Ο γιατρός του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ, Γιάννης Ράλλης μιλά στο Mynews.gr για την πολύχρονη εμπειρία του από καλοκαιρινά προπονητικά καμπ του Δικεφάλου, αλλά και τα όσα ζει καθημερινά στο πλευρό των παικτών της λαοφιλούς ομάδας.
Των απεσταλμένων του ομίλου Metromedia στην Ολλανδία Κώστα Πετρωτού και Γιώργου Ζαΐρη
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως δεύτερος πατέρας των παικτών. Είναι, άλλωστε, κοντά τους στις πιο δύσκολες στιγμές τους στον ΠΑΟΚ, στους σοβαρούς τραυματισμούς από το 2008 μέχρι σήμερα με ένα μικρό διάλειμμα απουσίας.
Ο ορθοπεδικός, Γιάννης Ράλλης, ήταν και φέτος διπλά στην ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου στο δεκαπενθήμερο σκληρής δουλειάς στο Τέχελεν της Ολλανδίας και το Mynews δεν έχασε την ευκαιρία για μία ενδιαφέρουσα συνομιλία μαζί του. Συζητήσαμε μαζί του πάντα.
Από το πόσο έχει αλλάξει η δουλειά του στον ΠΑΟΚ με τα χρόνια, μέχρι την περίοδο του COVID και του τραυματισμούς, αποκαλύπτοντάς μας ποιος είναι ο πιο σοκαριστικός που έχει ζήσει.
- Ποια προετοιμασία είναι αυτή που συμμετέχεις, γιατρέ; Πώς ζει ένας γιατρός μία προετοιμασία;
«Η πρώτη παρουσία μου σε προετοιμασία είναι το 2008. Από τότε πηγαίνω συνεχόμενα, απλά απουσίαζα για δύο σεζόν…
Είναι non stop, ολόκληρο το 24ωρο, με διπλές προπονήσεις και πέρα από τους τραυματισμούς, μπορεί να εμφανίσει πυρετό κάποιος το βράδυ.
Τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε και η διατροφολόγος, όπως έχουμε τώρα, οπότε πήγαινες και το πρωί να ελέγξεις την κουζίνα, να ετοιμάσεις τα συμπληρώματα, να τους περιμένεις έναν-έναν για να είσαι σίγουρος ότι τα παίρνουν.
Μετά ακολουθούσε η προπόνηση, έπρεπε να ελέγξεις τους τραυματίες. Να δεις πώς θα κυλήσει η αποθεραπεία κάποιων, τότε δεν υπήρχαν και γυμναστές αποκατάστασης όπως τώρα, οπότε έπρεπε να είμαστε πιο κοντά.
Είναι ωραία όμως. Δύο εβδομάδες πολύ έντονες, περνάμε καλά…»
- Μιας και αναφέρθηκες στα συμπληρώματα, παρατηρούμε ότι η διατροφολόγος τους κυνηγάει για να τα πάρουν…
«Έτσι γίνεται… Είναι μικρά παιδιά, όχι όλοι βέβαια, πρέπει να τους το βάλεις στο στόμα μερικές φορές. Υπάρχουν διαφόρων τύπων προσωπικότητες.
Άλλοι θα έρθουν να στο ζητήσουν, σε άλλους πρέπει να τους το θυμίσεις, άλλοι θα τα έχουν δίπλα τους στο πρωινό, θα το ξεχάσουν και θα πρέπει να τους κυνηγάς.
Δεν είναι θέμα φόβου, αφού όλα είναι εγκεκριμένα. Είναι καθαρά θέμα ηλικίας και προσωπικότητας».
- Όπως θέτεις το ζήτημα γιατρέ και ο mental coach που ήρθε στην ομάδα πρέπει να σου αφαίρεσε κομμάτι της δουλειάς…
«Είναι δύσκολο να αφαιρεθεί αυτό γιατί η ιστορία ενός τραυματισμού είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι.
Εχουν γραφτεί βιβλία για την ψυχολογία ενός παίκτη ομαδικού αθλήματος στην διάρκεια ενός τραυματισμού, γιατί σταματά ξαφνικά να κάνει αυτό που αγαπάει και απομονώνεται από το σύνολο, κάνει μόνος του πρόγραμμα στο γυμναστήριο.
Αυτό το κομμάτι ο mental coach δεν μπορεί να το βγάλει. Επιπλέον, υπάρχει και το χτίσιμο της εμπιστοσύνης που χτίζει με τους γιατρούς και τους φυσιοθεραπευτές.
Περνάνε ώρες μαζί τους, οπότε το ιατρικό κομμάτι όσον αφορά στην ψυχολογία δεν μπορεί να το αφαιρέσει κανείς».
- Απ’ ότι καταλαβαίνουμε είναι ένα ξεχωριστό θέμα το πώς γίνεται η διαδικασία της αξιολόγησης ενός τραυματισμού και της επιστροφής στο γήπεδο, γιατί προφανώς θα πρέπει να υπάρχει καλή συνεργασία του ιατρικού με το τεχνικό τιμ…
«Πάντα πρέπει να υπάρχει αυτό. Πέρα από την κλινική εξέταση στην αρχή του τραυματισμού, προσθέτεις και τις εξετάσεις για να σε βοηθήσουν και αρχίζεις από το σημείο μηδέν, από την επόμενη μέρα μπαίνεις στο πρόγραμμα των θεραπειών.
Συγκεκριμένες θεραπείες, συγκεκριμένα μηχανήματα. Από την στιγμή που το τραύμα θα έχει αρχίσει να επουλώνεται και μπορεί ο αθλητής να κάνει κάποια πράγματα στο γυμναστήριο, υπό την επίβλεψη την δική μου και των φυσιοθεραπευτών, περνάμε στο επόμενο επίπεδο που μπαίνει στην διαδικασία και ο γυμναστής, οπότε συνυπάρχουμε.
Ετσι, από την στιγμή που έχει περάσει τα ιατρικά τεστ και έχει ολοκληρωθεί το ιατρικό κομμάτι, μετά αναλαμβάνει ο γυμναστής.
Αλλά πάντα υπάρχει συνεργασία με τον γιατρό. Πότε θα βάλει ταχύτητα, δύναμη, αλλαγή κατεύθυνσης, άλματα στις ασκήσεις και στο τέλος γίνονται κάποια τεστ για να αξιολογηθεί πότε θα μπει στην ομάδα.
Το τελικό ΟΚ στην πραγματικότητα, λεκτικά μπορεί να είναι από μένα προς τον προπονητή, αλλά και εγώ έχω πρώτα ρωτήσει τον γυμναστή αν είναι σε όλα τα επίπεδα εκεί που πρέπει ο αθλητής.
Δύναμη, αντοχή, ταχύτητα, να είναι ΟΚ από καρδιοαναπνευστικής πλευράς».
- Υπάρχουν περιπτώσεις αθλητών που έχουν περάσει τα τεστ, αλλά υπάρχει ο φόβος για να μπουν ξανά σε αγωνιστική διαδικασία; Ίσως γιατί είχαν τραυματιστεί και στο παρελθόν;
«Ναι, υπάρχουν… Πιο πολύ στην αρχή, στα πρώτα βήματα, όταν είναι να κάνει κάποια άσκηση στο γυμναστήριο ή πρέπει να βγει στο γήπεδο.
Όμως, όσο βλέπει ότι ανταποκρίνεται καλά, αποκτά θάρρος. Επίσης, πρέπει να πούμε ότι επειδή μιλάμε για ομάδες και ανάγκες, ρισκάρουμε κάπως.
Γίνεται μία συνεργασία προπονητή, γυμναστών και ιατρικού τιμ που ένας παίκτης δεν μπαίνει απόλυτα έτοιμος γιατί το ποδόσφαιρο είναι διαφορετικό άθλημα.
Εκεί υπάρχουν αγωνίες και φοβίες και από εμάς και από τον παίκτη. Και εκεί χρειάζεται και το ΟΚ του παίκτη, άλλοι είναι πιο έτοιμοι γι’ αυτό, άλλοι όχι.
Προσέξτε δεν μιλάμε για ρίσκο, να πάθει ζημιά στην καριέρα του ένας ποδοσφαιριστής, αλλά να έχει έναν μυικό τραυματισμό ξανά και να πάει λίγο πιο πίσω η επιστροφή του στην αγωνιστική δράση.
Εχετε δει ότι τυχαίνει μερικές φορές να έχουμε τραυματισμούς παικτών στην ίδια θέση, οπότε χρειάζεται να πάρεις τέτοιες αποφάσεις».
- Ο ΠΑΟΚ έχει αλλάξει μοντέλο στο κομμάτι της ιατρικής κάλυψης. Είσαι εσύ γιατρέ με συνεργάτη τον Χάρη Κυριακίδη και υπάρχει και ένα τιμ πανεπιστημιακών γιατρών (Περικλής Παπαδόπουλος, Ιωάννης Γιγής και Κωνσταντίνος Δίτσιος) με τους οποίους έχετε στενή συνεργασία. Ίσως είναι το πολυπληθέστερο τιμ γιατρών σε ελληνική ομάδα. Πώς γίνεται στην πράξη η συνεργασία;
«Πιθανόν να μην υπάρχει ομάδα με τόσα μέλη στο ιατρικό τιμ… Οι πανεπιστημιακοί έχουν την γνώση και την εμπειρία, αλλά το κομμάτι του γηπέδου μαθαίνεται μόνο με τα χρόνια.
Ετσι χτίζεται η σχέση εμπιστοσύνης, καθώς υπάρχει η γνώση του αντικειμένου και από την άλλη και η γνώση του συγκεκριμένου αντικειμένου που μετά από τόσα χρόνια, επειδή έχω την εμπειρία ακολουθούν αυτά που προτείνω να κάνουμε».
- Η περίοδος του κορονοϊού ήταν η πιο δύσκολη και για εσάς τους γιατρούς;
«Ναι, γιατί ήταν η πρώτη μέρα που αρχίσαμε μετά από τα δύο χρόνια που έλειπα. Το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχε άγνοια απ’ όλους.
Από το κράτος, τους γιατρούς, τους ανθρώπους. Αγνωστο πώς θα αντιμετωπίσει μία τέτοια κατάσταση μία ομάδα.
Επρεπε να αναφέρουμε τα κρούσματα και η πρώτη κουβέντα που λεγόταν ήταν αυτομάτως “να πάτε σε ένα ξενοδοχείο και να αποκλειστείτε για 15 μέρες”, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει γιατί είχαμε ευρωπαϊκά παιχνίδια.
Οπότε έπρεπε, με πολλή προσπάθεια, πολλή σκέψη, να εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο συνδυαστικών πραγμάτων που μπορούν να συμβούν, να ξεχωρίσουμε άτομα, να κάνουμε προπόνηση στον έξω χώρο χωρίς να έρθουν οι παίκτες σε απόλυτη επαφή, να κάνουν μπάνιο μόνοι τους, να πάνε σπίτια τους.
Μην ξεχνάτε ότι ήμασταν η πρώτη ομάδα που κάναμε προετοιμασία γιατί είχαμε ευρωπαϊκά παιχνίδια. Δόξα τω Θεώ, είχαμε ελάχιστα κρούσματα και καθόλου μαζικότητα.
Πολλά τεστ, πολλοί κανόνες, κάθε μέρα η UEFA μας άλλαζε πέντε φορές τους κανόνες, πόσα τεστ, πόση ώρα, τι να εκτυπώνουμε. Το πρώτο διάστημα ήταν εφιάλτης».
Κατά την γνώμη σας, ποια είναι η πιο σοβαρή μορφή τραυματισμού; Στον χιαστό; Στον αχίλλειο τένοντα; Ποιος είναι ο πιο σοβαρός τραυματισμός που έχεις αντιμετωπίσει ιατρικά στην καριέρα σου;
«Ο αχίλλειος είναι πιο δύσκολος από τον χιαστό, γιατί, συνήθως, αν έχεις τέτοιο τραυματισμό, αλλάζεις επίπεδο προς τα κάτω στην καριέρα σου.
Με τον χιαστό επανέρχεσαι. Ανάλογα με την βία του τραυματισμού και την αποκατάσταση. Πλέον, βέβαια, όλα τα τεχνικά μέσα είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην Ελλάδα.
Μπορεί να κάνεις έναν χρόνο, και λέω για έναν χρόνο γιατί το εξάμηνο που συνήθως αναφέρουμε είναι για να δώσουμε το ΟΚ να μπει στο γήπεδο.
Αλλά για να έρθει στα επίπεδα με απόδοση προ του τραυματισμού θέλει τουλάχιστον εννιά μήνες, εννιά μήνες με έναν χρόνο.
Είναι δύσκολο για τον παίκτη και την ψυχολογία του, αυτό που αναφέραμε πριν, αλλά συνήθως δεν αλλάζεις επίπεδο αν υποστείς χιαστό.
Σε πολύ υψηλό ποσοστό οι παίκτες επανέρχονται. Ο αχίλλειος είναι, όντως, τραυματισμός που σε αφήνει πίσω. Όσο για τον πιο σοβαρό τραυματισμό που αντιμετώπισα είναι του Μούσα Ουαγκέ.
Αυτός ο τραυματισμός ήταν σοκαριστικός. Όταν έφτασα στο σημείο που είχε πέσει είδα το πόδι εκτός θέσης, ήταν σε υπερξάρθρημα.
Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν σπασμένο, όταν έκανα προσπάθεια να το επαναφέρω διαπίστωσα ένα σημαντικό στροφικό τραυματισμό που αλλάζει το επίπεδο της καριέρας ενός παίκτη.
Και το διαπιστώνετε αυτό στην καριέρα του. Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάτι πιο σοκαριστικό».
- Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την περίπτωση του Ελ Καντουρί που όλοι τον χαρακτηρίζαμε εύθραυστο;
«Πρόβλημα με τις αρθρώσεις του, αστάθεια, το να μην δούλευε καλά μία άρθρωση δεν είχε. Αρα πάμε στο μυοσκελετικό του που είναι συνδυασμός DNA με το πόσο έχει δουλέψει κάποιος στην ζωή. Αυτό το λέω και στα μικρά παιδιά από το 2008 όταν ήρθα: “Όσο πιο σωστά δουλέψετε τώρα που είστε μικροί, τόσο πιο μεγάλη διάρκεια καριέρα, χωρίς τραυματισμούς θα κάνετε”. Είναι και αυτό το κομμάτι».
- Ο τωρινός ΠΑΟΚ έχει πολλά παιδιά που έχουν ανέβει από τις Ακαδημίες. Διαπιστώνεις ότι έχει γίνει δουλειά σε επίπεδο σωματοδομής;
«Ναι, ισχύει αυτό, επίσης και τα ίδια τα παιδιά το κάνουν γιατί βλέπουν παίκτες με μεγάλη καριέρα δίπλα τους να δουλεύουν σκληρά, να περνάνε καθημερινά πολλές ώρες στο γυμναστήριο πριν και μετά την προπόνηση.
Οι φυσιοθεραπευτές από δίπλα τους και από πίσω τους καμιά φορά, το ίδιο και οι γυμναστές, περνάνε και αυτά ώρες στο γυμναστήριο.
Οι νέοι μας είναι εδώ για να δουλέψουν παραπάνω».
- Μία προσωπική ερώτηση, γιατρέ. Είσαι πολύ πετυχημένος στον χώρο σου. Ποιο είναι το κίνητρό σου να βρίσκεσαι στον ΠΑΟΚ; Θα μπορούσες όλες αυτές τις ώρες ενασχόλησης με την ομάδα να τις εκμεταλλευτείς ως ιδιώτης γιατρός, για ασθενείς που έχεις. Να είσαι σε κλινική και να κάνεις πολλά χειρουργεία κάθε μέρα
«Κι εγώ το έχω σκεφτεί, ειδικά με την επιστροφή μου στην ομάδα. Το κάνω γιατί μου αρέσουν πάρα πολύ τα αποδυτήρια.
Αυτή η καθημερινή επαφή με τα παιδιά να «παίξεις» με το μυαλό τους, αυτό μου έλειπε, αυτό κρατάω και γι αυτό είμαι εδώ πέρα».
Ο γιατρός μίας ομάδας όπως ο ΠΑΟΚ νιώθει την πίεση του κόσμου; Ενοχλείται από μηνύματα που μπορεί να γράφει ο κόσμος στα social;
«Σχόλια θα υπάρχουν, είναι δεδομένο. Ακριβώς λόγω της αγάπης τους για την ομάδα, όταν κάτι γίνεται στραβά, πιάνουν τους πάντες από την αρχή ως το τέλος, από την διοίκηση μέχρι τον οποιονδήποτε.
Πραγματικά για όλα υπάρχουν απαντήσεις και αιτίες, αν ξέρεις την δουλειά σου. Γνωρίζεις ότι γίνεται κάτι που και εσύ δεν θες.
Βλέπετε και στο εξωτερικό υπάρχουν παίκτες που μένουν εκτός δράσης για μήνες. Μεγάλοι παίκτες που δεν έχουν επιστρέψει ποτέ στην αγωνιστική δράση.
Το γνωρίζω όμως αυτό που γίνεται. Ο ΠΑΟΚ και οι οπαδοί του συνιστούν μία έντονη κατάσταση. Δεν με έχει σταματήσει κάποιος στον δρόμο να μου πει κάτι όμως, δεν έτυχε.
Πιο έντονη ήταν μία περίοδος που είχαμε πολλές θλάσεις. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι μόνο ο γιατρός δεν φταίει για τις θλάσεις όταν γίνονται και ξαναγίνονται…».
- Μιλάτε για την εποχή Τούντορ;
«Βασικά ήταν τότε, αλλά έπαιζαν πολλοί παράγοντες ρόλο. Το ρόστερ, η προπόνηση προφανώς, αλλά ο γιατρός δεν φταίει αν κάποιος αρρωστήσει ή χτυπήσει.
Μπορεί να έχεις έναν παίκτη που είχε κάνει ένα λάθος χειρουργείο στην αρχή, μία λάθος διάγνωση, αλλά το κατανοείς. Είναι ένα κομμάτι όσων αντιμετωπίζει ένας γιατρός».
- Ο ΠΑΟΚ είναι σε υψηλό επίπεδο από πλευράς ιατρικών μηχανημάτων και συνολικής υποστήριξης;
«Ο,τι διαθέτουν οι μεγαλύτερες ομάδες για αποθεραπεία το διαθέτουμε και εμείς. Σταδιακά εξελισσόμαστε και στην τεχνολογία της πρόληψης.
Την σεζόν που έφυγε και εγώ πήρα κάτι και για την δική μου δουλειά, θα με βοηθήσει στην αξιολόγηση των αδυναμιών που έχουν οι αθλητές.
Τις γνωρίζουμε, τις βλέπουμε, αλλά τώρα με την τεχνολογία θα τις υπολογίζουμε και αντίστοιχα θα δουλεύουμε».
- Με βάση τις ιατρικές εξετάσεις που κάνετε, υπήρχε ή υπάρχει παίκτης που σας εξέπληξε ευχάριστα; Που είπατε «τι θηρίο είναι αυτό»;
«Εχουν υπάρξει αρκετοί παίκτες, αλλά σωματικά ένας που ξεχώριζε ήταν ο Εσίτι. ήταν εντυπωσιακό αυτό που βλέπαμε. Υπήρχαν και άλλοι παίκτες, βέβαια».
- Αφού μιλάμε για παίκτες να ρωτήσουμε και για τον Μπίσεσβαρ; Ήταν περίπου 7 χρόνια στην ομάδα, δεν νομίζω να είχε παραπάνω από έναν μυικό τραυματισμό. Πώς εξηγείται;
«Είχε ένα τραυματισμό με το δάχτυλο και αν θυμάστε σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό που είχε ένα πρόβλημα στον έσω πλάγιο.
Όντως, η αποκατάστασή του ήταν πολύ πιο γρήγορα με βάση την κλινική εικόνα και αυτή την μαγνητικής. Δούλευε ο Μπίσεσβαρ, δεν ήταν από εκείνους που δεν πατούσαν στο γυμναστήριο.
Και είχε και καλή σωματοδομή. Και ο Αντρέ δεν έβγαζε τραυματισμούς εύκολα και ο Μάτος. Γι’ αυτό αυτοί οι παίκτες πετυχαίνουν πολλά στην καριέρα τους, γιατί έχουν διάρκεια.
Ο μέγιστος φόβος μου είναι να μην βγάλει ένας παίκτης τραυματισμό στην προετοιμασία, γιατί στατιστικά δεν θα κάνει καλή σεζόν.
Γι’ αυτό και λέγεται προετοιμασία. Προετοιμάζεσαι για όλη την σεζόν. Αν τραυματιστείς τώρα δεν φτάνεις ποτέ στο υψηλότερο επίπεδό σου».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ