Την τακτική του δημόσιου εξευτελισμού και πόσο μπορεί να είναι επιτρεπτή αναδεικνύουν οι φιλόσοφοι Guy Aitchison και Saladin Meckled-Garcia, τονίζοντας πως ο διαδικτυακός εξευτελισμός έχει εξελιχθεί σε έναν τρόπο μαζικής τιμωρίας ενός ατόμου για τον χαρακτήρα του, που οδηγεί στη διαμόρφωση μιας νόρμας στην κοινωνία.
Σύμφωνα με το theconversation.com, ο κόσμος του διαδικτύου επιτείνει την τάση των ανθρώπων να αναδεικνύουν τη δική τους αρετή και αξιοπιστία, ενισχύοντας έτσι το «εγώ» τους.
Έτσι, δημιουργούνται δύο στρατόπεδα, βαθιά ηθικολογικά: από την μια είναι οι καλοί, υπεύθυνοι άνθρωποι και από την άλλοι όσοι θεωρούνται κακοί και ανεύθυνοι, με τον εμβολιασμό να έχει γίνει ένα ευαίσθητο θέμα που προκαλεί την τάση για διπολισμό και δημόσιο εξευτελισμό του άλλου.
Οι θεμελιώδεις ηθικές αξίες
Όπως αναφέρεται, το να κάνεις τους άλλους να ντρέπονται για τις αποφάσεις τους σχετικά με ιατρικά ζητήματα καταστρατηγεί την πολυπλοκότητα, σχετικά με το εάν οι άνθρωποι είναι ατομικά υπεύθυνοι για τις αποφάσεις τους.
Το επιχείρημα όσων είναι διστακτικοί απέναντι στον εμβολιασμό είναι το κατά πόσο πρέπει να διασύρεται ένας άνθρωπος για την παχυσαρκία του, για τα γονίδιά του ή την οικονομική του κατάσταση.
Μάλιστα, κατά πολλούς, τα χαμηλά επίπεδα πρόσληψης εμβολίων σε ορισμένες κοινότητες συνδέονται συχνά με τις δομικές ανισότητες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής στην υγεία και την επακόλουθη έλλειψη εμπιστοσύνης. Η ευθύνη για αυτήν την κατάσταση, συνήθως, βαραίνει την ευρύτερη κοινωνία και τους θεσμούς και όχι τις επηρεαζόμενες ομάδες ή τα άτομα.
Όπως σημειώνει το theconversation.com, θα πρέπει να θυμόμαστε τους λόγους για τους οποίους η ιατρική δεοντολογία έχει ορίσει την αυτονομία και τη συναίνεση ως θεμελιώδεις ηθικές αξίες.
Ακόμη και όταν υπάρχει ένα σαφές αναμενόμενο όφελος και μόνο πολύ σπάνιες παρενέργειες, αυτές δεν θα μοιραστούν εξίσου.
«Πολλοί θα σώσουν τη ζωή τους. Αλλά μερικοί άνθρωποι θα είναι αυτοί που θα υποστούν τις ζημιές. Αυτός είναι ένας ισχυρός λόγος για τον σεβασμό της απόφασης των ανθρώπων σχετικά με τους κινδύνους που πρέπει να αναλάβουν», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Η ηθική της δημόσιας υγείας
Σύμφωνα με την ηθική της δημόσιας υγείας, όταν τίθεται ζήτημα της ευημερίας του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου η αυτονομία δεν έχει την ίδια βαρύτητα, καθώς διακυβεύονται τα συμφέροντα της υγείας όλων των ανθρώπων. Όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις εναπόκειται στις αρχές της δημόσιας υγείας να περιορίσουν την αυτονομία μέσω κατάλληλων και πιο ηθικών στρατηγικών.
Αναφερόμενος σ’ αυτό το θέμα, ο φιλόσοφος και μελετητής της βιοηθικής, Julian Savulescu, έχει υποστηρίξει ότι πρέπει να υπάρχουν κίνητρα για εμβολιασμό, που θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για ξεχωριστή δεοντολογική συζήτηση και σε καμιά περίπτωση η επιβολή προστίμων ή άλλες κυρώσεις δεν θα επέφεραν ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Ο εξευτελισμός, μια «μαφιόζικη τακτική»
Όπως συχνά λέγεται, ο δημόσιος εξευτελισμός όσων είναι αντίθετοι με τα εμβόλια ή δεν εμπιστεύονται τα κυβερνητικά μηνύματα, είναι απίθανο να τους βοηθήσει να πειστούν. Το αντίθετο μάλιστα.
Ακόμη και αν ο εξευτελισμός έχει κάποιο αποτέλεσμα, δεν θα ήταν ηθικά δικαιολογημένος, καθώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ηθικό οτιδήποτε είναι αποτελεσματικό για την επίτευξη ενός στόχου, όπως τα βασανιστήρια δεν είναι, γενικά, ένας δικαιολογημένος τρόπος απόκτησης πληροφοριών, ακόμη κι αν αυτές οι πληροφορίες είναι αξιόπιστες και σωτήριες.
«Η ντροπή είναι μια μορφή εκδικητικότητας, μια συμπεριφορά όχλου. Έχουμε προχωρήσει πέρα από το να καίμε μάγισσες ή άθεους ή να λιντσάρουμε τους αδίκους. Έχουμε κοινοβούλια και επίσημους μηχανισμούς για τον περιορισμό της συμπεριφοράς ή την παροχή κινήτρων. Θα πρέπει να αφήσουμε σε αυτούς να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά, όχι τα μέσα ενημέρωσης ή τον όχλο», αναφέρουν οι κκ.Guy Aitchison και Saladin Meckled-Garcia.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ