Απόγευμα Δευτέρας, 25 Ιουλίου του 1983 και… όλη η Αθήνα βρίσκεται στον δρόμο.
Η παραλιακή μποτιλιαρισμένη με έναν σταθμό, το «Πάρτι στη Βουλιαγμένη» του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ή αλλιώς το «Woodstock της Αθήνας», όπως χαρακτηρίστηκε αργότερα.
Έπειτα από την κατάμεστη συναυλία του στον Λυκαβηττό, ο Λουκιανός ήθελε να ευχαριστήσει το κοινό που ήρθε και τον «τίμησε με τόσο μεγάλη αγάπη» όπως μαρτυρά η κόρη του και επίσης καλλιτέχνις, Μαρία Κηλαηδόνη.
Ο Λουκιανός σκέφτηκε μήπως διοργάνωνε τη γιορτή σε «ένα μικρό παρκάκι στο Ψυχικό, πολύ μικρό», όμως σύντομα και «μεταξύ ύπνου ξύπνιου συνέλαβε» την ιδέα η συναυλία να γίνει στην πλαζ της Βουλιαγμένης.
Πηγαίνει λοιπόν, ήδη από τον Ιανουάριο του 1983 στα γραφεία του ΕΟΤ και ζητά να του παραχωρηθεί η πλαζ για να κάνει ένα αξέχαστο, όπως έλεγε, πάρτι.
Ζητά μάλιστα την συγκεκριμένη ημερομηνία, 25 Ιουλίου, καθώς είχε ψάξει και είχε επιβεβαιώσει ότι εκείνο το βράδυ είχε πανσέληνο!
«Σκεφτόμουν πάντα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να μαζευτούμε όλοι μια βραδιά με φεγγάρι, να ξαπλώσουμε στην αμμουδιά και να ακούμε μουσική όπου θα έρχεται από τη θάλασσα, να τα ψιλολέμε ενώ θα σκάζουν κάθε τόσο πυροτεχνήματα γύρω μας.
Κι αν μας αρέσει, να σηκωθούμε και να χορέψουμε.
Θα ήθελα μάλιστα να πετούσαν και χιλιάδες πυγολαμπίδες γύρω μας, αλλά δυστυχώς αυτό θα ήταν δύσκολο να γίνει», έχει πει ο αείμνηστος Λουκιανός.
Όλα πράγματι έγιναν όπως τα είχε ονειρευτεί, πέρα από τις πυγολαμπίδες και κατέληξε όντως να είναι η πρώτη συναυλία που πραγματοποιείται σε φυσικό χώρο!
Είχαν πουληθεί περισσότερα από 25.000 εισιτήρια, στην τιμή των 300 δραχμών, όμως εκτιμάται ότι στην πλαζ Βουλιαγμένης βρέθηκαν σχεδόν 100.000 άνθρωποι!
Μουσικοί, ηχολήπτες, φωτιστές αλλά και τεχνικοί τηλεόρασης, όλοι στη θέση τους αφού η συναυλία μεταδόθηκε και απευθείας.
Μέχρι και ασύρματοι της τροχαίας επιστρατεύτηκαν ώστε να γίνουν οι τεχνικές συνεννοήσεις.
Πήγε 19:00.
Οι πόρτες ανοίγουν και ο κόσμος απλώνεται κατά μήκος της παραλίας.
Πολλοί είναι εκείνοι που μάλιστα πηδούν τα κάγκελα της παραλίας, αγνοώντας τους φύλακες που την περιφρουρούν.
Τελικά οι πόρτες ανοίγουν και όσοι βρίσκονται έξω, μπαίνουν και αυτοί στο πάρτι.
Βουτούν στη θάλασσα, παίζουν ρακέτες, χορεύουν, πίνουν, τραγουδούν.
Πολλοί όμως ήταν και εκείνοι που ποτέ δεν κατάφεραν να φτάσουν στην συναυλία λόγω του μποτιλιαρίσματος.
Η εξομολόγηση του Θοδωρή Αθερίδη
Ένας εξ αυτών και ο Θοδωρής Αθερίδης, ο οποίος μάλιστα είχε δηλώσει πως «είχα ξεκινήσει και δεν έφτασα ποτέ.
Ερχόμουν με τη Ρένια τη Λουιζίδου, που ήμασταν συμμαθητές κιόλας, σε ένα μηχανάκι, ένα μοτοποδήλατο και επειδή μέναμε από βενζίνη, κάπου στη Γλυφάδα βλέπω ένα βενζινάδικο από το απέναντι ρεύμα και έτσι όπως γυρνάω να το κοιτάξω, φεύγουμε από τον δρόμο και πέφτουμε.
Δεν χτυπήσαμε πολύ.
Τρομάξαμε και γυρίσαμε πίσω μετά».
Δείτε τι λέει ο ίδιος ο ηθοποιός στο 3.57
Εκείνο το βράδυ, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης με την συνοδεία των Βαγγέλη Γερμανού, Διονύση Σαββόπουλου, Αφροδίτης Μάνου, Γιώργου Νταλάρα, Μαργαρίτας Ζορμπαλά και Μαντώ κρατούν το κέφι και τη ζωντάνια μέχρι και τις 2 τα ξημερώματα.
Τότε, ο «φτωχός και μόνος καουμπόι» λέει από το μικρόφωνο «όσοι πηγαίνουν στη Βουλιαγμένη λέει ένας νόμος παλιός, νύχτα με φεγγάρι και είναι λίγο φτιαγμένοι, πάντα τη βρίσκουν αλλιώς».
Το κλείσιμο όμως, της βραδιάς έρχεται αργότερα, με τα λόγια του Νιόνιου…
«Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ