«Λογική είναι η τέχνη να κάνεις λάθος με αυτοπεποίθηση», είχε πει ο αείμνηστος, Παύλος Σιδηρόπουλος, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα.
Η καταγωγή
Ήταν γιος του Κωνσταντίνου Σιδηρόπουλου και της Ιωάννας (Τζένης) Σιδηροπούλου του γένους Αλεξίου.
Οι Σιδηρόπουλοι ήταν Πόντιοι εκ Ρωσίας, αστοί, που ζούσαν από την καλλιέργεια και το εμπόριο του καπνού.
Ο πατέρας του Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1918 στο Σοχούμ στη Ρωσία.
Από εκεί, οι Σιδηρόπουλοι έφυγαν μετά την επανάσταση του 1917. Το 1923 εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, στο Κιλκίς, όπου ασχολήθηκαν με το εμπόριο καπνού.
Το 1936 ο παππούς του Παύλου έφυγε από το Κιλκίς μαζί με τα έξι του παιδιά και εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη.
Οι Αλεξίου ήταν μία μεγάλη οικογένεια διανοούμενων από το Ηράκλειο της Κρήτης.
Η μητέρα του Παύλου, Ιωάννα (Τζένη) γεννήθηκε το 1924 στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Πατέρας της ήταν ο Ραδάμανθυς Αλεξίου και μητέρα της η Αναστασία Αλεξίου, κόρη του Γεώργιου Ζορμπά, του γνωστού ως Αλέξη Ζορμπά, όπως τον παρουσιάζει στο ομώνυμο έργο του ο Καζαντζάκης.
Ο Ραδάμανθυς ήταν αδελφός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου, της Γαλάτειας Αλεξίου- Καζαντζάκη (πρώτη σύζυγος του Νίκου Καζαντζάκη) και εκπαιδευτικού και συγγραφέα Λευτέρη Αλεξίου.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος αμέσως μετά τη γέννησή του στην Αθήνα, επέστρεψε μαζί με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου έμειναν μέχρι τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του.
Ζούσαν μαζί με την οικογένεια του παππού του σε ένα διώροφο ιδιόκτητο αρχοντόσπιτο. Ως παιδί ήταν ζωηρός, πειραχτήρι και ριψοκίνδυνος στα παιχνίδια του.
Ήταν πρόσχαρος, ευαίσθητος, καλόκαρδος και πολύ κοινωνικός με αποτέλεσμα να κάνει εύκολα φίλους.
Έπειτα, οικογενειακώς μετακόμισαν στην Αθήνα.
Ο πατέρας του είχε κάνει σπουδές στο χημικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας και μαζί με τον αδελφό το και τον γαμπρό του δημιούργησαν μία μικρή βιομηχανία, την ΕΛΦΩΤ, την μοναδική ελληνική εταιρία που παρήγαγε φωτογραφικό χαρτί.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν καλός και έξυπνος μαθητής χωρίς να χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα επιμελής. Στο βιβλίο «Η΄ Γυμνάσιο–Λύκειο- Εκπαιδευτήρια Μ.Κ. Νομικός 1911-2000 Ιστορικό οδοιπορικό [Αθήνα 2003] γράφουν για τον Παύλο:
«Σαν μαθητής χάρη στην άμεση αντίληψή του, είχε καλές επιδόσεις». Παρ’ όλα αυτά δεν έδωσε αμέσως εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Το 1967 χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια και μάλλον αδιάφορα «πέρασε εύκολα στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης».
Ωστόσο, δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές και τις εγκατέλειψε στο 3ο έτος καθώς, οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες και η τέχνη της μουσικής τον είχαν κατακτήσει.
Δάμων και Φιντίας
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία, όντας φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, όπου γνώρισε τον Βαγγέλη Γερμανό, συγκάτοικο του και μετέπειτα τραγουδοποιό.
Την περίοδο εκείνη γνώρισε και τον μουσικό, Παντελή Δεληγιαννίδη, ο οποίος ήταν ο κιθαρίστας των Olympians.
«Ξεχώριζε ο άνθρωπος, δεν είχε καμία δουλειά με τον Πασχάλη και τους υπόλοιπους», ανέφερε σε συνέντευξή του.
Έτσι, αποφάσισαν να κατέβουν στην Αθήνα και να δημιουργήσουν το σχήμα Δάμων και Φιντίας, όνομα εμπνευσμένο από τους δύο ομώνυμους πιστούς φίλους.
Ήρθαν σε επαφή με τον Τάσο Φαληρέα, τότε ιδιοκτήτη δισκάδικου και σύμβουλου της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα όπου και κυκλοφόρησαν το σίνγκλ 45 στροφών «Ξέσπασμα» και «Ο κόσμος τους».
Το 1971 έπαιξαν στο συναυλιακό χώρο «Κύτταρο» σε μια σειρά από συναυλίες μαζί με τους Socrates και Εξαδάκτυλος.
Την ίδια χρονιά συμμετείχαν με δύο κομμάτια στο δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο».
Μάλιστα, στο «Κύτταρο» γνωρίστηκαν με τους Θανάση Γκαϊφύλλια, Δημήτρη Πουλικάκο αλλά και με τα Μπουρμπούλια που έπαιζαν με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Μπουρμπούλια
Το 1972 τα Μπουρμπούλια είχαν έρθει σε ρήξη με το Σαββόπουλο και στη συνέχεια δύο από τα μέλη τους αποχώρησαν.
Οι Σιδηρόπουλος και Δεληγιαννίδης τους αντικατέστησαν και συνενώθηκαν στο συγκρότημα μαζί με τα δύο εναπομείναντα μέλη, τον Νίκο Τσιλογιάννη (ντραμς) και τον Βασίλη Ντάλα (μπάσο).
Το νέο σχήμα των Μπουρμπουλιών ξεκίνησε να εμφανίζεται ζωντανά σε διάφορους χώρους της Αθήνας.
Ο ήχος του συγκροτήματος ήταν ένας συνδυασμός της παραδοσιακής και ροκ μουσικής με ελληνικό στίχο.
Λίγο μετά κυκλοφόρησε το δίσκο 45 στροφών «Ο Ντάμης ο σκληρός», το οποίο αρχικά ονομαζόταν «Ο Ντάμης ο ληστής» αλλά η δισκογραφική εταιρία ζήτησε αλλαγή του τίτλου για να αποφύγει προβλήματα με τη λογοκρισία.
Το συγκρότημα, όμως, δεν κατάφερε να βρει εταιρία για να κυκλοφορήσει δίσκο μεγάλης διάρκειας, ενώ μια μαγνητοσκοπημένη τους εμφάνιση για την εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη «Δισκοθήκη» για τη νεολαία κόπηκε λόγω, της λογοκρισίας του χουντικού καθεστώτος.
Στην Αθήνα, δεν υπήρχαν ευκαιρίες για ζωντανές εμφανίσεις ύστερα και από την άρνηση του Σαββόπουλου να συνεργαστεί μαζί τους.
Το καλοκαίρι του 1973 πήγαν στη Θεσσαλονίκη προσπαθώντας να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα εκεί αλλά, τα έσοδα από τις συναυλίες ήταν χαμηλά.
Ο Δεληγιαννίδης έφυγε σύντομα για την Αγγλία και στις αρχές του 1974 το συγκρότημα διαλύθηκε.
Λίγο μετά ο Σιδηρόπουλος επέστρεψε στην Αθήνα ύστερα από παράκληση της οικογένειας του που πήγε να τον βρει και εργάστηκε για λίγο στην επιχείρηση του πατέρα του.
Η συνεργασία με τον Γιάννη Μαρκόπουλο
Έρχεται το έτος 1974 και μαζί με αυτό και η πτώση της χούντας.
«Η ροκ σκηνή δεν έχει νόημα ύπαρξης πλέον γιατί το πολιτικό τραγούδι κυριαρχεί.
Οι περισσότεροι μουσικοί ή φεύγουν έξω ή σιωπούν», αφηγείται ο Παύλος Σιδηρόπουλος τον Σεπτέμβριο του 90΄, στην τελευταία συνέντευξή του, στον Δημήτρη Δημητράκα και τον Rock FM.
Συνεργάστηκε μάλιστα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ο οποίος ήταν ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους του πολιτικού τραγουδιού, από το 1974 έως το 1976, ως σατιρικός τραγουδιστής και ηθοποιός.
Συμμετείχε ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του, τα έργα «Θεσσαλικός κύκλος» (1974), και «Οροπέδιο» (1976), ενώ είχε και μια ελάχιστη συμμετοχή σε ένα τραγούδι του δίσκου «Ανεξάρτητα» (1975).
Σπυριδούλα
Στα τέλη του 1977, ο Σιδηρόπουλος έχοντας ήδη έτοιμο το υλικό για το δίσκο «Φλου», γνωρίζεται με τους Σπυριδούλα, ένα νέο ροκ συγκρότημα.
Μέσα στο 1978, Σιδηρόπουλος και Σπυριδούλα δίνουν μαζί συναυλίες, με τον Παύλο να συμμετέχει σε διασκευές τραγουδιών (κυρίως των Rolling Stones).
Η συνεργασία τους οριστικοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1978 με σκοπό την ηχογράφηση του άλμπουμ «Φλου».
Το συγκρότημα και ο Σιδηρόπουλος ξεκίνησαν εντατικές πρόβες επάνω στα κομμάτια του δίσκου στο κλαμπ Χόμπι που τους είχε παραχωρηθεί.
Τον Οκτώβριο μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν αρχικά ένα ντέμο με δύο κομμάτια, τα «Μπάμπης ο Φλου» και «Ξέσπασμα», με το τελευταίο να είναι διασκευή ενός κομματιού που είχε ηχογραφήσει ο Σιδηρόπουλος με τους Δάμων και Φιντίας.
Μέσα από τη γνωριμία του Σιδηρόπουλου με τον Θοδωρή Σαραντή, τότε υπεύθυνου ξένου ρεπερτορίου της ΕΜΙΕΛ (τέως Columbia), ήρθε σε επαφή με τον διευθυντή της εταιρίας Γιώργο Πετσίλα, ο οποίος συμφώνησε να κυκλοφορήσει το δίσκο.
Την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε ο Σαραντής με βοηθό τον Μάνο Ξυδού και οι ηχογραφήσεις έγιναν στα στούντιο της Columbia, στη Ριζούπολη. Συμμετείχε μια σειρά έμπειρων μουσικών που γνωρίζονταν για χρόνια με τον Σιδηρόπουλο όπως οι Νίκος Πολίτης (κατά καιρούς μέλος του Εξαδάκτυλου και των Socrates), ο Δημήτρης Πολύτιμος (MGC και Εξαδάκτυλος) και ο Γιώργος Μαγκλάρας που έπαιξε ηλεκτρικό βιολί στο ψυχεδελικό «Η ώρα του Stuff», το πρώτο τραγούδι του Σιδηρόπουλου που αναφέρεται στα ναρκωτικά.
Στο κομμάτι αυτό έκανε φωνητικά η Δήμητρα Γαλάνη χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομα της γιατί είχε μόλις αλλάξει δισκογραφική εταιρεία.
Οι ηχογραφήσεις σύμφωνα με μαρτυρίες ήταν δύσκολες με τον Σιδηρόπουλο να έρχεται σε ρήξη με το συγκρότημα, εν μέρει λόγω των προβλημάτων του εθισμού του με τις ναρκωτικές ουσίες.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε ωστόσο τον Μάιο του 1979.
Η υποδοχή του από τον ειδικό τύπο ήταν γενικά θετική. Οι πωλήσεις όμως ήταν απογοητευτικές και δεν ξεπέρασαν τις 5.000.
Τα επόμενα χρόνια όμως η αποδοχή και οι πωλήσεις του «Φλου» θα αυξάνονταν θεαματικά, με το δίσκο να κάνει διαρκείς επανεκδόσεις, ενώ το 1992 ψηφίστηκε από τους συντάκτες του περιοδικού Ποπ+Ροκ ως το «καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής».
Οι Σπυριδούλα με τον Σιδηρόπουλο έκαναν μια σειρά ζωντανών συναυλιών για την υποστήριξη του δίσκου όμως λίγους μήνες μετά οι δρόμοι τους χώρισαν.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η υποκριτική
Το καλοκαίρι του 1977 μέσω του Τόλη Μαστρόκαλου, μπασίστα των Σπυριδούλα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο.
Ο Θωμόπουλος εντυπωσιάστηκε από τη σκέψη και τη φωτογένεια του Σιδηρόπουλου και, επιθυμώντας να συνεργαστούν, προσάρμοσε το σενάριο της επόμενης ταινίας του, «Ο Ασυμβίβαστος», στον χαρακτήρα του. Ο Σιδηρόπουλος δέχθηκε να πρωταγωνιστήσει, παρά τις επιφυλάξεις του για το σενάριο, ενώ τραγουδούσε και όλα τα τραγούδια της ταινίας.
Η Εταιρία Καλλιτεχνών και η συνεργασία με τους Απροσάρμοστους
Το καλοκαίρι του 1979 ο Σιδηρόπουλος είχε μείνει χωρίς συγκρότημα αλλά, δεν έχασε τον ενθουσιασμό του.
Κατά καιρούς τζάμαρε με τον Τόλη Μαστρόκαλο και τον κιθαρίστα Θόδωρο (Τέρρυ) Παπαντίνα, τέως μέλος των Μακεδονομάχων τους οποίους ακολουθούσε φανατικά ο Σιδηρόπουλος στα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη.
Αποφάσισαν να φτιάξουν συγκρότημα και στο σχήμα προστέθηκαν οι Στίλπων Νέστορας (ρυθμική κιθάρα) και ο Γιώτης Μπαγκάλας (ντραμς).
Ο Μπαγκάλας έμεινε λιγότερο από ένα μήνα και τον αντικατέστησε ο Τζίμης Τζιμόπουλος, τέως μέλος των Idols. Ο τελευταίος πρότεινε και το όνομα Art Associations για το συγκρότημα αλλά, ο Σιδηρόπουλος επέμεινε στο όνομα Εταιρία Καλλιτεχνών.
Το γκρουπ πραγματοποίησε μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων, όπου έπαιζε διασκευές ξένων κομματιών και μερικά τραγούδια από το «Φλου» αλλά, δεν κυκλοφόρησε δίσκο. Ένα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο, το «Clown», θα περιλαμβανόταν στο δίσκο του Σιδηρόπουλου Zorba the freak.
Το 1980 ο Παύλος Σιδηρόπουλος κατέληξε σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους Απροσάρμοστους.
Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και έχουν μία συνεχής ζωντανή παρουσία.
Το 1982 κυκλοφορούν το «Εν λευκώ».
Τα τραγούδια «Η» και «Αντεργκράουντ με στρας» λογοκρίνονται, για «προτροπή στη χρήση ναρκωτικών» και το τραγούδι «Ύστατη στιγμή» για «προσβολή της δημοσίας αιδούς».
Το 1985 κυκλοφορούν το «Zorba the freak». Το 1987 πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Ηρώδειο στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου «Τολμηρή επικοινωνία» (κυκλοφόρησε και σε δίσκο με αυτό τον τίτλο), ερμηνεύοντας τραγούδια σε στίχους του Δημήτρη Βάρου και απαγγέλοντας ποιήματα του ιδίου, από το βιβλίο «Θηρασία».
Το 1988 συμμετέχει στο δίσκο «Ηλεκτρικός Θησέας» (μουσική Γιάννης Μαρκόπουλος, στίχοι Δημήτρης Βάρος).
Τον επόμενο χρόνο, κυκλοφορεί το «Χωρίς μακιγιάζ» (ηχογραφημένος ζωντανά στο συναυλιακό χώρο Μετρό).
Το τέλος
Το 1990 ο Παύλος Σιδηρόπουλος αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα με το δεξί του χέρι λόγω, προβλημάτων στα αγγεία.
Στις 6 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου και ενώ βρίσκεται στο σπίτι μίας φίλης του στον Νέο Κόσμο, πέφτει σε κωματώδη κατάσταση καθώς, είχε λάβει μεγάλη ποσότητα ηρωίνης.
Λίγο αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός.
Κηδεύτηκε στις 10 Δεκεμβρίου, στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Πηγές: pavlos-sidiropoulos.gr, www.ethnos.gr
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ