Απλός, ευγενικός, επαγγελματίας, με βαθιά αίσθηση του χιούμορ και καθόλου σνομπ…
Αυτός είναι ο Φάνης Μουρατίδης, που γνωρίσαμε.
Το ραντεβού μας, για λογαριασμό του mynews.gr, είχε δοθεί αργά το απόγευμα στο Μέγαρο Μουσικής, στην παραλία, στη Θεσσαλονίκη, λίγη ώρα πριν από τη βραδινή παράσταση του «Κουρέα της Σεβίλλης».
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΣΜΠΑΡΕΛΑΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΕΡΒΙΝΗΣ
ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΘΟΔΩΡΗΣ ΣΟΥΡΒΑΛΗΣ
ΝΤΑΡΙΑ ΚΕΣΟΒΑ
Ο Φάνης Μουρατίδης αποδείχθηκε συνεπής και… έσκασε μύτη, κουβαλώντας δύο μεγάλα κουτιά με γλυκά.
«Πάρτε παιδιά, είναι ωραία λουκούμια, μαζί με μπισκότο είναι σούπερ», μας είπε μπαίνοντας όλοι μαζί στο καμαρίνι του.
Μας ζήτησε λίγα λεπτά για να τακτοποιηθεί, μίλησε για λίγο με τον κολλητό του φίλο, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, που ήρθε να τον δει (και να αστειευτεί και λίγο μαζί μας όντας πολύ φιλικός και ευγενής) και μετά μας ρώτησε, που είναι καλύτερα να καθίσει για να κάνουμε τη συνέντευξη.
«3, 2,1 φώτα, κάμερα και πάμε…».
«Αναλώθηκε στο κουτσομπολιό και στη μετάθεση ευθυνών»
- Πώς αισθάνεσαι που επέστρεψες στην πόλη σου;
«Σε κάθε παραγωγή, που βρίσκομαι, στο μυαλό μου είναι πάντα να έρθει στη Θεσσαλονίκη.
Οι λόγοι είναι πολλοί.
Καταρχάς, είναι η πατρίδα μου. Ολα τα όνειρά μου συνδυάστηκαν με τη Θεσσαλονίκη.
Σε όλη την εφηβεία μου, φαντασιωνόμουν την πόλη στην ακμή της και για μεγάλο χρονικό διάστημα ήμουν και τοπικιστής.Σκεφτόμουν τη Θεσσαλονίκη σαν την ωραιότερη πόλη των Βαλκανίων και ίσως της Ευρώπης.
Γιατί θεωρώ ότι η πόλη έχει τεράστια δυναμική, η οποία δεν βγήκε ποτέ προς τα έξω, γιατί αναλώθηκε στο κουτσομπολιό και στη μετάθεση ευθυνών.
Αγαπώ την πόλη, τον κόσμο.
Εδώ είναι ο τόπος μου, οι συγγενείς μου, οι παιδικοί φίλοι.
Το πρώτο πράγμα, που κάνω, κάθε φορά – με άξονα την παράσταση – είναι να συναντηθούμε όλοι μαζί, από κοινού με τους φίλους μου.
Από κάθε παραγωγή το ζητώ.
Θέλω να έρθουν και να τους μοιράσω σε κάποιες παραστάσεις, ώστε να είναι η αφορμή για να βρεθούμε και να γίνουμε πάλι οι 14χρονοι πιτσιρικάδες. Είναι μοναδική στιγμή για μένα».
- Από το “Ακροπολ” στην Αθήνα, στο “Μέγαρο Μουσικής” και στη Θεσσαλονίκη. Λίγα λόγια για τον “Κουρέα της Σεβίλλης”;
«Είμαστε σε μία μεγάλη και γενναία παραγωγή, με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τη Σοφία Σπυράτου, που τη σκηνοθετεί.
Δίνω συγχαρητήρια στους παραγωγούς μας, στις οικογένειες Δεμέστιχα και Τάγαρη.
Μας στήριξαν. Επένδυσαν για να γίνει μία τεράστια παραγωγή, ειδικά αυτή την εποχή, στην περίοδο του κορωνοϊού, με την όλη επικινδυνότητα, με την οικονομική καταστροφή να είναι δίπλα. Το να πάρουν το ρίσκο, αλλά και να εμπιστευτούν σίγουρα ήταν γενναία απόφαση».
«Μεγάλη τιμή όταν το κοινό επιλέγει να είσαι πρώτη του επιλογή»
- Πόσο επηρέασε τον κλάδο σας, αλλά και ως θίασο πιο συγκεκριμένα, η κατάσταση με τον κορωνοϊό;
«Οταν μπαίνεις σε αχαρτογράφητα νερά, δεν είναι εύκολο… Βέβαια, ως επάγγελμα, έχουμε ένα πλεονέκτημα.
Εχουμε μάθει να είμαστε ανασφαλείς, οπότε είμαστε και λίγο γαλουχημένοι να ζούμε σε περιοχές, που δεν υπάρχει βεβαιότητα.
Από την άλλη, όμως, εδώ παράγινε το κακό. Ειδικά, όταν έχεις να κάνεις με θέματα υγείας.
Τα καταφέραμε, όμως, γιατί ο θίασος ήταν μία τεράστια οικογένεια.
Η εμπιστοσύνη είναι μεγάλη.
Ξέραμε ότι όλοι θα είμαστε “παρών” για να γίνουν τα πράγματα σωστά.
Ημασταν πολύ τυχεροί και ευγνώμονες.
Ηταν μεγάλη τιμή, που το κοινό μας επέλεξε και έδειξε την εμπιστοσύνη του.
Για μας, ήταν το μεγαλύτερο βραβείο, ειδικά σε μία δύσκολη εποχή, όπου το κοινό επιλέγει να είσαι πρώτη του επιλογή». - Από τη Λαχαναγορά, τον Βαρδάρη, το συνεργείο αυτοκινήτων, τα βαριά λαϊκά ως και σκυλάδικα, σε Βάτραχους, Ιρμα Βερπ και Κουρέα της Σεβίλλης. Πώς προέκυψε; Θα μπορούσε να ειπωθεί από κάποιους ως ποιοτική αναβάθμιση. Πώς το βίωσες;
«Δεν θεωρώ ότι υπήρχε πριν υποβάθμιση, για να το θεωρήσω αναβάθμιση.
Θεωρώ, ότι ένας άνθρωπος, όταν είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του, δεν είναι… ή έτσι ή γιουβέτσι.
Είμαστε αντιφατικοί και ταυτόχρονα συνθετικές περιπτώσεις». - Δηλαδή;
«Δεν υπάρχει ή θα είσαι αρχαίος ή θα είσαι Βυζάντιο ή σύγχρονη Ελλάδα. Είσαι όλα μαζί.
Το ή πιστεύω πως μείωσε τη δυναμική των Ελλήνων.
Χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου εθνικιστή, με θεωρώ άνθρωπο, που αγαπά την πατρίδα του και τους συνανθρώπους του, αν αυτό λέγεται πατριώτης με την έννοια, που την αντιλαμβάνομαι, που αγαπώ τον τόπο μου.
Ξέρω να βλέπω τα μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα μας και βλέπω ότι ένα από τα μειονεκτήματα μας είναι να βάζουμε τα πράγματα ή έτσι ή αλλιώς ή με μένα ή τον άλλο, ενώ θεωρώ ότι η δυναμική μας είναι ακριβώς το ανάποδο, στη σύνθεση.Αν μπορώ να είμαι στο σκυλάδικο και να ευχαριστηθώ έναν ατόφιο καλλιτέχνη, που ξέρει να ακουμπά σε ενστικτώδεις περιοχές, στις ορμές μας και την ίδια στιγμή να βρεθώ στη φιλαρμονική του Βερολίνου και να ακούσω Σοπέν ή Μπαχ και να χαθώ το ίδιο, τι μειώνει ή τι είναι συν και πλην, σε σχέση με το άλλο;
Είναι θέμα γούστου και αισθητικής».
- Εχεις άγχος πριν βγεις στη σκηνή; Ή έχει γίνει πλέον συνήθεια;
«Εχω πάντα άγχος. Κάθε μέρα δεν είναι ίδια…
Μπορεί τη μία μέρα να είμαι χαρούμενος, την άλλη στεναχωρημένος.
Το θέμα είναι να μπορέσω, ώστε και σήμερα, να αποδώσω όσο το δυνατόν καλύτερα μπορώ, σε σχέση με αυτό, που συμφωνήσαμε να παρέχουμε στο κοινό».
«Η καριέρα είναι μία διαχείριση επιλογών»
- Διαβάσαμε ότι κάποια στιγμή ήθελες να τα παρατήσεις. Τι σε κράτησε; Τι σε… έκανε να αλλάξεις γνώμη;
«Δεν είναι τόσο τραγικό, όσο ακούγεται.
Είναι η φάση, που περνά ο καθένας από μας, από τις ανασφάλειες, από τις κακοτοπιές.
Πολλές φορές, από τις ανασφάλειες, είμαστε και ανώριμοι, έτσι;Η ωριμότητά μας, έρχεται με τα χρόνια και τις… σφαλιάρες.
Οι αποτυχίες μας, μας έχουν γαλουχήσει. Οχι, μόνο οι επιτυχίες.
Τις επιτυχίες, τις θυμόμαστε, οι αποτυχίες μας… μαθαίνουν.
Μέσα σε αυτό δοκιμαζόμαστε και όταν συμβαίνει αυτό, όλα περνούν από το μυαλό σου.
Ακόμη και να υποχωρήσεις.
Πάντα έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και τους φόβους σου.
Πάνω εκεί, κάνεις τις επιλογές σου. Η καριέρα είναι μία διαχείριση επιλογών». - Ηθοποιός και πατέρας. Πόσο δύσκολο είναι;
«Δύσκολος συνδυασμός πολύ.
Οταν είσαι πατέρας πρέπει να είσαι… παρών.
Αρα θα πρέπει να θυσιάσεις πράγματα.
Οταν συνέβη στη ζωή μου, το να γίνω πατέρας, ήμουν σε φάση, που μπορούσα να διαχειριστώ κάπως τα πράγματα και αυτό ήταν πολύ βασικό. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να το κάνω.
Από την άλλη, δεν γίνεται να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις».
«Σε αυτή την υπόσχεση μπαίνεις με χαρά, με κέφι»
- Τρεις άνδρες σε ένα σπίτι. Τα καταφέρνει η σύζυγος;
«Επίσης, δύσκολο. Ειδικά, όσο μεγαλώνουν οι άνδρες γίνεται ακόμη πιο δύσκολο.
Απλά, εκπαιδευόμαστε όλοι. Διαβάζουμε όλοι το… ζωή, οδηγίες χρήσεως». - Και η σύζυγος είναι από τον ίδιο χώρο. Εύκολο ή δύσκολο;
«Εχει την ευκολία, διότι υπάρχει κατανόηση.
Στη δύσκολη ιστορία της οικογένειας, που έχει πίεση και κούραση, για μας το επάγγελμά μας είναι και εκτόνωση. Είναι και χαρά.
Η δική μας δουλειά δεν είναι… ωχ, θα πάω στη δουλειά.
Σε μας, εμπεριέχεται το στοίχημα ότι κάτι θα συμβεί. Υπάρχει μία υπόσχεση.
Σε αυτή την υπόσχεση μπαίνεις με χαρά και με κέφι». - Δεν είναι μόνο η δική σας η χαρά ως ηθοποιοί, είναι και το γεγονός ότι δίνετε χαρά και στον κόσμο…
«Μα, το εισπράττουμε κιόλας. Οταν βλέπεις ένα θέατρο ότι απολαμβάνει τη δουλειά, που έχεις κάνει, εσύ και οι συνάδερφοι σου, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα.
Αυτό που παίρνεις πίσω, σε τροφοδοτεί.
Γι’ αυτό λέω, είναι εκτόνωση, είναι διασκέδαση. Είναι μεγάλη υπόθεση».
«Το γεμάτο θέατρο είναι μία έκπληξη-Η επιτυχία είναι… δώρο Θεού»
- Το μισοάδειο θέατρο είναι ξενέρωμα για έναν ηθοποιό;
«Ξενέρωμα είναι το άδειο θέατρο. Το μισοάδειο, θα έλεγα, ότι είναι μία ευχάριστη στιγμή.Το γεμάτο θέατρο είναι μία έκπληξη.
Η επιτυχία είναι… δώρο Θεού.
Δεν ξέρεις πότε θα έρθει ξανά, γι’ αυτό πρέπει να τη σέβεσαι και να την απολαμβάνεις απενοχοποιημένα».
«Αλλοι έχουν βίντεο γάμου, εγώ έχω σειρά»
- Το “Μπαμπά μην τρέχεις” σε… έκανε πανελληνίως γνωστό. Ηταν ορόσημο;
«Ηταν κομβική σειρά για μένα, γιατί μου χάρισε την οικογένειά μου.
Αλλοι έχουν βίντεο γάμου, εγώ έχω σειρά.
Είναι μεγάλος σταθμός στη ζωή μου». - Με όλα αυτά τα χρόνια, δεν την έχεις… ψωνίσει, δηλαδή (γέλιο);
«Δεν θα αξιολογήσω τον εαυτό μου.
Εγώ κάνω τη δουλειά μου, κάθε φορά, όσο μπορώ καλύτερα. Ο δικός μας ρόλος, αυτός είναι…
Αν έχει απήχηση ή δεν έχει, φαίνεται εκ του αποτελέσματος.
Εχω κάνει δουλειές, που δεν είχαν μεγάλη απήχηση, όπως έχω κάνει και δουλειές, που είχαν.
Κάθε φορά, όμως, έκανα τη δουλειά μου, όσο μπορούσα καλύτερα.
Η θέση, που έχω σε μία ομάδα, οποιαδήποτε κι αν είναι, εξτρέμ ή στράικερ, εγώ έχω πάρει τη θέση μου, προσπαθώ να παίξω τον ρόλο μου».
«Το κοινό είναι συμπαίκτης-Διαμορφώνει την ατμόσφαιρα της παράστασης»
- Ποια ιστορία σου έχει μείνει στο μυαλό από το πέρασμα των χρόνων; Ποια δεν έχεις ξεχάσει;
«Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, έχω διαπιστώσει ότι ξεχνάω.
Οι συναντήσεις με ανθρώπους θα φέρουν στην επιφάνεια, ιστορίες ή γεγονότα.
Εχουν συμβεί πάρα πολλά, που έχουμε γελάσει, διασκεδάσει.
Κάθε μέρα θα συμβεί κάτι, γιατί είναι ένας ζωντανός οργανισμός.
Δεν είναι μία ταινία. Παίζουμε… live. Το κοινό είναι… συμπαίκτης.
Διαμορφώνει την ατμόσφαιρα της παράστασης».
«Ο… σύζυγος Βασίλης Χαραλαμπόπουλος-Αυτή είναι η προίκα μου…»
- Αγαπημένος φίλος στον χώρο;
«Εδώ… ήδη δίπλα, στην παράσταση, έχω δύο αγαπημένους.
Ο Γιώργος Συμεωνίδης. Τεμέτερον. Δικό μας παιδί, από Θεσσαλονίκη.
Τεράστια ιστορία. Τέρας ταπεινοφροσύνης. Περνάει απαρατήρητος, αλλά έχει κάνει πράγματα που δεν τα ξεχνάς. Δεν περνούν απαρατήρητα. Και ο Βασιλάκης ο Χαραλαμπόπουλος. Είναι ο… σύζυγος, που λέω εγώ (γέλια). Είμαστε χρόνια μαζί.
Εχω πολλούς φίλους, αγαπημένους στον χώρο. Νομίζω, ότι αυτό είναι και η προίκα μου, η περιουσία μου. Οι φίλοι μου». - Τα παιδιά σας, ενδιαφέρονται για το επάγγελμα σας; Βλέπουν τις δουλειές σας; Εχουν εκφράσει την επιθυμία να ασχοληθούν;
«Μέχρι στιγμής δεν έχουμε σημάδια. Αν ποτέ επιλέξουν αυτόν τον δρόμο, θα πρέπει να το θέλουν παρά πολύ…
Αυτές τις δουλειές, πρέπει να τις θέλεις πάρα πολύ, δεν γίνεται να τις θες λίγο. Δεν αντιμετωπίζεται ειδάλλως η καθημερινότητα». - Επαγγελματικά, ποια ήταν η μεγαλύτερη χαρά το τελευταίο χρονικό διάστημα;
«Ο Κουρέας της Σεβίλλης. Για μας – και πιστεύω ότι μιλώ εκ μέρους όλων – το να κάνεις μία τέτοια δουλειά, να υπάρχει αυτό το κλίμα, να έχουμε αυτό το επιτελείο των ανθρώπων, που είναι… ένας και ένας, να επικοινωνούμε με τον κόσμο έτσι, να βγαίνει αυτή η ενέργεια προς τα έξω και να παίρνουμε πολλαπλάσια ενέργεια από τον κόσμο, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στη δουλειά μας, που να συμβεί, σε μία live επικοινωνία.
Μία σειρά κάνει επιτυχία, τα πάει καλά, αλλά είναι απρόσωπα νούμερα.
Βλέπεις στατιστικές. Εδώ, το ζεις, είναι μετρήσιμο, έχεις άμεση επαφή με τον κόσμο».
«Θέατρο η… μητέρα-Τηλεόραση η… ερωμένη»
- Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος;
«Το θέατρο υπήρξε η… μητέρα μου. Μεγάλωσα και έφτιαξα τα όνειρα μου.
Αργότερα, ήρθε η τηλεόραση, την οποία φοβόμουν πάρα πολύ.
Ηρθε σαν ερωμένη…
Δεν ήξερα, αν είμαι μέσα μου, έτοιμος. Ημουν σε μία μικρή σχετικά ηλικία και λίγο ανώριμος.
Δεν θέλει και… πολύ να λοξοδρομήσει το μυαλό σου.
Πρέπει να είσαι και συνειδητοποιημένος. Βλέποντας τη δουλειά, οι φοβίες περνούν ασυνείδητα.
Σημαντικό κομμάτι είναι επίσης η διαφήμιση. Δουλεύω στη διαφήμιση.
Είναι και ο κινηματογράφος, που είναι ένας διαφορετικός κόσμος, μαγικός. Μοιάζει με την τηλεόραση και όμως δεν είναι το ίδιο.
Είναι, βεβαίως, άλλοι οι όροι. Μπορεί να έχουμε τα ίδια εργαλεία, αλλά είναι άλλες οι συνθήκες εργασίας και διαφορετικός ο τρόπος.
Υπάρχει μεγαλύτερη φροντίδα στο κομμάτι της αφήγησης, του σεναρίου και πολλών άλλων πραγμάτων». - Οι ηθοποιοί τελικά βγάζουν πολλά λεφτά ή είναι μύθος;
«Αυτό είναι μύθος.
Υπήρξε η περίοδος της ιδιωτικής τηλεόρασης, όπου κατηγορία ορισμένων ηθοποιών, που διαχειρίστηκαν πάρα πολύ καλά την καριέρα τους, έβγαλαν αρκετά χρήματα.
Αλλά αυτό ήταν συγκυριακό.
Δεν το αφουγκράζεται ο χώρος στο σύνολό του.
Αν μπορεί να πει κάποιος για τον χώρο, είναι ότι κάποιοι συνάδερφοι έχουν μία… άνετη ζωή».
«Τους θαύμαζα ως καλλιτέχνες-Απογοητεύτηκα όταν τους γνώρισα»
- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος για τη διασημότητα;
«Τα πράγματα πρέπει να είναι στο σωστό ισοζύγιο, καλλιτεχνικής αξίας και προσωπικότητας. Οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου προήλθαν από καλλιτέχνες, που τους θαύμαζα, που ήθελα πολύ να τους γνωρίσω και όταν συνέβη αυτό, όταν τους γνώρισα από κοντά, απογοητεύτηκα.
Η εξίσωση προσωπικότητας και καλλιτέχνη είναι πολύ σημαντική.
Πολλές φορές έχω φαντασιωθεί ότι θα ήθελα να συνεχίσω να θαυμάζω αυτούς, που δεν θα μπορούσα ποτέ να γνωρίσω, για να μη μου χαλάσουν τον μύθο, που έχω φτιάξει στο κεφάλι μου».
Οι… ερωτήσεις-σφηνάκια για τον Φάνη Μουρατίδη
Μεσούσης της συνέντευξης είχαμε αποφασίσει να βάλουμε και μία άλλη… ενότητα εντός της συνέντευξης.
Αυτή των πολύ σύντομων ερωτήσεων, τα λεγόμενα και ως «σφηνάκια».
- Ξανθιές ή μελαχρινές;
«Δεν έχω προτίμηση». - Δράμα ή κωμωδία;
«Το ίδιο». - Βουνό ή θάλασσα»
«Βουνό και θάλασσα μαζί (γέλια)». - Σουβλάκι ή καλαμάκι;
«Ε, τι σουβλάκι ή καλαμάκι, αφού το ίδιο είναι (γέλια).
Στην Αθήνα, το έλεγα σουβλάκι και στη Θεσσαλονίκη καλαμάκι. Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα». - Θεσσαλονίκη ή Αθήνα;
«Τελείως διαφορετικός ο συμβολισμός μέσα μου. Το ίδιο, όμως, ισχυρός.
Στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκα, μεγάλωσα, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, είναι εδώ οι φίλοι μου, η μητέρα μου.
Στην Αθήνα έφτιαξα τη δική μου οικογένεια. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω». - Ποδόσφαιρο ή μπάσκετ;
«Μπάσκετ με διαφορά, αυτό αγαπήσαμε». - Μπουζούκια ή club;
«Α, δεν έχω θέμα και τα δύο». - Ευρώ ή δραχμή;
«Ευρώ… Καλύτερα νομίζω. Πήγαμε παρακάτω, γιατί να κοιτάμε πάλι πίσω;».
«Τα παιδικά είδωλα»
- Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ηθοποιός;
«Μαρκ Ράιλανς, Μπρούνο Γκανς, Γκάρι Ολντμαν, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο. Μεγάλωσα με αυτούς. Από Ελληνες πάρα πολλοί.
Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι οι Χατζηχρήστος, Παπαγιαννόπουλος, Χορν, Ορέστης Μακρής, Βουγιουκλάκη ήταν ηθοποιοί.
Είναι κάτι πάνω απ’ αυτό. Ηταν μεγάλο κουράγιο για μένα να ακούω συνεντεύξεις του Σακελλάριου, του Φρέντι Γερμανού, για το πώς άντεξαν σε δύσκολες εποχές. Μέσα στην κατοχή, ο Φίνος έκανε ταινία…
Δεν το έβαλαν κάτω, όμως και συνέχισαν. Ηταν μεγάλη πηγή δύναμης και κουράγιου για μένα. Είναι σημαντικό να βλέπεις, αυτά τα πρόσωπα, σε σκληρές εποχές. Αρα, δεν μπορώ να τους βάλω σε μία κατηγορία, όπως τους υπόλοιπους.
Ξέρω συνάδελφοί μου είναι, ανήκω στην ιστορία αυτών, είμαι συνέχειά τους.
Ομως παρόλα αυτά είναι κάτι, που ακουμπάει στον παιδικό μου κόσμο και είναι διαφορετικό». - Τι χούγια έχει ο Φάνης Μουρατίδης;
«Είμαι τελειομανής, αλλά προσπαθώ να το κρύψω, διότι βλάπτει τον οργανισμό.
Είμαι αφηρημένος πάρα πολύ. Με τον χρόνο κάποιες φορές δεν τα καταφέρνω καλά. Παρασύρομαι.
Ισως πολλές φορές, τρώω χρόνο θέλοντας να είμαι δίκαιος». - Οταν δεν έχεις υποχρεώσεις, τι κάνεις;
«Προσέχουμε τον εαυτό μας. Κάνουμε πολλά ταξίδια, ψωνίζουμε και προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε τον οικογενειακό μας χρόνο». - Εχεις βαρεθεί να διαβάζεις δημοσιεύματα, που σε χωρίζουν από την Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους;
«Στην αρχή λίγο παραξενεύτηκα, μετά όχι, το συνήθισα. Οχι, δεν έχω βαρεθεί, γιατί έχω καταλάβει ότι όλο αυτό ανήκει στο ότι πρέπει να κρατήσουμε το ενδιαφέρον του κόσμου και μέσα σε μία λογική ότι αυτός έχει πολλά χρόνια εκεί παντρεμένος, το 80% των ζευγαριών χωρίζει, ε, δεν μπορεί και αυτός κάποια στιγμή θα χωρίσει.
Κάποια στιγμή… θα το πετύχω, διάολε… μπορεί να σκέφτεται.
Οπότε πάντα αυτή η πληροφορία για κάποιους έχει μία άξια». - Δεν ασχολείσαι όμως. Δεν διαβάζεις στο ίντερνετ τι γράφεται;
«Οχι δεν διαβάζω, δεν ασχολούμαι, δεν έχω social media, οπότε δεν ξέρω τι λέγεται και γράφεται».
«Καλό είναι να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε πια και λίγο επαγγελματικά»
- Θα ήθελες να σχολιάσεις όλο αυτό, που έχει συμβεί με το κίνημα #metoo; Ρωτάμε, επειδή έχει άμεσο αντίκτυπο και στην οικογένειά σας…
«Δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι, γιατί αυτή τη στιγμή συμβαίνει. Είμαστε στη φάση, που συμβαίνει. Τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης.
Δεν θέλω να μιλήσω σε προσωπικό επίπεδο. Δεν χρειάζεται να μιλάμε όλοι.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να εφαρμοστεί κάποια στιγμή ένας κώδικας δεοντολογίας.
Καλό είναι να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε πια και λίγο επαγγελματικά.
Ας αφήσουμε τις κακές πεποιθήσεις, τις αντιλήψεις και τις προκαταλήψεις, τις παλιές συνήθειες, που μπερδεύουν τελείως τους επαγγελματικούς χώρους.
Το πλαίσιο είναι να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας.
Αν δεν μου κάνεις, γιατί να σε απειλήσω ή να σε πλακώσω στο ξύλο; Απλά, λύνουμε τη συνεργασία μας. Εφόσον δεν μου κάνεις, γιατί πρέπει να σε κακοποιήσω; Η’ λεκτικά ή σωματικά;
Το δεύτερο κομμάτι είναι ότι δεν απαγορεύεται το φλερτ, επιτρέπεται, μέσα όμως, στα όρια που πρέπει.
Στα όρια αυτά, πρέπει να μάθουμε να βρίσκουμε τον τρόπο ύπαρξης μας.
Δηλαδή, δεν είναι ή το ένα ή το άλλο.
Είναι και ο μέσος δρόμος, που είναι ο πιο φυσιολογικός. Ταυτόχρονα, πρέπει όλοι να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.
Οταν είμαστε παρών σε μία κακοποίηση, δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε. Γινόμαστε, με κάποιο τρόπο συνένοχοι. Αυτό βεβαίως δεν συμβαίνει μόνο στο δικό μας επάγγελμα.
Γιατί γνωρίζω τι γίνεται στη δημοσιογραφία;
Στον χώρο του αθλητισμού; Τι γίνεται στις επιχειρήσεις; Απλά, κάποιοι βρήκαν τη γενναιότητα, να το βγάλουν προς τα έξω.
Κάποιοι άλλοι δεν την έχουν.
Οι εποχές αλλάζουν και πρέπει να προσαρμοστούμε, πρέπει να φτιάξουμε άλλες σχέσεις, καινούργιες, πιο δυναμικές και πιο συνθετικές, που μπορούν να αναμορφώσουν και τη δουλειά μας και να μας πάνε παρακάτω».
«Η ζωή είναι μεγάλο δώρο και εμείς είμαστε στον παράδεισο»
- Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις;
«Εχει φύγει από το μυαλό μου… Νομίζω, όμως, ότι θα ήθελα να είμαι στον χώρο της εκπαίδευσης». - Μία ευχή, που θα ήθελες να δώσεις στον κόσμο, μετά από δύο χρόνια πανδημίας…;
«Εύχομαι αυτά τα δύο χρόνια να μην ήταν αρνητικά. Να ήταν χρόνος, που μπόρεσε να δει ο καθένας τον εαυτό του. Να κάνει την αυτοκριτική και να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του.
Κάποια στιγμή πρέπει να σκεφτούμε όλοι, λίγο τον τρόπο, με τον οποίο ζούμε τη ζωή μας.
Επρεπε κάποια στιγμή να σκεφτούμε και τον τρόπο, με τον οποίο ζούμε τις ζωές μας. Να αναλογιστούμε ποια είναι η υπεραξία.
Το extending play, που έχουμε πάρει, είναι μεγάλη υπόθεση.
Η ζωή είναι μεγάλο δώρο. Κι εμείς είμαστε στον παράδεισο, γιατί έχουμε την τύχη να ζούμε σε αυτήν εδώ τη χώρα. Ας εκμεταλλευτούμε, λοιπόν, αυτό το δώρο». - Τελευταία ερώτηση και… σφύριξε τη λήξη. Τι συμβουλές δίνεις στους νέους, που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί;
«Το θέμα είναι να αγαπάει αυτό που θα κάνει.
Να αφοσιωθεί σε αυτό. Η δουλειά είναι σημαντικός μοχλός.
Μεγάλος δημιουργικός πόλος, σημαντικός για τη ζωή.Οταν στη δουλειά σου περνάς καλά, το εκπέμπεις στο περιβάλλον σου.
Αν είναι κάτεργο και δεν σου αρέσει, θολώνεις και η μιζέρια έρχεται και ακουμπάει πάνω σου, σαν τη σκουριά και σαπίζει σιγά-σιγά.
Μη φοβάσαι να ρισκάρεις γι’ αυτό που αγαπάς.
Φτιάξε ωραίο περιβάλλον ανθρώπων γύρω σου, που αντανακλούν την προσωπικότητά σου και να έχεις γερές αλληλεπιδράσεις μαζί τους».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ