Για τον σύζυγό της, Αλέξανδρο Νικολαΐδη, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 43 ετών από σπάνια μορφή καρκίνου, μίλησε στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Νίκο Παπαδογιάννη και την εφημερίδα Documento η Δώρα Τσαμπάζη.
Αναλυτικότερα, η σύζυγος του Ολυμπιονίκη αναφέρθηκε στο πώς ξεκίνησε ο Γολγοθάς του Αλέξανδρος Νικολαΐδη και πως ο ίδιος αντιμετώπισε τη σπάνια νόσο.
«Τον Αύγουστο του 2020 ο Αλέξανδρος άρχισε να αισθάνεται μουδιάσματα στο δεξί του πόδι. Αρχικά, θεώρησε ότι προέρχονταν από τη μέση του, τη σμπαραλιασμένη από τους αγώνες. Όσο περνούσε ο καιρός, το πρόβλημα γινόταν πιο έντονο, σχεδόν μόνιμο. Ο Αλέξανδρος, που ήξερε καλά το σώμα του, άρχισε να ψάχνεται.
Και γύρω στα Χριστούγεννα μάθαμε ότι είχε όγκο στον αριστερό βρεγματικό λοβό του εγκεφάλου. Αυτός ο όγκος πίεζε το νεύρο όχι της κινητικότητας αλλά της αισθητικότητας. Μπήκαμε αμέσως στο χειρουργείο, στις αρχές του ’21, ελπίζοντας ότι ο όγκος θα ήταν καλοήθης.
Ακολούθησαν οι πρώτες χημειοθεραπείες στο Αλεξάνδρα. […] Τον Απρίλιο του 2021 έγινε το δεύτερο χειρουργείο και ενώ για περίπου έξι μήνες είχαν αναθαρρήσει, μετά, ακολούθησαν οι μεταστάσεις σε άλλα όργανα και άρχισαν οι πόνοι στα κόκκαλα.
Τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, από τον Οκτώβριο του 2021 και η ελπίδα χάθηκε περίπου τον περασμένο Αύγουστο», δήλωσε χαρακτηριστικά.
«Αδιανόητο ότι ο Αλέξανδρος μπορεί και να μη τα καταφέρει»
Όπως αποκάλυψε, νοίκιασαν ένα διαμέρισμα στη Μιχαλακοπούλου απέναντι από το νοσοκομείο, για να μπορεί να τον βλέπει, έστω και από μακριά, λόγω των περιορισμών για τον κορωνοϊό.
«Νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα στη Μιχαλακοπούλου, ακριβώς απέναντι στο νοσοκομείο, για να κοιταζόμαστε από τα παράθυρα! Λόγω Covid δεν επιτρεπόταν να τον συνοδεύσω στη χημειοθεραπεία.
Αλλά ήμασταν αποφασισμένοι ότι όλα θα πάνε καλά. Παράλληλα, εγώ προσπαθούσα μόνη μου να κατεβάσω γάλα με το θήλαστρο και να το συντηρώ με παγοκύστες.
Το έστελνα με ΚΤΕΛ στη μάνα μου στη Θεσσαλονίκη για να πιει το μωρό, που ακόμη δεν δεχόταν γάλα σε σκόνη.
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη νέα σκληρή πραγματικότητα. Ο καθένας μας έδινε μάχη από το δικό του μετερίζι με κοινή συνισταμένη τη ζωή. “Δώρα, πρέπει να τα καταφέρεις ό,τι και αν γίνει” έλεγα μέσα μου. Ακόμη μας φαινόταν αδιανόητο ότι ο Αλέξανδρος μπορεί και να μη τα καταφέρει», είπε.
«Θέλω να νιώθουν υπερήφανα για τον πατέρα τους»
Όσο για το πώς πενθεί τον σπουδαίο αθλητή, η δημοσιογράφος τόνισε ότι κάνει πράγματα για εκείνον, ώστε να μείνει αθάνατος.
«Θέλω το πένθος μου να είναι δημιουργικό. Να κάνω πράγματα για εκείνον, ώστε να μείνει αθάνατος. Η δημοπρασία των μεταλλίων του, που θα γίνει τον Δεκέμβριο, ήταν η τελευταία του επιθυμία.
Και θέλω να καταλήξουν σε χέρια καθαρά, όπως ήταν τα δικά του. Τα έσοδα θα δοθούν για να βοηθηθούν παιδιά με καρκίνο ή κακοποιημένα αλλά και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.
Ο Αλέξανδρος ήταν ένας άνθρωπος που γεννήθηκε μες στη μαυρίλα για να δώσει χαρά, να δοξάσει τη χώρα του και να απαλύνει τις ψυχές.
Στα δέκα χρόνια που ζήσαμε μαζί δεν τον άκουσα να λέει κακή κουβέντα ούτε γι’ αυτούς που τον έβλαψαν. Γύρισα από την κηδεία του και ένιωθα γαλήνη και ανακούφιση.
Η αγάπη που εισπράξαμε πήρε όλα τα κομμάτια, όλα τα «γιατί;» και τα κούμπωσε μεταξύ τους.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν ένας άνθρωπος αγέρωχος, υπερήφανος, τίμιος, καθαρός, πολύ γενναιόδωρος. Ένας άνθρωπος που μέσα του είχε μόνο το καλό και το φως», επεσήμανε η Δώρα Τσαμπάζη.
Όπως τόνισε, θέλει να μείνει δυνατή και να μεγαλώσω τα παιδιά της για να νιώθουν υπερήφανα για τον πατέρα τους, γιατί αυτή ήταν η υπόσχεσή της στον αγαπημένο της σύζυγο.
«Το σπίτι μας είναι Αλέξανδρος… Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι έφυγε.
Μπαίνω στο δωμάτιό του, κάθομαι στην πολυθρόνα και θέλω να του μιλήσω.
Η μυρωδιά του πλανιέται στον χώρο, το ένιωσε και η κόρη μας που είναι 5,5 χρονών… Έρχονται στιγμές μέσα στη μέρα που θα πέσω, αλλά είμαι δυνατή. Ούτε ανέχομαι να με λυπηθεί κανείς», εξομολογήθηκε στον Νίκο Παπαδογιάννη.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ