανέκδοτο με εξαίρεση ενός τμήματος, με τίτλο Ζάβαρα-κάτρα-νέμια (ιδιαίτερη σύνθεση διονυσιακού χαρακτήρα) που αποτελεί ένα από τα διάσημα κομμάτια του.
Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τους συνθέτες Ιωάννη Ξενάκη και Γιάννη Χρήστου και έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα.
Στο Λονδίνο συνθέτει ακόμα τους Χρησμούς, για συμφωνική ορχήστρα, και τους πρώτους Πυρρίχιους χορούς Α, Β, Γ, (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), οι οποίοι παίζονται, το 1968, από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου στο Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει και τη μουσική για την Τρικυμία του Σαίξπηρ, που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, σε σκηνοθεσία David Jones με τον Sir John Clemens.
Το 1969 επιστρέφει στην Αθήνα για να συμβάλει με τα έργα του στην πορεία για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ξεκινά μουσικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με ποιητές και σκηνοθέτες, παρουσιάζοντας τα έργα του στο στούντιο Λήδρα με νέους τραγουδιστές και μουσικούς στους οποίους δίδαξε τον τρόπο της ερμηνείας της μουσικής και των τραγουδιών του στην αισθητική κατεύθυνση που επιζητούσε. Μαζί με τα θεατρικά στιγμιότυπα και τον εικαστικό διάκοσμο δημιούργησε μια πολύτροπη μουσική παράσταση.
Διανοούμενοι και φοιτητές γεμίζουν καθημερινά τον χώρο της δραστηριότητας του, παρά τα εμπόδια και τις επεμβάσεις της στρατιωτικής εξουσίας. Τα τραγούδια του μπαίνουν στο στόμα του ελληνικού λαού και συμβάλλουν αποφασιστικά στο αίτημα για αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ