Μουδιασμένο είναι το πανελλήνιο από το πολύνεκρο ναυάγιο ανοικτά της Πύλου, με 79 άτομα να έχουν χάσει μέχρι στιγμής της ζωής τους και άλλα 104 να έχουν διασωθεί, με τις εκτιμήσεις για εκτόξευση των νεκρών να επιβεβαιώνονται ώρα με την ώρα.
Αναλυτικότερα, σύμφωνα με τον δήμαρχο Καλαμάτας, Θανάση Βασιλόπουλο, οι διασωθέντες είναι ηλικίας από 16-41 ετών, ενώ υπάρχουν αναφορές ότι στο αμπάρι ήταν κλειδωμένα περίπου 100 παιδιά, τα οποία μέχρι στιγμής δεν έχουν εντοπιστεί.
«Συγκινήθηκα όταν έδωσα το κινητό μου τηλέφωνο για να μιλήσουν με την οικογένειά τους στην Αίγυπτο. […] Ρώτησα έναν ασθενή και μίλησε για έναν μεγάλο αριθμό παιδιών, περίπου 100», σχολίασε ο Διευθυντής της Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Καλαμάτας και γραμματέας των νοσοκομειακών γιατρών Μεσσηνίας, Μανώλης Μάκαρης.
Όπως ανέφερε, οι διασωθέντες ελέγχονται για διάφορα προβλήματα, καθώς άλλοι παρουσιάζουν συνολική κατάπτωση κι άλλοι πνευμονία, με τους γιατρούς να καταβάλουν κάθε προσπάθεια να τους κρατήσουν στη ζωή.
«Οι άνθρωποι ήταν σοκαρισμένοι, εμείς κοιτάζαμε το ιατρικό τους θέμα, προσπαθούσαμε μέσω εφαρμογής στο κινητό να επικοινωνήσουμε γιατί δεν μιλούσαν άλλη γλώσσα παρά μόνο αραβικά, οπότε ρωτούσαμε μέσω εφαρμογής να μας δώσουν κάποιες πληροφορίες αν πονάνε αν έχουν δύσπνοια, πώς νιώθουν, αν έχουν κρυάδες.
Κάποιοι είχαν υποθερμία, αλλά γενικώς η κατάστασή τους είναι σταθερή και ελεγχόμενη», ανέφερε και προσέθεσε ότι χρειάζεται επειγόντως να σταλούν διερμηνείς που γνωρίζουν αραβικά ώστε να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους», εξήγησε.
«Περιμένω την οικογένειά μου»
Την ίδια ώρα, ο διευθυντής της 10ης Περιφέρειας του ΕΚΑΒ, Κώστας Κατσαρός, αποκάλυψε στο MEGA ότι ο πανικός και ο φόβος ήταν ανάγλυφος στα πρόσωπα των διασωθέντων, αρκετοί από τους οποίους αναζητούν οικεία τους πρόσωπα.
«Λάβαμε την πρώτη κλήση για να παραλάβουμε τέσσερις διασωθέντες που προσήλθαν με το Super Puma στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας. Κατόπιν, οι διασωθέντες που αποβιβάστηκαν στο λιμάνι της Καλαμάτας ήταν 100 άτομα, όλοι άνδρες. […]
«Οι άνθρωποι ήταν φοβισμένοι. Δεν μπορούσαμε να πούμε πολλά πράγματα.
Είχαμε μεταφραστή, γιατί πολλοί από αυτούς δεν γνώριζαν την αγγλική γλώσσα και η επικοινωνία μαζί τους ήταν δύσκολη για να μας περιγράψουν όσο μπορούσαν την κατάσταση για να τους βοηθήσουμε και να τους παρέχουμε τις πρώτες βοήθειες.
Ένα άτομο μου έπιασε το χέρι και μου είπε “περιμένω την οικογένειά μου”. Ήταν μέσα στο πλοίο…
Ένα δεύτερο άτομο με ρώτησε για τη γυναίκα του, τίποτα άλλο», ανέφερε ο κ. Κατσαρός.
«Γροθιά» το πρωτοσέλιδο της Libération
«Νεκροταφείο» των 79 μεταναστών που βρήκαν τραγικό θάνατο στο πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου χαρακτηρίζει τη Μεσόγειο το πρωτοσέλιδο της γαλλικής εφημερίδας «Libération».
Σε άλλο άρθρο, η διευθύντρια σύνταξης της γαλλικής εφημερίδας, Αλεξάντρα Σβαρτζμπ, διερωτάται πόσα άτομα πρέπει ακόμη να χάσουν τη ζωή τους για να επιλυθεί το μεταναστευτικό και να μπει ένα τέλος στους αναίτιους θανάτους ανθρώπων που «δοκιμάζουν την τύχη τους στην Ευρώπη».
«Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε να πνίγονται παιδιά, γυναίκες και άνδρες που προσπαθούν, με κάθε κόστος, να ξεφύγουν από την πείνα, τη δυστυχία και τη βία για να βρουν καταφύγιο στην Ευρώπη;
Πώς μπορούμε ακόμα, όταν κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη κάθε πρωί χωρίς να ανατριχιάζουμε, να επιμένουμε στο διπλό λουκέτο στα σύνορα της Ευρώπης, όταν γνωρίζουμε ότι ακριβώς αυτό το λουκέτο είναι που ενθαρρύνει τους μετανάστες να παρακάμπτουν το εμπόδιο και να παίρνουν τις πιο επικίνδυνες διαδρομές;
Πώς μπορούμε με αξιοπρέπεια να αποφασίσουμε να μειώσουμε τα μέσα διάσωσης στη θάλασσα, πιστεύοντας ότι αυτό θα αποτρέψει τους μετανάστες από το να επιχειρήσουν τον διάπλου;
Πώς μπορούμε να φανταστούμε ότι στερούμε από άλλους ανθρώπους, ξένους, μια καλύτερη ζωή, όταν όλοι μας είμαστε προϊόντα προηγούμενων μεταναστεύσεων και οι περισσότεροι πρόγονοί μας έδωσαν τις ίδιες μάχες;
Πώς μπορούμε ακόμα να εμποδίζουμε άνδρες και γυναίκες να έρθουν να εργαστούν στο έδαφός μας, όταν συνεχώς θρηνούμε για την έλλειψη προσωπικού σε νοσοκομεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, σχολεία, εταιρείες;
Η τραγωδία στην Πελοπόννησο είναι ανείπωτη: εκατοντάδες άνθρωποι σε ένα απλό αλιευτικό σκάφος, από τους οποίους ζητήθηκε να βγάλουν τα σωσίβια τους για να στριμωχτούν περισσότερο, εγκαταλείπουν έντρομοι τη Συρία, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη, χωρίς καμία πιθανή εναλλακτική λύση.
Όταν αναπολούμε τις κραυγές οργής που ακούστηκαν μετά την τραγωδία στο Ανσί την περασμένη εβδομάδα, τους Ζεμούρ και Τσιότι που έσπευσαν να μετατρέψουν μια συγκεκριμένη περίπτωση σε γενικότητα για να αποστάξουν καλύτερα τον φόβο και να ευδοκιμήσει η μικρή τους προσπάθεια μίσους κατά των ξένων, ντρεπόμαστε γι’ αυτούς.
Είναι καιρός να αλλάξουμε το αφήγημά μας, και αν όχι για ανθρωπιστικούς λόγους, τουλάχιστον για ένα ζήτημα κοινής λογικής: η πολιτική μας να μην υποδεχόμαστε τους μετανάστες δεν αποδίδει. Δεν αποτρέπει τους επίδοξους μετανάστες να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Ευρώπη. Τους σκοτώνει», υποστήριξε η δημοσιογράφος.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ