Στις 19/07/74 και ώρα 10.30, δηλαδή μία ώρα (!!!), μετά την πληροφορία ότι η Τουρκική αποβατική Δύναμη απέπλευσε από την Μερσίνα με πορεία προς τα Νότια, ο Α/ΓΕΝ Αντιναύαρχος Π. Αραπάκης διατάσσει τα υποβρύχια που βρίσκονται στον Ναύσταθμο να ετοιμαστούν (!!!), για να αποπλεύσουν. Στις 13.00 καλούνται στο Επιτελείο του Στόλου, οι Πλωτάρχες Β. Γαβριήλ και Ι. Παναγιωτόπουλος, κυβερνήτες των υποβρυχίων “ΓΛΑΥΚΟΣ” και “ΝΗΡΕΥΣ” για να ενημερωθούν πάνω στο σχέδιο της επιχείρησης. Τελικά αυτή η ενημέρωση δεν έγινε ποτέ και τα υποβρύχια απέπλευσαν από τον Ναύσταθμο με ελλιπή οπλισμό, χωρίς οι κυβερνήτες να γνωρίζουν το περίφημο σχέδιο (αν αυτό υπήρχε…)!
Κι όμως οι πληροφορίες περί συγκεντρώσεως μεγάλης αποβατικής Δυνάμεως και αυξανόμενης μαζικής δραστηριότητος της Τουρκικής αεροπορίας είχαν καταφθάσει μέρες πριν και οι φήμες για εκδήλωση αποβατικής ενέργειας οργίαζαν.
Συνεπώς ο Α/ΓΕΝ, όφειλε -σε συνεννόηση με τους άλλους Αρχηγούς- να είχε εισηγηθεί στον Μπονάνο την αποστολή- κατ αρχήν προληπτικά και στη συνέχεια εκ των εν όντων, πάνοπλων υποβρυχίων σε “επιλεγμένη” περιοχή, για πολεμική περιπολία. Παράλληλα έπρεπε να είχε ενημερώσει τον Διοικητή του στολίσκου, για το επιχειρησιακό σχέδιο και να είχε αποσαφηνίσει κανόνες εμπλοκής. Σε περίπτωση δε αποδεσμεύσεως των παραπάνω κανόνων, έπρεπε να είχε οριστεί-εκ των προτέρων- η σειρά προσβολής των στόχων επιφανείας (Αντιτορπιλικά-Μεταγωγικά κ.λ.π).
Γιατί δεν έπραξε τίποτα από τα παραπάνω;
Εδώ διεπράχθη τουλάχιστον εγκληματική αμέλεια (;), αφού τα υποβρύχια υπεχρεώθησαν να παραμείνουν σε σχετικά μικρό βάθος για αρκετές ώρες, με “ανοικτά” τα μέσα επικοινωνίας, κάτι που μεγιστοποίησε την πιθανότητα του ενδεχομένου να εντοπιστούν από τον εχθρό και να δεχθούν επίθεση.
2. Στις 05.00 με το σήμα ΑΝ 4524-191315 …”Υπό ΣΥΒ εκδοθέν σχετικό ΣΥΒΝΟΤΕ”… οΑραπάκης διατάσσει τον απόπλου των υποβρυχίων δίνων εντολή στον Διοικητή του στολίσκου, να εκδώσει σήμα αναγγελίας μετακίνησης, προς όλα τα κλιμάκια του ΝΑΤΟ (και συνακόλουθα και προς την Σμύρνη.. (!!!))
Αργότερα με το σήμα ΑΝ 200730, πληροφορεί τα υποβρύχια “ότι εκτελείται αεραπόβασις και απόβασις στην Κύπρο” χωρίς να αναφέρεται διόλου στην περιοχή των επιχειρήσεων και κυρίως χωρίς να διατάσσει κατάδυση προστατεύοντα τα, από ενδεχόμενη δράση της Τουρκικής αεροπορίας (!!!). Η εντολή για κατάδυση αποστέλλεται στις 08.00, δηλαδή τρεις ολόκληρες ώρες μετά… Συμπέρασμα: Επί τρεις ολόκληρες ώρες εκτίθενται τα υποβρύχια στην (επιφάνεια) σε μέγιστο κίνδυνο, αφού οι Τούρκοι-πέρα από κάθε αμφιβολία- είναι ενήμεροι για τις κινήσεις τους, από την αναγγελία του απόπλου που προηγήθη. Ήθελαν μόνο 7 λεπτά τα Τουρκικά αεροσκάφη εξορμώντα από το Gϊglϊ, με χαμηλή πτήση να πλήξουν τα Ελληνικά υποβρύχια. Είναι δε απορίας άξιο, το γιατί δεν το έπραξαν…
3. Στις 03/08/74 οι Αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων θα ισχυρισθούν -σε απόρρητο υπόμνημά τους προς τον Ευάγγελο Αβέρωφ-, “Ειδικώς από πλευράς Ναυτικού διετέθησαν, δύο (;) νέα υποβρύχια, τα οποία διετάχθησαν να αποπλεύσουν από τηνΡόδο. Προ της αφίξεως τους εις Κύπρονδιετάχθησαν να επαναπλεύσουν, όταν εκρίθη ως λίαν πιθανή η σύρραξις μετά της Τουρκίας”.
Απίστευτο και σίγουρα άνευ ιστορικού προηγούμενου (!)
Δίνεις εντολή απόπλου των υποβρυχίων, εναντίον του Τουρκικής Δυνάμεως, που επιχειρεί απόβαση και τα ανακαλείς, όταν αίφνης συνειδητοποιείς ότι είναι ιδιαίτερα πιθανή η ένοπλη ρήξη… Δηλαδή -σύμφωνα πάντα με τους τότε Αρχηγούς- υπάρχει η εκδοχή να απέπλευσαν αρχικά από τον Ναύσταθμο ( είναι αναληθές ότι απέπλευσαν ποτέ υποβρύχια από την Ρόδο) για …τουριστικούς λόγους.
4. Το εκπληκτικό είναι ότι το προπορευόμενο υποβρύχιο “ΓΛΑΥΚΟΣ” απείχε 136 μίλια από την ακτή αποβάσεως. Δηλαδή αν είχε διαταχθεί να κινηθεί προς αυτήν, θα έφθανε στις 22/7 και ώρα 05.00 δηλαδή μία ώρα μετά την επιτευχθείσα κατάπαυση του πυρός…
Σύμφωνα με την κατάθεση του Αντιπλοιάρχου Ευστάθιου Πετρόπουλου, “ειδικού σε θέματα υποβρυχίων”, μπορούσαν να είχαν γίνει τα εξής ώστε να μην παραμείνει η Κύπρος απροστάτευτη:
Να διέτασσαν τα υποβρύχια να πλεύσουν με αναπνευστήρα προς την περιοχή αποβάσεως και να προσβάλουν τα μεγάλα Μεταγωγικά με στόχο την αποτροπή αποβίβασης αρμάτων και βαρέως οπλισμού. (Τα μεγάλα βάθη της περιοχή Πεντεμίλι επέτρεπαν μια τέτοια επιχείρηση, καθώς θα μπορούσαν να πλησιάσουν τα υποβρύχια ένα μόλις μίλι από την ακτή…). Ο ίδιος θα συμπληρώσει κλείνοντας με μία πρόταση που θάθελε να πει πολλά:
«Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν έγινε…Ειλικρινά δεν γνωρίζω, ούτε μπόρεσα τόσα χρόνια να φανταστώ το γιατί…Δεν μπόρεσα… ούτε ακόμα μπορώ».
Για λόγους εντιμότητας και ευαισθησίας προς το αξίωμα του επιτίμου Α/ΓΕΝ, ο γράφων παραπέμπει τον αναγνώστη στο Βιβλίο του Π. ΑΡΑΠΑΚΗ: “ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ”.”
ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΔΕΥΤΕΡΑ 22/07/74
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ Ο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΔΙΝΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΡΕΣΙΤΑΛ…
Ο Παπανικολάου-πιεζόμενος αφόρητα από τα κατώτερα κλιμάκια-, εισηγείται στις 22/07 στον Μπονάνο τον βομβαρδισμό των Τουρκικών δυνάμεων που σε συνεχή ροή αποβιβάζονται στο αρχικό προγεφύρωμα. Μέχρι τότε, είχαν προηγηθεί διαταγές εντυπωσιασμού και παράστασης, οι οποίες- αρχικά- ανυψώνουν το ηθικό των χειριστών και μετά το κατακερματίζουν, καθώς οι εντολές “κινητοποιήσατε τον μέγιστο προβλεπόμενο αριθμόαεροσκαφών” δεν είχαν ποτέ την αντίστοιχη συνέχεια.
Ο Μπονάνος αποδέχεται την εισήγηση και ο Α/ΓΕΑ δίνει επιτέλους στις 11.07, την διαταγή απογείωσης του πρώτου σχηματισμού, που συγκροτείται από 6 FADOMS. Στη βάση επικρατούν σκηνές συγκίνησης από τα πληρώματα και τους μηχανικούς, καθώς τα “φαντάσματα”, οπλίζονται για να επιφέρουν ακαριαίο και συντριπτικό πλήγμα στην-εν εξελίξει- μεταποβατική ενέργεια. Το οπλικό φορτίο προσβολής τους, οι πτητικές ικανότητες τους και οι δυνατότητες τους σε ρόλους εγγύς αερομαχίας, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στην Τουρκική αεροπορία.
Τα πληρώματα μοιάζουν να έχουν μεθύσει από το κρασί της νίκης, καθώς γίνεται λόγος, πως «ήρθε η ευλογημένη ώρα που μέσα σε λίγα λεπτά οι Τούρκοι θα πληρώσουν γι όσα διέπραξαν κατά του Ελληνισμού επί αιώνες…»
Ωστόσο αίφνης η διαταγή απογείωσης ανακαλείται από τον Αρχηγό Αεροπορίας ακριβώς δύο μόλις (!) λεπτά μετά την έκδοσή της. Οι πάντες σαστίζουν…
Στις 12.24 ο ίδιος ο Μπονάνος δίδει εκ νέου διαταγή για απογείωση των FADOMS. Τα πρώτα αεροσκάφη κατευθύνονται προς τον διάδρομο απογείωσης αλλά σε δύο λεπτά οι χειριστές τους παγώνουν, αφού έκπληκτοι λαμβάνουν στις 12.26 και νέα διαταγή ανακλήσεως… “ΜΗΝ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙΤΕ” (!!!).
Το 64, τα πεπαλαιωμένα Ελληνικά μαχητικά έφθασαν στη Κύπρο. Το 74 τα υπερσύγχρονα Fadoms έμειναν καθηλωμένα στις βάσεις τους αφήνοντας την Μεγαλόνησο στο έλεος των εισβολέων. Και από αιώνες είναι γνωστό, πως δεν διαθέτουν ούτε ίχνος από αυτό…
(Για τους ίδιους λόγους που διετυπώθησαν και παραπάνω, αναφέρεται και το βιβλίο του Μπονάνου “Η ΑΛΗΘΕΙΑ”).
ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Η ΩΡΑ ΤΗΣ Α΄ΜΟΙΡΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ
Ποτέ μη φοβηθείτε εκείνους τους τεράστιους Στρατιωτικούςσχηματισμούς των βαρβάρων, από τους οποίους λείπει το μέτρο, η αρμονία και ο ανθρωπισμός.
Και προς Θεού, μην τους ακούσετε ποτέ κείνους τους λόγιους, τους θεατρίνους, τους αηδούς, τους λάγνους και τους Γητευτές, που θα σας προτρέψουν να τους κάνετε αδελφούς σας.
Γιατί ανάδελφο είναι το Έθνος σας κι ότι υπερασπίστηκε, με αίμα το μέτρησε και δάκρυα.
Υπερασπιστείτε μέχρις εσχάτων το Χώμα που σας γέννησε και τα Πάτρια νερά.
Κι αν δείτε τους πιο φημισμένους απ’ τους γενναίους που μέχρι τα χτες θαυμάσατε,
να αφουγκράζονται με τρόμο τον απαίσιο ήχο των μηχανών τους …
κι αν τα αεροπλάνα τους σκεπάσουν τον ήλιο…
Εσείς μη λιποψυχήσετε…
Γιατί κατά τον θάνατο οδεύουν…
Γιατί μόνο το πόλεμο ύμνησαν.
Από εκεί ήρθαν…Αυτόν μόνο επί αιώνες υπηρέτησαν…
Γιατί πιστοί στον Αρμαγεδώνα τους, υποβίβασαν και ευτέλισαν ότι δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή.
(Από τον λόγο του γράφοντος προς τους μαθητές του, κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στο 1999 στο Λύκειο ΚΑΡΛΟΒΑΣΙΟΥ).
Το ξημέρωμα της 23/07, κατά την διάρκεια της ανακωχής, ο Ταγματάρχης (ΠΖ) Καταδρομών Παπαμελετίου ήταν ζωσμένος από φίδια. Από τη μία είχε πληροφορηθεί για τον φρικτό θάνατο των 27 παλικαριών που επέβαιναν στο “Νίκη 4”. Όποιος υπηρέτησε στις Καταδρομές γνωρίζει πολύ καλά την ειδική ψυχολογική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε αξιωματικό και στρατιώτη. Από την άλλη, ήξερε ότι δεν ήταν ακόμα ώρα για δάκρυα, αφού δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις… Ήξερε καλά ότι οι Τούρκοι θα εκμεταλλευθούν την ανακωχή και θα επιχειρήσουν κατάληψη του αεροδρομίου.
Αυτός βλέπεις δεν ήταν ποτέ καλός στις δημόσιες σχέσεις. Δεν διέθετε την απαιτούμενη ευφράδεια, ούτε καν την στοιχειώδη φωτογένεια. Διέθετε όμως πλήρη την επίγνωση της ευθύνης του, έναντι των στρατιωτών του και της Πατρίδας του. Γι αυτό συνήθιζε να προλαβαίνει ο ίδιος τις εξελίξεις προτού να τον προλάβουν αυτές…
Δεν άργησε να επαληθευθεί. Σε λίγο έλαβε πληροφορίες ότι μεγάλη Τουρκική Δύναμη προωθείτο προς την περίμετρο του αεροδρομίου, με σκοπό την κατάληψή του…Διέταξε τους τρεις λόχους της Μοίρας του, να ετοιμαστούν. Ο 41ος απλώθηκε ανά διμοιρία, στους τρεις ορόφους του κτιρίου του αερολιμένα, ο 42ος αριστερά και ο 43ος πίσω από την κάθετη λεωφόρο που οδηγούσε στο κτίριο. Στο χώρο του αεροδρομίου, εκεί που είχε τοποθετηθεί ο λόχος του Κιουτσούκη, υπήρχε και ο ουλαμός των Μ-8 που παρείχαν μία στοιχειώδη προστασία τόσο στους άντρες της Α΄Μοίρας, όσο και σε κείνους της ΕΛΔΥΚ που είχαν καταφθάσει λίγο πιο πριν. Οι Έλληνες κομάντος άφησαν την Τουρκική δύναμη (ένα Τάγμα) να πλησιάσει διασπασμένη σε δύο σχηματισμούς.. Όταν πλησίασαν αρκετά, έγινε κόλαση. Από την ταράτσα του κτιρίου τα πυρά της διμοιρίας Μπένου ήταν κάθετα, ενώ ο 42ος έριχνε οριζόντια. Η Τουρκική Δύναμη “θερίστηκε”. Κάποιοι προσπάθησαν να καλυφθούν πρόχειρα και να ανταποδώσουν τα πυρά, αλλά γρήγορα το μετάνιωσαν.
Οι Καναδοί παρατηρητές πληροφορούν τους Τούρκους που τα έχουν χαμένα (με τους άμαχους γέροντες τα γυναικόπαιδα και τους άτακτους Κύπριους υπερασπιστές, τα είχαν πάει μέχρι εκείνη την ώρα αρκετά καλά…) για την ακριβή δύναμη που υπερασπίζεται το αεροδρόμιο και μετά από λίγη ώρα οι εισβολείς επιτίθενται μετωπικά με πολλαπλάσια δύναμη. Τα πυρά των Ελλήνων Καταδρομέων τους θερίζουν κατά κύματα. Η θερμοκρασία είναι 40Ο,ο ιδρώτας καίει τα μάτια των Ελλήνων πολεμιστών, μα τα πολυβόλα τους αφανίζουν τους επιτιθέμενους Τούρκους. Οι φιλότουρκοι Καναδοί από το παρατηρητήριο ουρλιάζουν με απογοήτευση…Οι επιτιθέμενοι υποχωρούν βρίσκοντας καταφύγιο σε ένα δασύλλιο, που ήταν δίπλα στο Στρατόπεδο των Καναδών. Οι Ελληνικές απώλειες μέχρι εκείνη τη στιγμή: Ο σοβαρός τραυματισμός του Καταδρομέα Ανδρουλάκη και ο ηρωικός θάνατος ενός Αρχιλοχία (ΤΘ), που ακάλυπτος προχωρούσε βρίζοντας προς το Τουρκικό “γιουρούσι”, και θερίζοντάς το.
Σε μία ώρα ένα Τουρκικό ολόκληρο Σύνταγμα επιτίθεται μανιασμένα, κάνοντας “γιουρούσι”, αλλά δέχεται σφοδρά πυρά από τους 41ο και 42ο λόχους που το χτυπάνε ανηλεώς και το αποδεκατίζουν. Σε λίγο, μετά τα Μ-8, αναλαμβάνει ο 43ος με τα Μ-79 (φορητά βομβοβόλα). Οι Τούρκοι τρέχουν υποχωρώντας πανικόβλητοι, άλλοι προς τη ρεματιά και άλλοι προς το αλσύλλιο. Οι πρώτοι θερίστηκαν από διασταυρούμενα πυρά των άλλων δύο λόχων. Μερικοί από τους δεύτερους ανέβηκαν στο Τουρκικό παρατηρητήριο ενός ανώνυμου λόφου. Κάποιος Καταδρομέας ουρλιάζει δείχνοντας με το δάχτυλο προς το ύψωμα. “Επάνω…εκεί,… επάνω στο σπιτάκι… μπήκαν Μεμέτια…Είναι περίπου 800m ..φάτε τους τώρα… ” Δεν πρόλαβε να τελειώσει… Κάποιοι από τους δύο άλλους λόχους ρίχνουν βομβίδες λευκού φωσφόρου και στο αλσύλλιο γίνεται κόλαση, καθώς κατακαίγονται όσοι Τούρκοι είχαν καταφύγει εκεί… Ο Μπένος δίνει εντολή στον σκοπευτή του ΠΑΟ να σκοπεύει προς το παρατηρητήριο. Το βλήμα σκάει δίπλα από τον στόχο.
Οι Τούρκοι που είχαν φωλιάσει εκεί, φεύγουν πανικόβλητοι καθώς πιστεύουν ότι δέχονται μαζική επίθεση με όλμους. Τα αεροδρόμιο δεν έπεσε τελικά στα χέρια των Τούρκων, αφού το απόγευμα κατέφθασαν οι επικεφαλής των Δυνάμεων του ΟΗΕ και από το ΓΕΕΦ διετάχθη παύση πυρός. Εξαγριωμένοι αρκετοί Έλληνες Καταδρομείς κινούνται απειλητικά προς το μέρος των φιλότουρκων Καναδών και εκτεταμένα επεισόδια αποτρέπονται την ύστατη στιγμή. Ο καταδρομέας Γιώργος Χρονιάρης πυροβολεί έναν Καναδό, που γλιτώνει ως εκ θαύματος γιατί το όπλο του παθαίνει εμπλοκή
ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ.
Για σένα που έφυγες νωρίς…χωρίς τιμές και επικήδειους. Από κείνους που εκφωνούν χείλη σφιγμένα απ τη συγκίνηση και φωνές που τρέμουν από τον κόμπο…
Γιατί το “ζήτημα θεωρείται λήξαν…υφίσταται νομικό κενό”, μας είπαν οι αρμόδιοι…Κατά πως τόθελες λοιπόν, με μαντινάδες και κρασί σε αποχαιρέτησαν οι λιγοστοί σου φίλοι…
Μάζεψα κι εγώ σήμερα λίγες λέξεις- καθώς λόγιος δεν είμαι-να πω για σένα στα παιδιά.
Για να σε θυμούνται σ’ αυτό το τόπο αυτοί που θάρθουν…
Ηρωική μορφή των μαχών ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων, που συμμετείχαν σε αυτές, ανεδείχθη ο καταδρομέας Δημήτρης Μπικάκης, που με το δίδυμο ΠΑΟ του, αντιμετώπισε ομάδα έξι Τουρκικών αρμάτων, αλλάζοντας με συνεχείς ελιγμούς σημείο βολής, σε μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.
Το σημείο που άφηνε -κάθε τόσο, αλλάζοντας θέση-, ξερνούσε φωτιά και σίδερο και σκάβονταν απ τις ριπές, αλλά αυτός συνέχιζε…Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Ανθρωπος…. Κανένα άρμα δεν διεσώθη. Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή… Με τα δύο βλήματα που του απέμειναν, ισοπέδωσε τον δεύτερο όροφο και το ισόγειο της Σχολής Αυξεντίου, όταν με την διόπτρα του παρατήρησε ότι δεκάδες Τούρκοι έτρεξαν εκεί να καλυφθούν από τα πυρά της Α΄ Μοίρας.…Πλησίασε ατάραχος και καλυπτόμενος πίσω από τα φλεγόμενα άρματα που είχε λίγο πιο πριν καταστρέψει, τους έστειλε να συναντήσουν τους προγόνους τους… Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο, και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη.
Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο. Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του χρυσού Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια.
Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε… Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή -όπως κι άλλοι μαχητές καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας- με την πίκρα της μη αναγνώρισης.
Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχημας Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον -εν ζωή τότε- Πρόεδρο της Λέσχης μας Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ…ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΕΦΕΡΗ…
“Πότε θα ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;…
Πότε θα έρθουν καινούργιοι Ανθρωποι, να συνοδεύσουνε την Προδοσία στην τελευταία της κατοικία; ;
*** Διαβάστε το πρώτο μέρος αλλά και το δεύτερο μέρος του αφιερώματος για την Κύπρο.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ