Άναψαν και φέτος οι «κλαδαριές» στη Σιάτιστα Βοΐου του νομού Κοζάνης, με τα σπουδαία αρχοντικά και την αρχιτεκτονική κληρονομιά, ένα έθιμο που κρατά αιώνες και συμβολίζει τη ζεστασιά των ανθρώπων για το Θείο βρέφος.
Το άναμμα των «κλαδαριών» αποτελεί ένα παλιό και χαρμόσυνο χειμωνιάτικο έθιμο, απόλυτα ταιριαστό με το πνεύμα της γιορτής της γέννησης του Θεανθρώπου.
Το άναμμα ξεκίνησε λίγο πριν τις 7:00 από την είσοδο της πόλης και για περίπου τρεις ώρες οι 60 «κλαδαριές» ανάβουν σε κάθε γειτονιά!
Το γλέντι την προπαραμονή των Χριστουγέννων θα κρατήσει μέχρι πρωίας.
Στις 23 Δεκεμβρίου, κάθε χρόνο, στη Σιάτιστα, ανάβουν οι «κλαδαριές», ένα έθιμο που έρχεται από τα βάθη των αιώνων.
Το μεσημέρι, τα παιδιά κάθε γειτονιάς συγκεντρώνουν τον «Λόζιο» στις πλατείες της πόλης, αλλά και σε κάθε γειτονιά. Ο «Λόζιος» είναι ξερόχορτα, άχυρα και μικρά ξύλα, που μαζεύουν από τα χωράφια και τα στοιβάζουν στα σημεία που θα ανάψουν οι «κλαδαριές».
Στη μέση της πλατείας ανοίγεται λάκκος, όπου βάζουν όρθιο ένα χοντρό ξύλο, το «βεργί», για να συγκρατεί τα ξερά χόρτα γύρω του.
Οι παλιότεροι, αλλά και οι νεότεροι της κάθε «κλαδαριάς» χτυπούν «τα κυπροκούδουνα, τα τζιουκάγια και τις γκαβανούζες», μοιράζοντας ευχές στους φίλους τους και τους επισκέπτες.
Η παράδοση αναφέρει ότι οι «κλαδαριές» συμβολίζουν τη φωτιά που άναψαν οι βοσκοί στη φάτνη του Θείου βρέφους.
Μόλις σβήσουν οι «κλαδαριές», πριν καλά καλά ξημερώσει, τα παιδιά θα ξεχυθούν στους δρόμους, με τις τζουμάκες (ξύλινο σφυρί) στα χέρια, για να πουν τα «κόλιαντα», τα παραδοσιακά κάλαντα.
Και, όπως αναφέρει ο λαογράφος, Γεώργιος Μπόντας, αν πέσουν σε τσιγκούνη νοικοκύρη τού λένε το κατάλληλο περιπαιχτικό τραγούδι:
«Αφέντη μου, στην κάπα σου ιννιά χιλιάδες ψείρες
άλλις γιννούν κι άλλις κλουσούν κι άλλις αυγουμαζώνουν
κι άλλις τουν Θεό παρακαλούν να μην τις ζιουματίσουν».
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ