Η ώρα των «Αετών»… Ο ξεχασμένος ήρωας Πετρουλάκης (ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ / ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΟΥ “ΝΙΚΗ 15”).
… Εκείνος είχεν “Αντρειά και θάρρος” να απογειωθεί αντ αυτών, εκτελώντας επιτυχώς την αποστολή.
( Εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, 09/08/97- Δήμος Βερύκιος).
Αυτό είναι το δεύτερο μέρος του αφιερώματος…
Οι απογειώσεις άρχισαν στις 22.30. Με εντολή του Ταξίαρχου Στεφαδούρου, ορίζεται η 24.00 ως καταληκτική ώρα, αφού υπήρχε ο κίνδυνος κατά την επιστροφή να βρει τα Νοράτλας το «πρώτο φως».
Μετά την απογείωση του “Νίκη 13”, το Νοράτλας με κυβερνήτη τον επισμηναγό Αθανάσιο Τζογάνη (“Νίκη 16”), τροχοδρομεί προς τον διάδρομο 290 και σταματάει, φουλάροντας τις μηχανές.
Την στιγμή ακριβώς εκείνη (24.00), ο πύργος ελέγχου μεταδίδει την διαταγή του Ταξίαρχου Στεφαδούρου ότι οι απογειώσεις σταματούν.
Το “Νίκη 16” τροχοδρομεί προς τον κενό διάδρομο 340, ενώ οι κυβερνήτες των υπόλοιπων Νοράτλας σβήνουν τους κινητήρες. ΟΛΟΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ…
Από το “Νίκη 15”, ακούγονται οι φωνές του κυβερνήτη του, Β. Πετρουλάκη,
που απειλώντας Θεούς και Δαίμονες, ζητά άδεια για να απογειωθεί.
Είχε φτάσει τελευταίος στη Σούδα, δεν πρόλαβε να παραστεί στην αίθουσα ενημέρωσης και λίγο πριν, όταν είδε τους στρατιώτες να ξεφορτώνουν τα κιβώτια με τα πυρομαχικά από τα Νοράτλας που δεν θα πετούσαν, κατέβηκε και σε έξαλλη κατάσταση-βοηθώντας τους- τους υποχρέωσε να τα φορτώσουν στο δικό του Νοράτλας.
Ήξερε καλά τι σήμαινε για τους Καταδρομείς, να μη φθάσουν τα πυρομαχικά στην Κύπρο…
Μετά ανέβηκε στο πιλοτήριο και περίμενε ανυπόμονα τη σειρά του για να απογειωθεί.
Μόλις λοιπόν το Νοράτλας με Κυβερνήτη τον Λυμπερόπουλο -που τον εμπόδιζε να απογειωθεί-, έσβησε τους κινητήρες του, ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε.
Άρχιζε να ουρλιάζει και να βρίζει από το μικρόφωνο του ασυρμάτου, πότε προς τους αξιωματικούς του πύργου ελέγχου -που μάταια προσπαθούσαν να τον ηρεμήσουν-, πότε προς τον ουρανό… ότι κάποιοι “φάγανε” το χρόνο, κωλυσιεργώντας σκόπιμα…για να μη πετάξουν.
Μάταια οι Αξιωματικοί του Πύργου ελέγχου προσπαθούν να τον ηρεμήσουν.
Τελικά κανένας δεν τα έβγαζε πέρα μαζί του κι έτσι στις 00.23 ο Πετρουλάκης πέταξε-καθυπέρβασιν καθήκοντος- πίσω από Λυμπερόπουλο, ακολουθώντας τους προπορευόμενους συναδέλφους του, για την φλεγόμενη Κύπρο.
Όπως ο ίδιος το θέλησε…
Οι Κυβερνήτες των 5 Νοράτλας, που δεν ακολούθησαν στην …υπέρβαση καθήκοντος… τον Βαγγέλη Πετρουλάκη και δεν πέταξαν ποτέ προς την φλεγόμενη Κύπρο ήταν οι:
“Νίκη 16”:Τζογάνης Αθανάσιος
“Νίκη 17”: Σταθακόπουλος Αχιλλέας
“Νίκη 18”:Σταματελόπουλος Ιωάννης
“Νίκη 19”:Καλλιάνος Δημήτριος
“Νίκη 20”: Άγνωστος
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ!
Την ίδια ώρα, το κέντρο Επιχειρήσεων της μονάδας, μετά την απογείωση και του “Νίκη 15”, αποστέλλει το σχετικό σήμα-περί ενάρξεως της επιχειρήσεως στα:
28ο ΑΤΑ (Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας) και στο ΓΕΑ (Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας), ενώ από το ΑΕΔ καταφθάνει στην Λευκωσία, ακωδικοποίητο, το εκπληκτικό (!)-για τις συνθήκες πολέμου που επικρατούν εκεί σήμα:
– “ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ”!!!
Στο ΓΕΕΦ επικρατούν σκηνές πανικού, καθώς με βάση το ισχύον σύστημα κρυπτογράφησης, οι κρυπταναλυτές δεν βγάζουν άκρη…Όσο κι αν ηχεί απίστευτο, το σήμα είναι γραμμένο σε ελεύθερη γλώσσα (!!!)
Τελικώς αποφασίζουν να αποστείλουν αγγελιοφόρους στις πυροβολαρχίες προς δέσμευση των αντιαεροπορικών.
Ωστόσο όπως απεδείχθη κάτι τέτοιο δεν ήταν τόσο εύκολο…
Οι αγγελιοφόροι, εν μέσω γενικής συσκότισης, έβρισκαν με ιδιαίτερη δυσκολία τις έδρες Διοίκησης των πυροβολαρχιών.
Το γενικό κλίμα ήταν ιδιαίτερα αρνητικό, οι απώλειες από την τουρκική αεροπορία κατά την διάρκεια της ημέρας βαρύτατες και μη αναπληρώσιμες, ενώ οι ελπίδες για βοήθεια από την Μητροπολιτική Ελλάδα κατακερματισμένες.
Η επάνδρωση από τους εφέδρους ήταν ελλιπής, ενώ αρκετοί από αυτούς συγκροτούσαν αυτόνομες ομάδες, με πολυβόλα που δεν υπήρχαν στους καταλόγους των αγγελιοφόρων.
Την ίδια ώρα, τα Νοράτλας ίπτανται -εν χαμηλή πτήση- και με σιγή ασυρμάτου, προς την Κύπρο…
Ένα από αυτά (Το “Νίκη 6”) πετώνταςκοντά στα 200 πόδια, θα αποφύγει την ύστατη στιγμή την σύγκρουση με Αμερικανικό αεροπλανοφόρο.
Λίγο αργότερα από τα 700 πόδια, τα φώτα των πολεμικών πλοίων του 6ου Αμερικανικού στόλου, θα χρησιμοποιηθούν ως πλωτοί φάροι από τα πληρώματα των Ελληνικών μεταγωγικών.
Στο Αιγαίο, δύο Ελληνικά F-5 με χειριστές τον Υποσμηναγό Γιάννη Δηνόπουλο και τον Ανθυποσμηναγό Θωμά Σκαμπαρδώνη, δεχόμενα επίθεση, ανάμεσα στη Λήμνο και τον Αη Στράτη με πυραύλους αέρος- αέρος από Τουρκικά F-102, στέλνουν και τα δύο στο βυθό του Αιγαίου.
Η έντονη φοβία που έτρεφαν οι Τούρκοι Στρατηγοί για την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό διογκώνεται. Όλη η Δ. Τουρκία συσκοτίζεται… περιμένοντας ακαριαίο και συντριπτικό πλήγμα από την πανίσχυρη και υπερσύγχρονη τότε Π.Α.
«… ΡΕ ΦΙΛΙΠΠΑ… ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΧΤΥΠΟΥΝ ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ… ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;»
Τα προπορευόμενα “Νίκη 1” και “”Νίκη 2” έχουν αρχίσει την διαδικασία προσγείωσης προς το κυπριακό έδαφος, όταν στο πιλοτήριο του “Νίκη 4”, ακούγεται η αγωνιώδης φωνή του Παπακωνσταντίνου (“Νίκη 6”), προς τον Διοικητή του αεροδρομίου της Λευκωσίας, όπως καταγράφηκε στην μαγνητοταινία:
“Ρε Φίλιππα !!!…Ρε Φίλιππα… κάποιοι μας ρίχνουν από αριστερά…Τι γίνεται;”
Την ίδια ώρα ένας καταιγισμός από σφαίρες χτυπά τη λαμαρίνες των Νοράτλας, ενώ δίπλα τους σε ελάχιστα μέτρα γίνεται χαλασμός από τις αναρίθμητες εκρήξεις των βλημάτων, καθώς τα αντιαεροπορικά των Ελληνοκυπρίων από κάτω βάλλουν μανιασμένα.
Ο ουρανός φωτίζεται απόκοσμα με κείνο το μακάβριο φως του πολέμου. Το ΝΊΚΗ 6 δέχεται ριπές πολυβόλου στην άτρακτο και πυκνά αντιαεροπορικά πυρά. Το ίδιο και το “Νίκη 7”. Καταδρομείς στο εσωτερικό των μεταγωγικών λαβώνονται θανάσιμα.
Ματωμένοι προσπαθούν απεγνωσμένα να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον.
Τα ηρωικά πληρώματα των Νοράτλας πλησιάζουν τα όρια του υπεράνθρωπου, καθώς απεγνωσμένα διατηρούν εν πορεία τα μεταγωγικά, μέσα από μέγιστες αναταράξεις, που δημιουργούνται από τα ρεύματα καθόδου.
Το “Νίκη 4” με ρυθμό καθόδου, πετά στα 1000 πόδια. Σε απόσταση 3 μιλίων από την αρχή του διαδρόμου, ένα βλήμα μπόφορς το χτυπά στο πιλοτήριο.
Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα συντρίβεται φλεγόμενο στο λόφο της Μακεδονίτισσας.
Η απαίσια λάμψη της φρίκης και του θανάτου, γίνεται μακάβριος οδηγός για τα “Νίκη 6”, και “Νίκη 7”, που πετώντας “λαβωμένα” επάνω από την φωτισμένη Μακεδονίτισσα, εντοπίζουν μέσα στον χαλασμό και στη κόλαση φωτιάς, τον διάδρομο προσγείωσης.
Οι Κύπριοι πιστεύοντας ότι χτύπησαν Τουρκικά μεταγωγικά πανηγυρίζουν έξαλλοι στις πυροβολαρχίες.
Ο τραγικός επίλογος θα γραφεί στα γεμάτα οδύνη πρόσωπά τους, με το πρώτο φως της μέρας.
Κάποιοι από αυτούς τριγυρνάνε μέχρι και σήμερα, σαν τα φαντάσματα, γύρω από τους τάφους των νεκρών Ελλήνων πολεμιστών (ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΝΤΕΝΝΑ) βασανιζόμενοι απ τις ερινύες. Κι όμως… αυτές οι ερινύες κάποιους άλλους θάπρεπε να επισκέπτονται τα βράδια…
Τελικά αυτή την απίστευτη αποστολή αυτοκτονίας, έφεραν εις πέρας τα πληρώματα των 13 από τα 15 Νοράτλας, που απογειώθηκαν από η Σούδα.
Σε συνθήκες κόλασης και ολέθρου μετέφεραν στην μαρτυρική Μεγαλόνησο τους Κομμάντος της Α΄ Μοίρας Καταδρομών και επέστρεψαν νικητές έχοντας επιτελέσει στο ακέραιο το καθήκον τους.
Ήξεραν ότι οι εισβολείς, είχαν τώρα πια απέναντί τους -έστω και αυτή την μικρή-δύναμη των επιλέκτων του ελληνικού Στρατού.
Το αεροδρόμιο της Λευκωσίας δεν θα έπεφτε ποτέ στα χέρια των Τούρκων. Και εκείνοι δεν διέψευσαν τις ελπίδες τους…
Το “Νίκη 13” δεν έφθασε στην Μαρτυρική Μεγαλόνησο.
Το πλήρωμά του θα ισχυριστεί, ότι “χάθηκε” κάπου στην διαδρομή, εξ αιτίας ανεπανόρθωτης βλάβης της πυξίδας προσεγγίζοντας τη Ρόδο..
Μπορεί να είναι κι έτσι…
Ωστόσο, ελάχιστοι από τους συναδέλφους τους πίστεψαν…
Το “Νίκη 14” του επισμηναγού Λυμπερόπουλου δεν προσγειώθηκε ποτέ στην Κύπρο, αν και προηγείτο του “Νίκη 15” (Πετρουλάκης).
Με ευθύνη του ιδίου, πέταξε σε πολύ μεγάλο και ασφαλές ύψος πάνω από τη “φωτιά” και επέστρεψε στην Ελλάδα, γιατί όπως ισχυρίστηκε τον βρήκε το πρώτο φως…
Ένα φως όμως , που βρήκε και τον Πετρουλάκη που ακολουθούσε…Μόνο που εκείνος τόλμησε…
Θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να ενημερωθεί ο αναγνώστης και ο κάθε Έλληνας, σχετικά με το πώς αντιμετώπισε – από την πρώτη στιγμή και μέχρι σήμερα – η επίσημη Ελληνική Πολιτεία, τα ηρωικά πληρώματα των Νοράτλας που έλαβαν μέρος στην επιχείρηση “ΝΙΚΗ”, καθώς και τους ηρωικούς χειριστές των δύο F-5.
- Κανένας από τους Αξιωματικούς -Κυβερνήτες της αποστολής «ΝΙΚΗ» δεν πέρασε τον βαθμό του Υποπτεράρχου. Αντίθετα προήχθη αργότερα στο βαθμό του Πτεράρχου και μάλιστα διετέλεσε Α/ΓΕΕΘΑ ο Αθανάσιος Τζογάνης που δεν απογειώθηκε ποτέ για την Κύπρο!!!
- Σε κανέναν από αυτούς (όπως και σε κανέναν Αξιωματικό-Καταδρομέα ή Ελδυκάριο) δεν απενεμήθη το Χρυσούν αριστείο Ανδρείας ή άλλη ηθική αμοιβή. Άπαντες έλαβαν την προβλεπόμενη εκτός έδρας αποζημίωση, δηλαδή περίπου 1.100 δρχ. Τα συγκέντρωσαν και τα απέστειλαν στην Χήρα Κα Δάβαρη (Σύζυγο του Κυβερνήτη του “Νίκη 4”). Για την Ελληνική Πολιτεία-επί 25 χρόνια- η περίοδος εκείνη δεν χαρακτηρίστηκε ως “πολεμική”, καθώς δεν υπήρχε ανταλλαγή πρωτοκόλλων πολέμου…Συνεπώς επί 25 έτη κατά το ετήσιο μνημόσυνο των πεσόντων το «εφονεύθησαν», θα μπορούσε κάλλιστα να σημαίνει ότι απεβίωσαν σε τροχαίο, τους “πάτησε” κάποιο τραίνο, ή έπεσαν θύμα τρομοκρατικής ενέργειας.
Έτσι απλά σ΄αυτό το τόπο τα έγγραφα που χαρακτηρίζουν την πολεμική τιμή ανθρώπων και Εθνών, μετουσιώνονται κατά βούληση σε ψυχρά γραφειοκρατικά τέρατα, όταν πρόκειται ή μάλλον δεν πρόκειται να αποζημιώσουμε υλικά ή ηθικά τις χήρες κάποιων, που έπεσαν μαχόμενοι πιστοί στον όρκο και στη Πατρίδα.
Όσοι αεροπόροι, από αυτούς που έλαβαν μέρος στην επιχείρηση, έχασαν κάποια ατομικά ή δημόσια είδη, υπέγραψαν χρεωστικές δηλώσεις προς το Δημόσιο (!!!) (Δημητρός “Νίκη 7”). - Ο Επισμηναγός Παπακωνσταντίνου (“Νίκη 6”), αποστρατεύτηκε από την Αεροπορία ως επιζήμιος.
- Οι δύο χειριστές των F-5 που κατέρριψαν τα δύο τουρκικά μαχητικά, πέρασαν από έναν απίστευτο Γολγοθά ανακρίσεων κατεντολήν “Γραφειοπτεράρχων»…διότι παρεβίασαν το περίφημο “αποφύγατε…”. Ο Σκαμπαρδώνης, όπως άλλωστε και ο ήρωας Πετρουλάκης, αποστρατεύτηκαν πρόωρα…
- Ο “Ηγέτης” Παπανικολάου ωστόσο, δεν παρέλειψε, να φωτογραφηθεί στην Ελευσίνα (24/07/74) με τα πληρώματα….Κι ο Αττίλας προχωρούσε. Τόσο αυτός όσο και ο Αραπάκης θα διατηρήσει προνόμια και τίτλους, δεκαετίες μετά…
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟ 1974
1. Στρατηγός Γρηγόρης Μπονάνος. Αρχηγός ΓΕΣ
2. Αντιπτέραρχος Αλέξανδρος Παπανικολάου. Α / ΓΕΑ
3. Αντιναύαρχος Π. Αραπάκης. Α/ ΓΕΝ
«Τους Ανώτατους αξιωματικούς τους κουβαλά στη πλάτη της η Πατρίδα για μια ολόκληρη ζωή αποδίδοντάς τους, τιμή και προνόμια, ζητώντας από αυτούς να αλλάξουν ρόλους μόνο για μια στιγμή…»
Την επομένη των Ιμίων… Ναύαρχος Γρ. Δεμέστιχας
Έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι το 1974 η Ελλάδα σε Στρατιωτικό επίπεδο, ήταν συγκριτικά αδύναμη σε σχέση με την Τουρκία. Η παραπάνω άποψη έχει ενισχυθεί σημαντικά, τόσο από αναφορές ανώτατων στελεχών της τότε Στρατιωτικής και μετέπειτα πολιτικής ηγεσίας, καθώς και από εντυπωσιακές μαρτυρίες εφέδρων της εποχής εκείνης, περί άδειων κιβωτίων κατά την επιστράτευση, περί γενικού κλίματος αποδιοργάνωσης κ.λ.π. Κι αν κάποιος αναγνωρίσει σε έναν έφεδρο την καλοπροαίρετη άγνοια, σχετικά με το τι σημαίνει γενική επιστράτευση και πόσα προβλήματα μπορούν να δημιουργηθούν τις πρώτες μέρες, ακόμα και στον πιο σύγχρονο Στρατό, δεν μπορεί εύκολα να βρει απαντήσεις για τις ανεξήγητες και ιδιαίτερα απαισιόδοξες προσεγγίσεις, όσων μέχρι σήμερα υπαινίχθησαν έλλειμμα Ελληνικής Στρατιωτικής ισχύος, κατά την ζοφερή εκείνη περίοδο.
Κυρίως υπεύθυνη για την στρέβλωση της πραγματικότητος, ήταν η Στρατιωτική ηγεσία του 74, αλλά και οι μετέπειτα Πολιτικές κυβερνήσεις. Η πρώτη δικαιολόγησε -κατ αυτό τον τρόπο- την πλήρη απραξία της μπροστά στο δράμα του ανηλεώς σφαζόμενου Κυπριακού Ελληνισμού, ενώ παράλληλα κάποια ανώτατα στελέχη της διατήρησαν κατά τρόπο ανεξήγητο, άθικτους τους θώκους και τα αξιώματα της, στις δεκαετίες που ακολούθησαν τη μεταπολίτευση. Οι μετέπειτα πολιτικές κυβερνήσεις απλώς σιώπησαν και το χρησιμοποίησαν σαν άλλοθι για την ενδοτική τακτική που ακολούθησαν επί σειράν ετών απέναντι στην Άγκυρα.
Γιατί τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ή μάλλον ήταν πολύ διαφορετικά… Ως το καλοκαίρι του 73, και οι τρεις κλάδοι των Ελληνικών Ε.Δ είχαν απορροφήσει τεράστια κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού. Παρά την εύλογη ποσοτική Τουρκική υπεροχή σε κύριες μονάδες υλικού, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις διατηρούσαν σαφώς το ποιοτικό προβάδισμα σε κρίσιμους τομείς του ισοζυγίου εναέριας και ναυτικής ισχύος. Σε τακτικές ετήσιες συγκριτικές αναφορές / εκθέσεις, που είχε πραγματοποιήσει το ΝΑΤΟ, περί της ετοιμότητος και μαχητικής ισχύος των κρατών / μελών του, τα πορίσματα κατεδείκνυαν τότε, μία ισορροπία στις χερσαίες δυνάμεις και μία εμφανή Ελληνική υπεροχή σε αέρα και θάλασσα. Μάλιστα σε εισηγήσεις αξιωματούχων της συμμαχίας, εξεφράζετο με έμφαση, η έντονη ανησυχία τους για την εκτραπείσα εναέρια ισορροπία, λόγω προμήθειας εκ μέρους της Ελλάδος, των υπερσύγχρoνων τότε μαχητικών αεροσκαφών τύπου Fadoms (Γ΄γενιάς) και για την παραγγελία εισέτι ικανού αριθμού αεροσκαφών Α-7 – τύπου Corsair (ελαφρού βομβαρδισμού και μεγάλης επιχειρησιακής ακτίνας). Από την άλλη, ο κρυφός άσσος του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που υπερτερούσε ποιοτικά και σε σύγχρονες μονάδες επιφανείας, ήταν τα υπερσύγχρονα υποβρύχια, που από μόνα τους ήταν σε θέση να επιφέρουν σφοδρό πλήγμα σε ενδεχόμενη Τουρκική αποβατική ενέργεια.
(Σίσκο: (1977): “το Αμερικανικό Πεντάγωνο είχε εκτιμήσει ότι η Ελληνική αεροναυτική υπεροχή, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής”).
Ο ίδιος ο Στρατηγός Μπεντρεντίν Ντεμιρέλ στο Βιβλίο του “ΚΥΠΡΟΣ 74” αποκαλύπτει:
«Διαθέταμε την επιβεβαιωμένη πληροφορία, ότι τα Ελληνικά υποβρύχια δεν ήταν εκεί..».
• Αλήθεια ποιος διαβεβαίωσε τον Τούρκο Στρατηγό;….. Και γιατί τα υποβρύχια δεν ήταν εκεί;….
• Γιατί δεν απογειώθηκαν ποτέ τα Fadoms, για να αναλάβουν αντιαποβατική δράση, ενώ είχαν συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των τουρκικών αεροσκαφών;
• Γιατί εφαρμόστηκε κατά γράμμα, η επιθυμία/εντολή των Η.Π.Α «αυτοσυγκράτηση…», την ώρα που οι δυνάμεις εισβολής έσφαζαν, έκαιγαν και βίαζαν;
• Γιατί ουδείς τόλμησε ποτέ να διώξει -καθ΄οιονδήποτε τρόπο- τους τότε Αρχηγούς Ναυτικού και Αεροπορίας της αόρατης κυβέρνησης του Ιωαννίδη, οι οποίοι παρέμειναν στις θέσεις τους και αργότερα τιμήθηκαν αμφότεροι από την Δημοκρατική Ελλάδα, με το αξίωμα του «Επίτιμου» Αρχηγού; (Βλέπε την, εν κρίσει συνειδήσεως, συνέντευξη του Στρατηγού Γκιζίκη –εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ στο φύλο της: 23/06/91)
Όλα τα διατυπωθέντα μέχρι και σήμερα επιχειρήματα, τα οποία επιχειρούν να απαντήσουν στα ανωτέρω, περί ελλιπούς εκπαιδεύσεως των χειριστών των F-4, περί της αποστάσεως, ή περί ασυνήθιστης δραστηριότητος της βουλγαρικής αεροπορίας (ειδικότερα το τρίτο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ στα χρόνια που ακολούθησαν), φαίνεται να πείθουν πολλούς, που δεν ασχολούνται με αμυντικά θέματα, αλλά όχι και εκείνους τους λίγους που είναι σχετικοί προς το αντικείμενο.
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι οποιαδήποτε εχθρική/επιθετική ενέργεια της Βουλγαρίας (Κράτους/μέλους του Συμφώνου -τότε- της Βαρσοβίας) εναντίον της Ελλάδος, θα ενεργοποιούσε άμεσα το σχετικό άρθρο/δέσμευση του Βορειοατλαντικού Συμφώνου και η ανθρωπότητα θα έφθανε στο χείλος του ολέθρου.
Στις Διεθνείς σχέσεις, λόγω του διπολικού παγκόσμιου συστήματος, υπήρχαν -τότε- απαραβίαστες ασφαλιστικές δικλείδες και απαγορευτικά δόγματα.
Από την άλλη ουδείς δύναται να υποτιμήσει τα αμείλικτα Γεωγραφικά δεδομένα και τους αυστηρότατους περιορισμούς σε καύσιμα και όχι μόνο, που αυτοί επιβάλλουν, κατά τον σχεδιασμό ενός εγχειρήματος, όταν αυτό πρόκειται να πραγματοποιηθεί σε ένα θέατρο επιχειρήσεων, ιδιαίτερα απομεμακρυσμένο από τις βάσεις εξορμήσεως και ανεφοδιασμού.
Αλλά το πόσο “μακριά” είναι η Κύπρος, εξαρτάται άμεσα από το τι επιδιώκεις να κάνεις εκεί…( Αν πραγματικά επιδιώκεις…)
Και αποτελεί κοινή γνώση ότι το 74 -αλλά και σήμερα- αποστολή των Ελληνικών αεροναυτικών Δυνάμεων, δεν ήταν η διεξαγωγή μαζικών επιθετικών ενεργειών (αποβατικών, αεραποβατικών ή αεροκίνητων), με σκοπό την κατάκτηση Στρατηγικής σημασίας τμήματος της Νήσου. (Μία τέτοια αποστολή ακόμα και σήμερα, -λόγω της απόστασης και των περιορισμών-μόνον ίσως οι αεροναυτικές Δυνάμεις μίας Παγκόσμιας υπερδύναμης μπορούν να φέρουν εις πέρας).
Αποστολή τους ήταν μόνο η καταστροφή επιθετικής (αποβατικής) ενέργειας του εχθρού.
Και αυτή τη δυνατότητα το 1974-πέρα από κάθε αμφιβολία- την διέθεταν στο έπακρο οι Ελληνικές Ε.Δ.
Μία άλλη σημαντική παράμετρος, που μέχρι και σήμερα μετουσιώνεται σε παράγοντα ανάσχεσης για άσκηση μίας σοβαρής Εθνικής Στρατηγικής, είναι η υπερεκτίμηση του Αμερικανικού παράγοντα σε περίοδο κρίσης με την Τουρκία.
Όποιος διακηρύσσει ή πιστεύει ότι αφήσαμε την σφαζόμενη Κύπρο αβοήθητη, γιατί μας σταμάτησε ο 6ος Στόλος, άποψη η οποία τείνει – αφελώς – να αναδειχθεί σε κρατούσα κοινωνική αλλά και ιστορική αντίληψη, είναι μάλλον «βαθιά νυχτωμένος» και καθαγιάζει ένα εθνικό έγκλημα, για το οποίο κάποτε κάποιοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν.
Άλλη συνιστώσα είναι η άσκηση μίας μακροπρόθεσμης «βρώμικης» ανθελληνικής πολιτικής από κάποιους Γεωπολιτικούς πατέρες τύπου Κίσινγκερ (αν και ες αεί, τα πρωτεία της πολιτικής πορνείας κατέχει επαξίως η Αγγλία) και άλλο η άμεση Στρατιωτική εμπλοκή των Η.Π.Α. εναντίον κράτους /μέλους του ΝΑΤΟ.
Κάποτε πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι σε οποιαδήποτε περίοδο κρίσης με την Τουρκία ο Αμερικανός παράγοντας-κατά δόγμα και μέχρι κεραίας- θα παρακολουθεί -αρκούντως εγγύς- τις εξελίξεις πιέζοντας διπλωματικά -και κατά κλίμακες- αμφότερες τις πλευρές, κατά μείζονα σε λόγω δε την πλευρά που δεν θα έχει ακόμα αναλάβει στρατιωτική δράση, δηλαδή τον αμυνόμενο, σταματώντας έτσι την κρίση στο πλαίσιο ενός θερμού επεισοδίου και όχι μίας γενικευμένης σύρραξης, η οποία δύσκολα ελέγχεται και ακόμα πιο δύσκολα σταματά.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα εμπλακούν Στρατιωτικά υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς.
Τα Ελληνικά μεταγωγικά χωρίς συνοδεία μαχητικών κατευθυνόμενα προς την Μαρτυρική Μεγαλόνησο έγιναν αντιληπτά από τον 6ο Στόλο.
Μήπως σήκωσαν οι Αμερικανοί τα μαχητικά τους να τα αναχαιτίσουν;
Μήπως σηκώθηκαν τουρκικά μαχητικά έχοντας λάβει πληροφορίες για την μεταφορά των Ελλήνων Καταδρομέων από τους Αμερικανούς;
Όταν δεν έχουμε -λόγω άγνοιας- τίποτα να πούμε για την τραγωδία της Κύπρου, τότε -προκειμένου να λέμε ανοησίες- είναι προτιμότερο να σιωπούμε….
Στις μέρες που ζούμε, ένας καταιγισμός ντοκουμέντων /αποκαλύψεων, αναδύεται στο φως της δημοσιότητος σχετικά με τον βρώμικο ρόλο που διεδραμάτησαν επί μακρόν στο Κυπριακό, οι Αγγλικές υπηρεσίες πληροφοριών και ο Γεωπολιτικός εμπνευστής της εξωτερικής Πολιτικής των πέραν του Ατλαντικού συμμάχων μας Χ. Κίσσινγκερ.
Οι μαύρες υποψίες του Ελληνικού Λαού για την σκοτεινή εκείνη περίοδο επαληθεύονται.
Ας σημειωθεί δε ότι ο Καντάφι, “λατρευτός σύμμαχος” της Ελλάδος στα χρόνια, που θα ακολουθήσουν, παρείχε προς την Τουρκία “Γη και ύδωρ”, εκδηλώνοντας από την πρώτη στιγμή την πλήρη υποστήριξή του προς την Γείτονα.
Η μοναδική χώρα που τήρησε φιλική στάση προς την Ελλάδα, κατά την περίοδο της κρίσης, ήταν το Ισραήλ.
27 χρόνια μετά, οι οικογένειες των 1691 Αγνοουμένων συνεχίζουν να ζουν το δικό τους δράμα…
“Εκτελέστηκαν όλοι ανεξαιρέτως από παραστρατιωτικές οργανώσεις” θα ισχυριστεί το 1999 ο Ντεκτάς.
Ο θρασύδειλος ψευτοηγέτης, ο οποίος συλληφθείς αιχμάλωτος το 63, από Έλληνες Αξιωματικούς εκλιπαρούσε επί γονάτων και αγκώνων για την σωτηρία του, δεν ανέφερε ποτέ κάτι για την τύχη των αιχμαλώτων αγνοουμένων….
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ