«Ζω με τον φόβο της αρρώστιας μου, ζω καθημερινά με το φόβο του τέλους μου» δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Κουρής στον τηλεοπτικό φακό της εκπομπής «Πάμε Δανάη».
Ειδικότερα, ο ηθοποιός αναφέρθηκε στον ρόλο του στη σειρά «IQ 160» δηλώνοντας πως «δεν έχω εγώ τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης, άλλα ο ρόλος της Σμαράγδας Καρύδη.
Στη ζωή συμβαίνει συχνά κάποιος που είναι έξυπνος, έχει ενδιαφέρον και χιούμορ να μας εκνευρίζει, γιατί μας αποστομώνει και κερδίζει τον θαυμασμό των άλλων.
Σε αυτές τις σχέσεις που δεν καταφέρνουμε εμείς να βγαίνουμε πιο έξυπνοι από τον άλλο, υπάρχει μία κρυφή ερωτική περιοχή».
Ακόμα, για την κατανομή του εκάστοτε ρόλου ανέφερε πως «υπάρχει μία μυθολογία ότι εγώ είμαι δραματικός ηθοποιός, κάτι που είναι εξόχως βαρετό και επίσης, δεν ξέρω πώς παίζονται οι δραματικοί η οι κωμικοί ρόλοι.
Ανακαλύπτω εκ νέου τους ρόλους μου, δεν είναι δουλειά μου να έχω έτοιμες συνταγές και να πουλάω κάτι που έχω ήδη βρει.
Προσπαθούμε κι εμείς να καταλάβουμε τι εννοούμε, όταν λέμε ότι κάποιος έχει η δεν έχει ταλέντο, ότι είναι η δεν είναι κάλος ηθοποιός.
Θα έκανα επιθεώρηση εάν ήταν καλή, γιατί συνήθως τα κείμενα που υπάρχουν στην επιθεώρηση δεν μου αρέσουν».
Σχετικά με το θέατρο πάλι, σημείωσε ότι είναι δύσπιστος με το χειροκρότημα καθώς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αν χειροκροτεί κάποιος για την προσπάθεια των ηθοποιών ή «γιατί τέλειωσε επιτέλους αυτό το μαρτύριο.
Το θέατρο έγινε πλέον οικονομικός αγώνας για το ποια παράσταση θα πάει καλά, και αν δεν τα φέρνεις, δεν επιβιώνεις».
Με αυτό στο μυαλό, αναφέρθηκε επιπλέον και στην παράσταση «Η μοναξιά της Δύσης» που σκηνοθέτησε η οποία «δεν πήγε καθόλου καλά, με πονάει πολύ για τους τρεις ηθοποιούς που έβαλα σε αυτήν την περιπέτεια.
Για κανέναν ηθοποιό δεν είναι ευχάριστο να παίζει χωρίς κόσμο, εγώ προσωπικά ευχαριστήθηκα τη συνεργασία και τις στιγμές της πρόβας και των παραστάσεων…
εγώ μάλλον δεν έκανα κάτι καλά ή ήταν λάθος η επιλογή του έργου, θα κάνω την αυτοκριτική μου».
Η νόσος, η διαχείριση και η λαχτάρα για καταχρήσεις
Μπορεί, όπως σημειώνει, να έχει αφαιρέσει από τη διατροφή του όλα όσα θεωρεί ότι τον βλάπτουν, ωστόσο δηλώνει «άμετρος, αν δεν είχα διαβήτη μόνο θα έπινα και θα έτρωγα, μου αρέσει πολύ το ποτό, δεν ικανοποιούμαι με δυο ποτηράκια, θέλω να πιω δυο μπουκάλια.
Έχω πιει στη ζωή μου 2-3 μπουκάλια καθημερινά, έχω περάσει από αυτοκαταστροφές και είναι απαραίτητες.
Για να μπορώ να δουλεύω με αυτούς τους ρυθμούς και έτσι όπως έχω την αξίωση από τον εαυτό μου να δουλεύω, πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός».
Δεν δίστασε μάλιστα να εκφράσει τον φόβο του λέγοντας πως «εγώ ζω μαζί με το φόβο, έχω εκατομμύρια φόβους, ζω με τον φόβο της αρρώστιας μου, ζω καθημερινά με το φόβο του τέλους μου.
Επειδή είσαι στραμμένος συνέχεια προς τα μέσα σου, για να ρυθμίσεις την ιστορία του διαβήτη, νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου.
Τώρα πλέον έχω μάθει, σαν τεχνική, να δίνω περισσότερο χώρο στους άλλους για να ξεχνάω και τον εαυτό μου και το πρόβλημα μου».
Κλείνοντας, μίλησε και για την οικογένειά του σημειώνοντας ότι πλέον δίνει περισσότερη σημασία τόσο στη σύντροφο όσο και στο παιδί τους καθώς «τους είχα αποκομμένους από τη ζωή μου…
Τώρα ανοίγομαι στους ανθρώπους, είμαι πιο γενναιόδωρος, ξεχνάω το πρόβλημα μου και έτσι «χρησιμοποιώ» τους ανθρώπους που με αγαπούν, τους αφήνω να με βοηθήσουν».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ