Είναι 1988…Ένας νέος Αμερικανός συγγραφέας, ο Neal Stephenson, χάνεται στις δυνατές και καταθλιπτικές μουσικές που ξεπηδούν από τα ηχεία του. Γράφει ένα μυθιστόρημα, το Snow Cash, για τον Χίρο, ένα delivery boy-hacker που δημιουργεί έναν δικό του μοναδικό κόσμο μέσα από τα ακουστικά που βρίσκονται στα αυτιά του.
*** Αρθρο του Στέφανου Σκλαβενίτη, founder at Flipside digital marketing
Εκεί -για πρώτη φορά ίσως- γράφτηκε ο όρος metaverse – ένας συνδυασμός του ελληνικού μετά και του universe. Ένας όρος που έμελλε να αποκτήσει 3 δεκαετίες μετά άλλες διαστάσεις.
Fast forward στο σήμερα. Οι τίτλοι στις ειδήσεις της προηγούμενης εβδομάδας:
“Το Facebook προσπαθεί με το Metaverse να ξεφύγει από τα προβλήματα του.”
“Ο Zuckerberg δεν έκανε καλά που το πήρε το Metaverse πάνω του επικοινωνιακά.”
“Το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο προσωπικά αλλά και επαγγελματικά, ο Zuck δεν είναι φίλος μας.”
“Η δυστοπία του Metaverse προβληματίζει εκτός από τους χρήστες του Facebook και τους ειδικούς.”
Όλα αυτά και άλλα τόσα ακούσατε ή διαβάσατε πιθανότατα, τις προηγούμενες ημέρες. Νομίζω πως είναι ώρα αφού καταλάγιασε η σκόνη από την εντυπωσιακή ομολογουμένως ανακοίνωση να δούμε με τι βαθμό αλήθειας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις παραπάνω ερμηνείες του εγχειρήματος της ομάδας της Facebook ή καλύτερα πια της Meta!
Και το σημαντικότερο από όλα ήρθε η στιγμή να προσπαθήσουμε να δούμε πίσω από τα λόγια, όχι με κριτήρια κουτσομπολίστικα ή εντυπωσιοθηρικά, λες και θέλουμε να πουλήσουμε κανένα φύλλο παραπάνω.
Το μέλλον έφτασε
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Όσο εμείς ασχολούμαστε με τον επιούσιο, κάποιοι άλλοι διαμορφώνουν το μέλλον, ένα μέλλον στο οποίο είτε μας αρέσει είτε όχι θα ζήσουμε. Άρα το να συζητούμε γι’ αυτό και να το συνδιαμορφώνουμε μέσω της δημόσιας σφαίρας είναι όχι απλά επιλογή αλλά και ευθύνη μας.
Το παρόν μας έχει πάψει προ πολλού να καθορίζεται αποκλειστικά από τον physical κόσμο. Η μετάβαση στον digital κόσμο δεν έχει γίνει ούτε εύκολα ούτε ομοιογενώς, αλλά ας είναι καλά τα iPhones (και εν γένει προφανώς οι κινητές συσκευές) που έχουμε πετύχει όσα έχουμε πετύχει. Άρα πόσο μπροστά μας πάει πραγματικά το metaverse;
Θα σας δώσω ένα παραδειγμα… Είναι σαν να είναι 1993 και να σας δίνουν να χρησιμοποιήσετε ένα σύγχρονο έξυπνο κινητό τηλέφωνο με όλες του τις δυνατότητες. Είναι μια αλλαγή το λιγότερο κοσμογονική, είναι #mindblowing.
Είναι ένας κόσμος μέσα στον κόσμο, ένα inception…meta (sic), το κινηματογραφικό inception. Είναι το μέλλον που δεν έχει ανάγκη το ταξίδι, που δεν έχει ανάγκη την παρουσία, που δεν έχει ανάγκη το άγγιγμα. Προσέξτε, δεν έχει ανάγκη δεν σημαίνει δεν θέλει. Το ότι έχουμε την κινητή τηλεφωνία δεν μας σταμάτησε από το να μιλάμε με τους φίλους μας, το ότι έχουμε Skype δεν σταμάτησε τις συναντήσεις, τα Zoom calls δεν διέλυσαν τα meetings (μόνο αυτά που δεν άξιζαν να γίνουν), τα Κindle δεν σκότωσαν τα βιβλία.
Η Τεχνοφοβία και ο αγώνας για τα clicks
Και κάπου εδώ προκύπτει το αυτονόητο ερώτημα. Είναι τρελοί όσοι ανησυχούν; Γιατί σε κάθε έναν από αυτούς τους νεωτερισμούς άραγε αντηχούν στα αυτιά μας μόνο οι ανησυχίες των τεχνοφοβικών και η νοσταλγία των νοσταλγών του ροκ ν ρόλ; Γιατί το νέο προκαλεί σε άλλους τον φόβο και σε άλλους τον ενθουσιασμό (μαντέψτε ποιοι είναι οι περισσότεροι)…; Γιατί ο νέος ψηφιακός κόσμος προκαλεί τρόμο;
Απάντηση.
Γιατί η εταιρία του ασκεί μονοπωλιακές πρακτικές.
Γιατί το Metaverse θα δώσει την ευκαιρία σε μια ελίτ να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα απέναντί μας
Γιατί δεν μας αρέσουν τα μούτρα του Zuck.
Αφήνω το τελευταίο ασχολίαστο και ρωτώ.
Από πότε οι μονοπωλιακές πρακτικές σας εμπόδισαν να ψωνίζετε από κυρίαρχα brands που διαλύουν τον ανταγωνισμό; Και από την άλλη τώρα τι κάνουμε; Τρέχουμε ξένοιαστοι σε λιβάδια με ηλιάνθεμα, ενώ το σύστημα ευνοεί τους πολλούς και όχι τους λίγους ήδη;
Η ευκαιρία του Metaverse -που ομολογώ πως ταυτόχρονα μπορεί να είναι και δυστοπία- τρομάζει κυρίως γιατί μας καθιστά περαιτέρω αναλώσιμους. Όπως κάθε αλλαγή στην κοινωνία της πληροφορίας που αδυνατούμε να καταλάβουμε. Και αυτός ο τρόμος απλά ισοδυναμεί με τον φόβο που νιώθουν οι μεγαλύτεροι άνθρωποι όταν καταλαβαίνουν ότι η ζωή τους ξεπερνά.
Την πρώτη φορά το έπαθες όταν άκουσες λέξεις από τους πιτσιρικάδες της γειτονιάς που δεν καταλάβαινες. Η τελευταία ήταν αυτή την εβδομάδα όταν σου είπαν ότι ακόμα και το Facebook που πλέον μετά κόπων και βασάνων σου είναι τόσο οικείο θα γκαζώσει και θα φύγει προς τα μπροστά. Σύμφωνοι, ναι, για να επιβιώσει. Μόνο που δεν θα σε περιμένει κατ’ ανάγκη. Ούτε εμένα που πέρασα τα 40.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ