Ο Χανιώτης αθλητής διεγνώσθη με σκλήρυνση κατά πλάκας το 2009 και σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, ανεβαίνει στα ρινγκ του τόσο απαιτητικού αθλήματος και αγωνίζεται, ενώ βοηθά τον προπονητή του και στην προπόνηση μικρών παιδιών. Όλα αυτά χάρη στη δύναμη της ψυχής του.
Μέχρι το 2009, η ζωή του Κρητικού Γιάννη Γιαννουδάκη κυλούσε όπως κάθε ανθρώπου της ηλικίας του. Αθλητισμός, κρητικά γλέντια, αγώνες με μηχανές και οικογένεια. Ξαφνικά όμως ο οργανισμός του άρχισε να εμφανίζει προβλήματα.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Καθημερινή και στη συνάδελφο Σπυριδούλα Ίριδα Σπανέα, συγκλονίζει.
«Την Κυριακή έπαιζα μπάλα και τη Δευτέρα το πρωί ένιωσα ένα έντονο μούδιασμα στα πόδια μου και δεν μπορούσα να περπατήσω.
Πήγα στο νοσοκομείο αλλά δεν μπορούσαν να βρουν τι έχω. Έκανα εξετάσεις και ύστερα από ένα μήνα με έστειλαν σε νοσοκομείο στην Αθήνα διότι δεν έβρισκαν από πού προερχόταν το πρόβλημα.
Κατά τις πρώτες ημέρες της παραμονής μου στο νοσοκομείο έχασα το 80% της όρασης μου ενώ από με το αριστερό μου χέρι δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε το κινητό μου. Ήταν ξεκάθαρο ότι έπασχα από σκλήρυνση κατά πλάκας», αναφέρει ο Γιάννης Γιαννουδάκης σε συνέντευξη που παραχώρηση στο kathimerini.gr.
«Ξεκίνησα την ενέσιμη θεραπεία. Αυτό που ζούσα ήταν εξαιρετικά επώδυνο για εμένα. Ήμουν και είμαι άνθρωπος της παρέας, της βόλτας, της διασκέδασης. Ξαφνικά έπρεπε να κάνω, μέρα παρά μέρα, ενέσεις, να ψάχνω για κρεβάτια στα νοσοκομεία κλπ. Όλα αυτά μου πίεζαν το μυαλό.
Τα πρώτα δύο χρόνια είχα αφήσει τον εαυτό μου γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ την κατάσταση. Την πρώτη διετία είχα εξάρσεις. Μία ήμουν καλά και δύο κακά. Το 2012 παρέλυσαν τα πόδια και τα χέρια μου ενώ είχα και πρόβλημα στα μάτια. Οι γιατροί με έστειλαν στο Αιγινήτειο για να κάνω κορτιζόνη.
Εκείνο το διάστημα μία φίλη μού είχε προτείνει να διαβάσω το βιβλίο «The Secret» της Μπερν Ρόντα. Επειδή ήξερε ότι δύσκολα θα διάβαζα, μού έστειλε μία ιστοσελίδα που είχε βίντεο από το βιβλίο. Όταν το είδα πίστεψα ότι ο γιατρός είναι το μυαλό μου».
«Μπήκα στο νοσοκομείο και κάθε μέρα μου έδιναν τρία γραμμάρια κορτιζόνης. Το 4ο βράδυ, όταν άρχισα, έστω με δυσκολία, να περπατάω είπα στον ασθενή που βρισκόταν δίπλα μου ότι θα φύγω και εάν με ζητήσουν οι γιατροί να με πάρει τηλέφωνο. Αυτός νόμισε ότι θα πάω να κάνω κακό στον εαυτό μου. Του εξήγησα ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Πήρα ένα ταξί και πήγα σε ένα κέντρο της παραλιακής με ζωντανή μουσική. Επειδή δεν μπορούσα να περπατήσω καλά με βοήθησε ο ταξιτζής να πάω μέχρι την πόρτα και, στη συνέχεια, ο πορτιέρης με κράτησε μέχρι να μπω μέσα.
Με το μανίκι είχα καλύψει την πεταλούδα του ορού και δεν φαινόταν κάτι. Κάθισα στο μπαρ και άρχισα να πίνω. Ήταν και μία παρέα με κορίτσια και αρχίσαμε τα κεράσματα. Τραγούδησα και πέρασα πολύ ωραία.
Όταν τα ξημερώματα έκλεισε το μαγαζί βγήκα να πάρω ταξί και δεν είχα καταλάβει ότι πλέον περπάταγα χωρίς βοήθεια. Πήρα ένα ταξί και πήγα σε άλλο μαγαζί μέχρι τις 7 το πρωί.
Στη συνέχεια, επέστρεψα στο νοσοκομείο. Η νοσοκόμα προσπαθούσε να μου μετρήσει την πίεση αλλά εγώ από το πολύ ποτό που είχα καταναλώσει δεν έβλεπα στο μισό μέτρο.
Μου έκαναν ένεση καφεΐνης κλπ και όταν είπα στον γιατρό ότι πήγα στα μπουζούκια και ήπια αλκοόλ ενώ έπαιρνα κορτιζόνη, αυτός απόρησε πως δεν πέθανα. Ξύπνησα αργά τη νύχτα και ένιωσα πολύ δυνατός.
Στη συνέχεια, μίλησα με τον γιατρό μου και του είπα να μου κάνει τα τεστ τα οποία βγήκαν όλα καλά. Η όραση είχε επανέλθει στο 100%. Είπα στον γιατρό ότι θα φύγω και ότι δεν θα ξαναμπώ στο νοσοκομείο. Και το έκανα».
«Όταν γύρισα στα Χανιά σταμάτησα να παίρνω φάρμακα και να κάνω ενέσεις. Έμπαινα στο μπάνιο να κάνω ένεση αλλά την πέταγα. Ύστερα από έξι μήνες έκανα και πάλι εξετάσεις και από τις 48 εστίες είχαν μείνει 20.
Ο γιατρός μου μίλησε για τα αποτελέσματα των φαρμάκων και όταν του απάντησα ότι τα έχω σταματήσει δεν ήξερε τι να μου πει. Η ζωή μου άρχισε να κυλάει όπως πριν αρρωστήσω. Τραγούδαγα, έκαναν παρέες, έπαιξα στην τηλεοπτική σειρά «Μπρούσκο».
«Σε ότι αφορά τη σκλήρυνση έχουν μείνει μόνο δύο εστίες και η μία είναι ανενεργή. Το μουάι τάι είναι η ψυχοθεραπεία μου. Βέβαια έχω παρατηρήσει ότι όταν κάνω μία στροφή 180 μοιρών για χτύπημα έχω μία αστάθεια. Έτσι προσπαθώ να αγωνίζομαι χωρίς να γυρίζω».
Αυτή είναι η ιστορία του Γιάννη Γιαννουδάκη που κατάφερε να βγει νικητής στη σημαντικότερη μάχη ενός ανθρώπου: αυτή για τη ζωή.
Ασχολείται με το μουάι τάι, τραγουδάει τα βράδια με τις παρέες του, αλλά γνωρίζει ότι η σκλήρυνση «κοιμάται» μέσα του. Όταν του χτυπάει το «καμπανάκι» της ξέρει πως θα την βάλει και πάλι στο περιθώριο της ζωής του.
Εξάλλου, όπως είχε πει ο Τζον Κένεντι, «Όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ