Δίδυμες αδερφές και η ξαδέρφη τους βρίσκονται ανάμεσα στα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη.
Η φονική σύγκρουση των δύο τρένων προκάλεσε δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.
Ανάμεσα στους επιβάτες της μοιραίας αμαξοστοιχίας και ανάμεσα στα θύματα που έχασαν τη ζωή τους, βρίσκονταν δύο δίδυμες αδερφές και η ξαδέρφη τους.
Οι τρεις φοιτήτριες βρίσκονταν μεταξύ των επιβατών του τρένου και η αναγνώρισή τους βύθισε στο πένθος τις οικογένειες τους και την Καλαμπάκα.
Όπως μετέφερε σχετικά το trikalavoice, έχει γίνει ήδη η αναγνώρισή τους.
Η προϊσταμένη της ιατροδικαστικής υπηρεσίας Λάρισας, Ρουμπίνη Λεονταρή, μιλώντας για το δύσκολο έργο της αναγνώρισης των θυμάτων από το τραγικό δυστύχημα με τα τρένα στα Τέμπη υπογράμμισε πως έξω από το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας έχουν συγκεντρωθεί συγγενείς των θυμάτων:
«Είμαστε σε συνεργασία με όλους τους αρμόδιους και με την αστυνομία που μαζί με εμάς έχει επωμιστεί το δύσκολο έργο της αναγνώρισης των σορών.
Θα κρατήσει πολλές ώρες, ενώ συνεχίζουν να έρχονται σοροί από τον τόπο του δυστυχήματος».
Κλέων γελαστός
ΤΕΜΠΗ 28-2-23
Αδέρφια μου
ταχύτερη απ’ τον φτεροσάνταλον Ερμή
το νέο μάς ήρθε του ξολοθρεμού σας.
Ένα όνειρο πικρό τα φρένα εξέσχισε των Ολυμπίων
τον γαληνό ταράζοντάς τους ύπνο.
Οι Συμπληγάδες της ψυχής μας
ακίνητες μιας κι άνοιξαν εμείναν
ακέριο αφήνοντάς το να περάσει το καράβι
της Θλίψης, της Οργής και των Συγκλονισμών.
Στην πλώρη του επάνω
πελιδνός
χωρίς φωνή και πρόσωπο
της Τραγωδίας ο Άγγελος να διασαλπίζει:
“Πενήντα εφτά Έλληνες νεκροί!”
Ο απρόσμενος χαμός σας
στις πιο ψηλές κορφές του Πόνου μάς ανέβασε-
εκεί που κόβεται η ανάσα
εκεί που άλαλα τα χείλη μένουν
εκεί που δεν μπορεί το δάκρυ ν’ αναβλύσει.
Εκεί λαμπρός που φέγγει ο ήλιος της Οδύνης
με τα τριακόσα εξηνταπέντε δίκοπα της Φτώχειας
ασήμαντα να κείνται τώρα χάμου-
ευτελισμένα.
Οι ώρες μας
στην Άβυσσο της Λύπης βυθισμένες
δεν περνάνε πια.
Η υπομονή αδέρφια μου
έφτασε ξάφνω
στο ακρόχειλο του πιο βαθιού γκρεμού της
βλέποντας κάτω
αθέλητη υποψήφια αυτόχειρ.
Μες στη βροντή των σίδερων
μες στον ορυμαγδό
μέσα στο ξάφνιασμα του τρόμου
στριγκιά φωνή ακούστηκε: «Σταθείτε! Μη! Μη φεύγετε καλοί μου!»
Ήταν του Γένους η φωνή
Μην ο αθέρας της αλκής του λείψει.
Μα εσάς το Φως σάς είχε κιόλας ξεχωρίσει.
Και σας πήρε.
Κι έμεινε το άρωμα χωρίς αγέρα.
Το στόλισμα χωρίς γυναίκα.
Η αγάπη δίχως αγκαλιά.
Οι αναμνήσεις σας-όσες προλάβατε να φτιάξετε-
στα φύλλα των τριαντάφυλλων ακούμπησαν θλιμμένες.
Η φλόγα στον πυρσό της ανθρωπιάς
ετρέμισε στο ψήλωμά σας.
Χωρίς σας οι αλυσίδες μας εβάρυναν
σαν ρίζες να ’ριξαν βαριές στη γη.
Κι αφότου εφύγατε
αργά,
πολύ αργά,
το δρόμο της αδέρφια μου τραβάει η μέρα.
Τώρα κοιμόσαστε ήρεμα
γλυκά και αλαφρά.
Τώρα στο χώμα ανθούν τα όνειρά σας.
Και τις κρύες νύχτες
ακοίμητη έρχεται η συμπόνια μας
και στοργικά σας σκεπάζει.
Αδέρφια μου,
Δε θα κιωθούν του Πόνου μας τα λόγια.
Μεσίστιες οι σημαίες θα κυματίζουν της ψυχής μας.
Κάθε ανάπνια μας θα είναι στεναγμός.
Κι εσάς θα βλέπουμε όπου κοιτάμε…
Όμως κι η γη μας!
Η γη μας!
Η γη μας πώς αδέρφια μου να σας ξεχάσει;
Πώς να σας ξεχάσει η γη μας
που καθεμία και καθένας σας
τόσο πολύτιμοι της ήταν;
Που όλο βλέπει κάθε μέρα πιο να χαμηλώνει
το φως στο ακοίμητό της το καντήλι…
που όλο θωρεί του σκοταδιού το στόμα
χάσκοντας πιο να πλησιάζει…
Η γη,
η γη μας,
το σπιτάκι μας-
η γη μας πώς αδέρφια μου να σας ξεχάσει
που ό,τι ελληνικό
είναι το μόνο ζωντανό μέσα στη νέκρα της
είναι το μόνο ελπιδοφόρο μες στην ιστορία της
είναι το μόνο αληθινό μες στην ψευτιά της-
αχ! πώς να σας ξεχάσει αδέρφια μου η γη μας
που μόνον επειδή σεις έχετε υπάρξει
μπορεί και πέρφανα σηκώνει το κεφάλι
καθώς ανάμεσα σε πλήθη άλλων άστρων ταξιδεύει
ανεόρταστων;..