Ακραίες συνθήκες, αϋπνία, προσομοίωση σε μάχη και… παραισθήσεις.
Αυτή είναι η γνωστή διαβολοβδομάδα της Ομάδας Υποβρύχιων Καταστροφών (ΟΥΚ).
Πρόκειται για την πιο δύσκολη εβδομάδα στη σχολή των υποβρύχιων καταστροφών του Πολεμικού Ναυτικού.
Οι υποψήφιοι περνούν μιας σειρά από δοκιμασίες σε ακραίες συνθήκες πολέμου.
Εκτός από τον εχθρό έχουν να αντιμετωπίσουν αϋπνία, παραισθήσεις και να ξεπεράσουν τα όριά τους.
Η εκπομπή «Αυτοψία» του ALPHA κατέγραψε καρέ-καρέ τη διαβολοβδομάδα των ΟΥΚ.
Για να αντιληφθεί κανείς πόσο δύσκολη είναι, στα 70 χρόνια ύπαρξης των ΟΥΚ οι επιτυχόντες δεν ξεπερνούν τους 3.300.
Ο σχολάρχης των ΟΥΚ σχολιάζει για την τελευταία εβδομάδα στη σχολή:
«Είναι μια πραγματική αποστολή, ένας προσομοιωτής μάχης.
Η ομάδα βρίσκεται στην εχθρική ενδοχώρα και την ώρα που περιμένει να μάθει την αποστολή της, την ανακαλύπτουν.
Γίνεται μια σκληρή μάχη, όπου οι εκπαιδευτές είναι οι εχθροί και οι εκπαιδευόμενοι έχουν αναλάβει την αποστολή.
Αναλαμβάνουν να πάρουν μια απόφαση για το πώς θα επιστρέψουν στην πατρίδα για να πάρουν μια νέα αποστολή και έχουν δύο επιλογές:
Η μία είναι να πάνε κοντά στα παράλια, αλλά αφού τους έχουν ανακαλύψει, εκεί θα είναι ελικόπτερα, σκυλιά και άνθρωποι και το λογικό θα είναι ο θάνατος.
Η δεύτερη είναι να σκεφτούν ανορθόδοξα και να σωθούν. Δεν σκεφτόμαστε ορθόδοξα και αυτή είναι η διαφορετικότητα μας».
Το σημείο χωρίς επιστροφή
Στο στρατόπεδο το χειρότερο σημείο είναι το επονομαζόμενο «σημείο χωρίς επιστροφή».
Ένας εκπαιδευτής εξηγεί πως «είναι το σημείο που οι μαθητές αν χτυπήσουν την καμπάνα, εγκαταλείπουν.
Αν το έχεις, είσαι αφοσιωμένος και δεν το χάσεις, θα αντέξεις».
Ένας 29χρονος ανάμεσα στους εκπαιδευόμενους δοκιμάζει για δεύτερη φορά τις δυνάμεις του τονίζοντας πως πρόκειται για «το απόγειο της επιχειρησιακής εκπαίδευσης για ένα στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων.
Είναι μια προσωπική πρόκληση, όχι μόνο σωματική, αλλά και πνευματική, γιατί απαιτεί τεράστια ψυχικά αποθέματα».
Ένας άλλος εκπαιδευόμενος τόνισε:
«Από μικρός έβλεπα στις παρελάσεις και άκουγα για το επίλεκτο σώμα, την αιχμή του δόρατος και ήθελα να ανήκω κι εγώ σε μια τέτοια κλειστή οικογένεια.
Με περιμένει μια εβδομάδα εντατικής πίεσης, να φτάσω στα όριά μου, στιγμές αδυναμίας αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν θα λιγοψυχήσω και θα αντέξω».
Η έναρξη, οι παραισθήσεις και η Ρόζα
Η διαβολοβδομάδα ξεκινάει μεσάνυχτα, την ώρα που οι εκπαιδευόμενοι κοιμούνται.
Οι εκπαιδευτές εισβάλουν στους θαλάμους, τους ρίχνουν με μάνικα, προσπαθούν να αποσπάσουν μαθητές και όποιος τραβηχτεί φωνάζει «αποκοπή».
Από την Κυριακή μέχρι την Παρασκευή, 24 ώρες το 24ωρο οι εκπαιδευόμενοι μένουν άυπνοι και ξεπερνούν τα όριά τους με σωματική καταπόνηση.
Όπως λέει νοσηλεύτρια «μέσα σε αυτές τις ημέρες βλέπεις ανθρώπους να μιλάνε χωρίς να υπάρχει κανείς απέναντί τους, να βλέπουν οράματα λόγω αυπνίας, βλέπεις εγκαύματα από την αλμύρα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τη θυμούνται καθόλου την εβδομάδα αυτή όταν τελειώνει και άλλοι που τραυματίστηκαν, αλλά επίσης δεν το θυμούνται στο τέλος».
Μέσα σε όλα, οι εκπαιδευόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τον ψυχολογικό πόλεμο από τους εκπαιδευτές που τους λένε «πάμε να σου στρώσω, να σου φτιάξω εγώ καφέ», «θα φύγεις μόνο σου; Μου απάντησες μάλιστα; Φύγε, τζάμπα κουράζεσαι, μέχρι το απόγευμα θα έχεις φύγει».
Στη συνέχεια, παίρνουν τις βάρκες στα κεφάλια και όταν ένας εκπαιδευτής καλεί έναν από τους μαθητές να πει ένα τραγούδι «να ξυπνήσει η ομάδα» εκείνος ξεκινά τη Ρόζα του Δημήτρη Μητροπάνου. «Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα…».
Η ανάκριση, η έκθεση και η ζωγραφία
Εκπαιδευτής εξηγεί στον Alpha για το βράδυ μετά την τρίτη ημέρα:
«Βρισκόμαστε στις 70 ώρες, είναι άυπνοι, δεν έχουν φάει, έχουν πιει ελάχιστο νερό και προσομοιάζουμε την κατάσταση αποστολής που η τροφή είναι δυσεύρετη.
Από αυτή τη στιγμή και μετά ξεκινούν οι παραισθήσεις, αναμνήσεις, δικά σου πρόσωπα, παραλίες, εστιατόρια.
Εκεί πρέπει να εγκλωβίσεις τον στόχο σου και να πηγαίνεις. Πρέπει να μπουν σε μια ρουτίνα ότι δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο παρά να συνεχίσεις την πορεία.
Σ’ αυτή τη φάση γίνεται ανάκριση σε καταφύγιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν υπάρχει φωτισμός, μόνο βράχια και όπως μπήκαν μέσα υποτίθεται για να ολοκληρώσουν την αποστολή, τους εντόπισε ο εχθρός.
Ένας-ένας θα περνάει από ανάκριση στην οποία δεν πρέπει να πει κάτι πέραν από όσα τους έχουμε υπαγορεύσει: τον βαθμό και το όνομά τους».
Την 5η ημέρα πολλοί έχουν αδυναμία συνεννόησης και καλούνται να μπουν στο νερό κρατώντας με το ένα χέρι τη βάρκα και με το άλλο ξηρά τροφή και να φάνε μέσα στο νερό.
Τα μεσάνυχτα μπαίνοντας στην έκτη ημέρα πρέπει να γράψουν έκθεση σε 10 λεπτά για να γράψουν την εμπειρία τους από την διαβολοβδομάδα, ενώ στη συνέχεια καλούνται να ζωγραφίσουν ένα… χριστουγεννιάτικο δέντρο για να μετρηθεί η ικανότητα τους να συγκεντρωθούν μετά απ’ όσα έχουν περάσει.
Στο τέλος ένας ένας διαβάζει την έκθεσή του.
Η ολοκλήρωση της διαβολοβδομάδας γίνεται ενώπιων ανώτερων αξιωματικών και της πολιτικής ηγεσίας.
Η τελευταία δοκιμασία είναι μια απόβαση κάτω από εχθρικά πυρά ενώ το τέλος των 6 δύσκολων ημέρων σηματοδοτεί μια βουτιά από βατήρα 12 μέτρων όπου χαμογελούν γιατί ξέρουν ότι τα έχουν καταφέρει.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ