Άραγε πόσο δύσκολο είναι να σταθείς στο κεντρικότερο σημείο της πόλης και να τραγουδήσεις με όλη σου την ψυχή; Να διασκεδάσεις τον κόσμο που έχει κατέβει να κάνει απλώς τη βόλτα του με τον ίδιο τρόπο όπως να βρισκόταν σε κάποιο μαγαζί;
Κι όμως εκεί θα τους βρεις, στα κεντρικότερα σημεία της Θεσσαλονίκης. Οι φωνές του ηχούν μέτρα μακριά από εκεί που βρίσκονται.
Το ρεμπέτικό τους σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές, αρκετά χρόνια πίσω. Κι όμως ο ήχος του μπουζουκιού και της κιθάρας σε οδηγεί για να τους πλησιάσεις. Και τι να δεις; Δύο νέοι 21 χρονών. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη σκέψη ακούγοντας το ρεμπέτικο ρεπερτόριό τους.
Είναι οι «Γιαγκίνηδες» λοιπόν, όπως αυτοαποκαλούνται, ή αλλιώς ο Παναγιώτης και ο Σπύρος.
«Γιαγκίνηδες«. Σπάνιο αλλά χαρακτηριστικό. Τους αντιπροσωπεύει πλήρως ωστόσο καθώς όπως μας εξηγούν «γιαγκίνι» στην αργκό σημαίνει η φλόγα, η κάψα. Κι όντως διαθέτουν φλόγα για το ρεμπέτικο ρεπερτόριο.
Το mynews.gr και η Μαριάννα Τσάμη συζήτησε με τους μουσικούς που επιλέγουν τη δύσκολη οδό γράφοντας τη δική τους ιστορία και αλήθεια στο δρόμο και αγνοώντας κάθε ταμπού και στερεότυπο που διαχρονικά μπορεί να ελλοχεύει.
Ας γνωρίσουμε τους «Γιαγκίνηδες» λοιπόν…
«Γνωρίστηκαν μέσω μίας κοινής γνωστής που ο Παναγιώτης της ανέφερε πως παίζει μπουζούκι και εκείνη του είπε ότι έχει έναν φίλο που παίζει κιθάρα. Κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Τον πρώτο χρόνο σε μαγαζιά όμως αργά ή γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι δεν είναι αυτό που τους ταιριάζει πραγματικά και έτσι επέλεξαν την δύσκολη οδό. Επέλεξαν να τραγουδήσουν στον δρόμο. Εκεί που ο κόσμος έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο», όπως αναφέρουν.
View this post on Instagram
Τώρα πλέον σίγουρα δεν θα το άλλαζαν!
Ο κόσμος και η νοοτροπία αυτών που έχουν συναντήσει
«Ξεκινήσαμε ως δύο νεαροί φοιτητές που το είχαν ανάγκη. Οι συνθήκες μας οδήγησαν. Μόλις βγήκαμε από το σπίτι μας και ήρθαμε σε μια νέα πόλη, ήρθαμε σε ένα κόσμο με πάρα πολλούς ανθρώπους. Άνθρωποι που βρίσκονται στο περιθώριο, που ο κόσμος τους λέει περίεργους, αστέγους, ζητιάνους. Για κάποιον άνθρωπο μπορεί να είσαι μια ενόχληση, για κάποιον άλλον αυτός που του φτιάχνει τη μέρα. Βλέπεις μια άλλη πλευρά αυτής της κοινωνίας και γίνεσαι μέλος αυτής. Μπορείς να το αποφύγεις».
«Εμείς δεν το αποφεύγουμε. Επιμένουμε. Έχουμε προτάσεις από πάρα πολλά μαγαζιά, όμως στο δρόμο βρήκαμε την αλήθεια μας. Το βασικό είναι ότι γνωρίσαμε μέρη της κοινωνίας που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαμε γνωρίσει», προσθέτουν.
«Στα μαγαζιά οι περισσότεροι μας έχουν αντιμετωπίσει ως κομμάτι του κέρδους. Τώρα αποφασίζουμε εμείς για το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς μεσάζοντες».
«Στό δρόμο μάθαμε καλύτερα τους εαυτούς μας κα τη μουσική μας. Όταν γνωρίζουμε καλύτερα τον πόνο των ανθρώπων γύρω μας είναι πιθανότερο να καταλάβουμε σε βάθος ένα τραγούδι. Ο δρόμος είναι σχολή».
«Έρχονται άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν τα απαραίτητα. Τους έχουμε προφέρει χρήματα και τα αρνούνται. Θέλουν απλά να ακούσουν ένα τραγούδι. Το ρεμπέτικο από τη φύση του είναι κοντά στο λαό. Δεν σε εκφράζει αν δεν έχεις περάσει δύσκολα. Για αυτό και δεν είναι το νούμερο ένα ρεπερτόριο. Δεν πουλάει φρούδες ελπίδες.
Μιλάει για τα βάσανα των ανθρωπων. Τα τραγούδια που κυκλοφορούν πλέον έχουν πολύ απλοϊκούς στοίχους, ενώ στο ρεμπέτικο κάποιος έχει περάσει μια ζωή για να γράψει τους στοίχους».
«Έρχονται άνθρωποι που μπορεί να βρίσκονται σε μία από τις χειρότερες συνθήκες της ζωής τους, όπως πχ να έχουν χάσει κάποιον δικό τους άνθρωπο και μας λένε μου θυμίζετε τον άνθρωπο…Αυτό εμάς μας διαλύει ψυχολογικά. Όμως πρέπει να συνεχίσουμε».
Ο κόσμος είναι ο πιο δύσκολος κριτής, όπως προανέφεραν. Στις δυσκολίες συμπεριλήφθηκε πως μια μερίδα του κόσμου δεν έχει εξαλείψει το στερεότυπο πως στο δρόμο δεν βρίσκονται μόνο οι επαίτες ή γενικώς άνθρωποι, οι οποίοι στερούνται κάποια κοινωνικής παιδείας γενικότερα.
«Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν καταλαβαίνει ακριβώς αυτό που κάνουμε. Μπορεί να τα μπερδεύει. Είναι μερικοί που τα εξισώνουν όλα. Δεν τους νοιάζει αν είσαι μικροπωλητής, αν είσαι μουσικός ή αν ζητιανεύεις. Για αυτούς είσαι το ένα και το αυτό. Εφόσον είσαι εκεί δεν μπορείς να είσαι αλλού», αναφέρουν χαρακτηριστικά.
«Ευτυχώς δεν είναι η πλειοψηφία. Οι περισσότεροι αφιερώνουν χρόνο να μας ακούσουν και κατευθείαν αντιλαμβάνονται ότι έχουμε μελετήσει για αυτό που κάνουμε και αυτή είναι η δίοδος για να δείξουμε το αποτέλεσμα της δουλειάς μας», συμπληρώνουν.
Στην αρχή υπήρχε ο φόβος αυτών των ανθρώπων
«Όταν πρωτοξεκινήσαμε φοβόμασταν ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μας αντιμετωπίσουν κατά αυτό τον τρόπο, αλλά τελικώς εστιάζεις σε εκείνους που το εκτιμούν. Κι έτσι προχωράς. Πρέπει να εστιάζεις στο καλό».
Στον δρόμο έχεις πολύ λίγο χρόνο για να εντυπωσιάσεις
«Σε βλεπουν πολλοί περισσότεροι από ότι σε ένα μαγαζί και έχεις πολύ λιγότερο χρόνο για να τους εντυπωσιάσεις. Κάθε 10″ που θα περνάει και κάποιος καινούριος, πρέπει να παρουσιάζεις κάτι ωραίο, κάτι δημιουργικό.
Στο μαγαζί ακόμα κι ένα τραγούδι να μην ερμηνευτεί άρτια, αλλά ερμηνευτούν τα υπόλοιπα όπως πρέπει, η τελική εντύπωση θα είναι καλή. Στο δρόμο αν δεν εντυπωσιάσουμε σε 10″ που θα περάσεις από μπροστά μας, η τελική εντύπωση αλλάζει».
Το μυστικό της επιτυχίας
«Δοκιμάζεις πράγματα. Παρατηρείς τι αρέσει. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Ωστόσο, το μόνο σίγουρο είναι να μπορέσεις να βρεις τι είναι εκείνο που σου αρέσει περισσότερο. Αν πούμε ένα τραγούδι που είναι ευρέως γνωστό αλλά εμείς δεν το νιώθουμε θα φανεί στον κόσμο και δεν θα αρέσει.
Σε αντίθεση με ένα τραγούδι, το οποίο οι περισσότεροι μπορεί να μην γνωρίζουν, ωστόσο εμείς το τραγουδήσουμε με πάθος και συναίσθημα, θα εντυπωσιάσει πολύ περισσότερο».
View this post on Instagram
«Το άγχος είναι ένας ακόμη αρνητικός παράγοντας. Βρίσκεις τι σου ταιριάζει, μελετάς, επιμένεις και με τον καιρό τα καταφέρνεις κα το ξεπερνας», συμπληρώνουν.
Οι επιφυλάξεις των οικείων τους
«Στην αρχή οι δικοί μας άνθρωποι δυσκολεύτηκαν να «καταπιούν» ότι βγαίνουμε στον δρόμο. Αντιμετώπιζαν κάποια ταμπού και στερεότυπα. Χρειάστηκε λίγος χρόνος, άλλαξε όμως. Κατάλαβαν ότι όντως έχουμε απήχηση και βγάζουμε χρήματα από αυτό. Τώρα καμαρώνουν. Στην αρχή δεν ήταν τόσο υποστηρικτηκοί».
Η πανδημία πλήττει τους μουσικούς σε όλα τους τα επίπεδα.
«Η αστυνομία από μόνη της δεν έχει έρθει ποτέ να μας διώξει από μόνη της. Πρέπει να έχει καταγγελία. Και καταγγελία να γίνει, υπάρχουν οι αστυνομικοί που οριακά μας ζητάνε συγγνώμη που ήρθανε και υπάρχουν εκείνοι που είναι αγενέστατοι και μας συμπεριφέρονται σαν σκουπίδια».
«Οι καταγγελίες μπορεί να προέρχονται και από άλλους μουσικούς, καθώς υπάρχουν σημεία που είναι καλύτερα από άλλα. Παρατηρήσαμε ότι ο καλλιτεχνικός κόσμος δεν είναι τόσο αθώος, όσο φαίνεται. Υπάρχουν συμφέροντα. Κάποιοι το αντιμετωπίζουν σαν ένα εργασιακό περιβάλλον, όπου θα επικρατήσει ο πιο δυνατός. Είναι αθέμιτος ανταγωνισμός».
Τα σχέδια για το μέλλον
«Σαν υποχρέωση όλων αυτών που έχουμε περάσει στο δρόμο, έχουμε γράψει μια συλλογή από τραγούδια για τους ανθρώπους του δρόμου. Είναι προσωπικότητες που έχουμε γνωρίσει στο δρόμο. Ο κάθε ένας θα έχει και το δικό του τραγούδι. Στόχος είναι να γίνουμε ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του κόσμου που ζει στο περιθώριο και εκείνου που είναι σε μια θέση να καταλάβουν την τέχνη», καταλήγουν.
View this post on Instagram
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ